Van dat we zo blij waren dat we er waren...

Echt, zelden ben ik zo blij geweest dat we er - eindelijk - waren...
Yosemite National Park.

Huisgenoot en ik allebei gigantische koppijn door de rijstress: 2 keer dezelfde afslag voorbij rijden omdat je nog niet weet hoe groot je auto is en je de camper niet rücksichtlos er tussen durft te duwen (bovendien gaan ze gewoon niet aan de kant, die Amerikanen in hun huge cars...), is niet bevorderend voor de mentale rust. Zeker niet gecombineerd met een veel te lang durende shopping-sessie voor levensmiddelen en praktische zaken als een booster-seat voor de picknicktafels die op de meeste campings bij je plekje horen.
Kortom, hoe oogverblindend mooi de entree in de vallei ook is, we hadden het behoorlijk gehad.

Ook de kinderen waren het meer dan zat - moet je ook niet door tijdgebrek het hele stuk (zo'n 3,5 uur...) in in 1x willen rijden natuurlijk.
Foutje... Hopelijk een volgende keer beter.

De dag was al vroeg begonnen: kwart voor zes ging de wekker weer, en om half 8 sharp (we leren het wel!) zaten we in een uiterst slome taxi (de Israelische chauffeur vond bellen belangrijker...) die ons naar de RV-pickup location in San Leandro bracht.
Gelukkig zat het verkeer mee (geen file, wat heel normaal zou zijn voor het tijdstip van de dag) en stonden we om 8.10.... voor een gesloten hek.

Ze waren even wat hotelgasten ophalen, en dus was de toko nog niet open.
Na een half uur wachten en 2 voorgelezen verhalen van Pluk Redt de Dieren op de stoeprand konden we het terrein op en werden we als eerste geholpen.

We kregen een grote dikke Ford-camper toegewezen, 30 feet lang. Het formaat van een goeie SRV-wagen dus.
De kinderen zitten in (erbij gehuurde) autostoeltjes: de een bij de tafel en de ander op de bank langszij. Dit ter bevordering van de huiselijke rust: kunnen ze elkaar tenminste niet fysiek plagen tijdens het rijden (verbaal en non-verbaal gaat dat namelijk al veel te goed...).

Naja, lang verhaal kort: na een dikke 3 en een half uur rijden waren we er dan eindelijk (het was inmiddels al 19 uur 's avonds). Op ons tandvlees richtten we de slaapplekken in, puf voor het ontpakken van de tassen met kleren hadden we niet meer. Ook nog eten (onderweg gehaald broodje Subway...) en eindelijk naar bed. 22 uur ging letterlijk en figuurlijk het licht uit in de campert.

Oh wacht...
Vergeet ik bijna het hoogtepunt van de dag: toen we vlak bij de campground North Pines waren, schoot er een eindje voor onze camper een beer langs!
Een echte kleine bruine beer! Zo schattig!
Hij was zo weer verdwenen in de bosjes, dus tot groot verdriet van David hebben alleen Huisgenoot en ik 'm gezien (of tot opluchting van David, dat zou ook kunnen, want hij vindt het maar zo-zo dat we in bearcountry kamperen...)