zondag 13 juni 2010

Dagje Zion

Goed. Zion National Park dus.
Het is vooral een wandelpark. Als we geen kinderen hadden gehad, hadden we ons helemaal gek kunnen lopen op allerlei mooie, maar lange en steile, wandelroutes de rotsen in/op.

Maar, zoals u weet, hebben we dus 2 kinderen waarvan er eentje (nog steeds) niet loopt. En dus deden wij vandaag de Riverside Walk. Een anderhalve kilometer heen en anderhalve kilometer weer terug over hetzelfde pad, langs de Virgin rivier.

Op zich mooi, en we zagen weer heel wat eekhoorns en mooie bloemetjes. Maar het was vooral een druk wandelpad, want iedere bejaarde die dit park bezoekt en nog enigszins ter been is, 'doet' deze wandeling.
Wat zeg ik, ook met rolstoel is dit pad prima te doen.

David rende het hele pad 3x heen en weer. Een aantal keer werd ons gevraagd of we 'm wel genoeg beweging gaven, omdat-ie zo heen en weer aan het rennen was.

Wijzelf vonden m enigszins teleurstellend, vanwege de viele Leute.
Dus, óp naar de Weeping Rocks. Een zandsteen-fenomeen waar water maar liefst 1200 jaar over doet, voordat het uit de rotsen druppelt, en zo zorgt voor een prachtige hangende tuin.
Het pad ernaar toe was geplaveid, heel steil en heel kort. Danaë vond het water dat naar beneden drupte, zó op haar hoofd en jas, maar zo-zo, en begon keihard te huilen. '

En dus besloten we een wat meer uitdagende wandeling te beginnen.
Totdat David het bordje van 'pas op voor afgrond als je je niet aan het paadje houdt' zag. En last kreeg van een acute weigering. (hij had natuurlijk ook al wel wat miles in zijn benen zitten, dus t was op zich voorstelbaar).
Huisgenoot had al een tijdje last van het loodzware pakketje dat hij op zijn rug droeg, dus na een aantal haarspeldbochten omhoog, besloten Huisgenoot en de kinderen weer af te dalen, en ging ik verder omhoog. Kijken of ik de Hidden Canyon kon vinden.

En mensen, prachtig hoor, wat een uitzicht!
Maar het loopt niet zo lekker 'rustig' als je weet dat de rest van de partij beneden op je zit te wachten. Zwoegend ploegde ik naar boven, en toen ik eenmaal om een hoekje kon kijken en allerlei glimmende klimkettingen zag hangen, ging mijn hart wel sneller kloppen. Dát was nog eens gaaf.

Maar ja, die hele Canyon was nog erg Hidden, en ik was al minstens een half uur onderweg. En als ik de mensen die terugkwamen een tijdje volgde, duurde het behoorlijk lang voordat ze weer om een andere hoek kwamen.
Dus ik besloot terug te gaan. Want het zou een beetje saai zijn als Huisgenoot en de kinderen braaf de hele middag op mij zouden moeten wachten.
De Hidden Canyon moet maar wachten op ons, als we hier nog een keer zijn met kinderen die goed kunnen wandelen, want het is vast een megaleuke wandeling.

Nouja. Lang verhaal kort: we lunchden heerlijk op het gras voor de Zion Lodge, aten nog een dikke ijs toe. Danaë palmde iedereen in, in de shuttlebus, op het gras, op het wandelpad. She's gorgeous, volgens de Amerikanen. En ook wel Big. Hhhmnja. Can't help it.

Als ze nu een kindje van haar leeftijd voorbij ziet lopen, dan wil ze zelf ook lopen. Aan de twee handen loopt ze steeds steviger, en als ze het niet doorheeft, loopt ze ook wel aan een hand. Maar ze speelt nog altijd op safe.
David maakte in no-time nieuwe vriendjes op hetzelfde grasveld: tikkertje spelen is overal hetzelfde, en hij stelde zich netjes voor, zei de Amerikaanse moeder van de jongetjes waarmee hij aan het rennen was: 'Hello, my name is David'.

Toen was de middag alweer om en gingen we terug naar de camper.
Kinderen weer eens op 'normale' tijd in bed gestopt, want morgen vroeg op: er zijn weg werkzaamheden bij het eerste deel van de supermooie route waarlangs we heen gingen, en als we niet voor 9-en bij de tunnel zijn, dan moeten we mijlenver omrijden. En daar hebben we dus geen zin in. Nee.

Dus: toedeloe.
Ohja, u wilt natuurlijk nog even foto's kijken. Ga gerust uw gang.

2 opmerkingen:

Annelies zei

Oh.. zo herkenbaar. Dat je op de mooiste plek op aarde loopt en dat je uren, dagen, weken wilt wandelen door die omgeving.. maar dat dat dan niet kan vanwege je eigen kroost. Die echt te zwaar zijn om 5 uur te tillen..

Ja, dat kennen we! Dus zoals wij absoluut terugmoeten naar Nieuw Zeeland en AUstralie, moeten jullie absoluut nog weer terug naar de USA als de kids 10 en 8 zijn ofzo. Ach. Geen probleem toch??

Jammer dat de Hidden Canyon zich iets te goed verstopt had. Ook dat "niet rustig wandelen omdat er op je gewacht wordt" herken ik heel goed, hahaha! Zo heb ik ooit proberen te shoppen in Sydney. Niet heel relaxed ;-)

Cisca zei

Kobus vinden ze hier ook altijd so big. Komt door al dat junkfood dat we onze kids geven. Tenminste dat denk ik.

Enne, je klaagt wel veel over het weer hoor. Te warm, te fris, wat wil je nu?

Volgende jaar vijf weken Oostkust? Dan drop je D. en D. maar bij ons. :-)