zondag 27 juni 2010

Van hoe we midden in de nacht op een gratis camping terecht kwamen...

Ja. Gra-tus. En het was niet eens de bedoeling.

Wilt u de korte versie van het verhaal?
Heerlijke dag gehad, David elleboog uit de kom, naar ziekenhuis heel ver weg en overnachten op een gratis campground.
Klaar.

Wilt u de lange versie van het verhaal?
Nou, gaat-ie dan.
Na een prachtige ochtend waarop we langs allerlei geiserbassins reden, en een heerlijke chil-op-de-camping-in-de-zon-middag, begon het avondritueel weer.
En dat betekent de laatste 2 weken vooral een hoe-schreeuw-en-brul-ik-mijn-kleine-zusje-wakker-sessie die eindeloos duurt. Da's dus niet zo prettig voor zowel zusje, ouders als de dader in kwestie (die overigens over een heel vervelend hoe-irriteer-ik-mijn-ouders-uitdaag-lachje blijkt te beschikken).
Het kan dus zijn dat de kinderen met een klein slaaptekort weer terug in Nederland komen, want slapen voor 21 uur, dat gebeurt zelden, ondanks dat we op onze 'gewone' tijden eten.

Nagoed.
Hoe ging het in de camper?
Etterdeetter-vermaning-boos-etterdeetter-vermaning-boos etc. etc.
En toen: elleboog uit de kom. Van David. Alweer. (echt, ik durf 'm niet meer aan te raken).
Da's sowieso niet zo fijn want het doet zeer. Maar het ging ook niet vanzelf over. En dus moesten we op zoek naar een dokter die de geheime goocheltruc kon uithalen.

Dat bleek lastig: alle Medical Clinics in het park waren al hardstikke dicht (want het was al 9 uur). De receptie van de camping trommelde een heuse medic-ranger op. Compleet opgedirkt met hoed, wapen, berenspray en nog wat tools aan z'n broekriem.

In de camper constateert de coole guy dat David's elleboog inderdaad weer uit de kom is.
En dat hij hem wel weer kán terug zetten, maar dat hij dat niet mág.
Want de kliniek is al dicht. En - mind that - we zitten niet genoeg in de rimboe. (Als we 12 mile in de backcountry hadden gezeten, had hij wel toestemming gekregen van de opper-medical-goeroe, vertelde hij er nog even bij).

Welke opties we hadden, lichtte hij graag toe.

  1. Wachten tot morgenochtend 7 uur. Lijkt me niet nee.
  2. Meerijden met een ambulancetransport van een 17 maanden oud kindje dat 'toevallig' ook naar het ziekenhuis moet. Maar dan moeten we daar met de camper achteraan rijden, want we moeten sowieso mee. Ook niet echt handig dus.
  3. Zelf naar het ziekenhuis rijden. En het eerste dichtstbijzijnde ziekenhuis ligt 2 uur verder op. In Rexburg. Maar, service is alles hier, de ranger belt wel even om te vertellen dat we eraan komen.

Inmiddels was het half 10, en al behoorlijk donker aan het worden. En dan is een camper handig: je hoeft niets in te pakken. Alleen even weer wat autostoeltjes te installeren en de kinderen erin te zetten en je vertrekt.
Dus met de laatste sprankjes daglicht vertrokken we uit Yellowstone. En reden we verder door het pikkedonker naar Rexburg (met 2 slapende kinderen achterin). En als ik zeg pikkedonker dan bedoel ik ook pikkedonker. Echt. Heel Erg Donker.

Onderweg belde ik de verzekering - lang leve het papier met alle gegevens op een rijtje waarvan ik huilend zei dat ik dit nooit maakte om te gebruiken - en rond middernacht kwamen we aan bij het ziekenhuis.
Waar de huisarts een paar maanden geleden laconiek fliep-floep deed en we in 5 minuten weer buiten stonden, kregen we nu een serieuze ER-achtige behandeling.

De 'vitals' van de jongeman moesten in kaart gebracht worden. En dus deed een arts een pogin om een saturatiemeter om David's vinger te plakken. Die dacht No F*ing Way en stortte zichzelf in een hysterische krijspartij.
De arts liet het er niet bij zitten, en dacht m om de grote teen van David te plakken. Na 5 minuten afleiden, hadden we dan eindelijk groen-op-zwart op het scherm dat David niet dood ging duh : een goede hartslag en een goede saturatie. De een wat aan de hoge kant, en de andere een tikkie laag. Maar hé, de arts zei geruststellend dat dat allemaal kwam omdat David zo huilde.

David moest ook gewogen worden. En dus plantte Huisgenoot m desgevraagd op een babyweegschaal. Toen zagen de dokters in dat het jongetje van top tot teen opmeten misschien ietwat over the top was, en gaven ze zich gewonnen.

Een ER-zuster hobbelde braaf  de hele tijd met een notitieblok achter de arts-in-opleiding aan, en vroeg mij de hemd van het lijf over de medische voorgeschiedenis van David en of hij wel alle vaccinaties had gehad.
Toen bleek alle research achter de rug, en keken we hoopvol naar de arts-in-opleiding, in afwachting van dé truc.

Maar nee. Vrolijk meldde hij dat hij alleen de intake mocht doen en dat hij wél wist hoe het moest (en hij zou het ons nadat alles achter de rug was even leren) maar dat hij het nog niet mocht uitvoeren. Anders zou het hem zn ziekenhuis-carriere kosten.

Exit Arts-in-opleiding, entré dé dokter. Een lange man die zo belangrijk was dat hij zijn naam op zijn dokterspak geborduurd had. Althans, dat heeft vast iemand anders voor m gedaan.
En die deed: de arm strekken, met een hand de bovenarm vlak bij de elleboog vastpakken, met de andere de handpalm van David naar boven draaien (vond ie niet leuk, want dat deed ontzettend zeer) en dan de onderarm naar boven buigen.

En toen.
Toen was het over.
David kreeg 2 dinostickers en 1 Cars-sticker en wij een hoop papieren om te ondertekenen (een ontslag formulier, patient rights, verzekeringsdingen, rekening etc.).

Ondertussen liep het tegen 1 uur s nachts. Terugrijden vonden we geen optie: we waren inmiddels halverwege de rit van de volgende dag, want we zouden toch richting Salt Lake City rijden.

De sheriff van Madison County die in de lege ontvangsthal bij wijze van bewaking zijn avondprakkie zat op te eten, wist nog wel een gratis camping een eindje buiten de stad, aan een rivier: Beaver Dick Park. Seriously, no kidding.
Desgevraagd meldde hij dat het veilig was - ik zag onszelf al compleet leeggeroofd worden die nacht - want de deputy reed vannacht sowieso nog 2 keer een ronde over de campground.

Semi-gerustgesteld togen wij weer het pikkedonker in. Op zoek naar de camping.
Gelukkig was het immer geradeaus. En ik moet u zeggen: in het donker zoeken naar een parkeerplek voor een camper van 13 feet hoog en 30 feet lang op een recreatieplek met bomen en een hobbelige ondergrond is geen sinecure.

We 'kwakten' daarom de camper in de buurt van wat auto's en tentjes, deden een schietgebedje, zagen inderdaad de deputy een ronde over de camping maken en bouwden de boel weer om tot slaap-paradijs.

Twee uur s nachts: rust in de tent. Eh, camper.

Edit 4 juli:
Ook van deze dag een berg foto's.
Nee, niet van het bezoekje aan het ziekenhuis. Alhoewel we toen wel het fototoestel bij ons hadden, ramptoeristen dat we zijn.

2 opmerkingen:

Pauline P zei

Pfff... gelukkig liep het allemaal goed af!
En hopelijk betekent dit een eind aan de slaapdrama's... hoewel?

Annelies zei

Oh mijn hemel, wat een verhaal!! Die arme David.... misschien wat cru om nu te zeggen dat ie zijn lesje waarschijnlijk wel geleerd had..? Gelukkig dat ie die 2 uur in de auto nog wel kon slapen, ondanks zijn arm!

En die foto's.... ik waan mezelf weer in Rotorua, NZ, met al die prachtige kleuren... sigh....