Close encounter of a bearkind

Mensen, mensen, wat een opwinding!
Ik zag een beer vandaag. Een echte. En nog redelijk van dichtbij ook.
How cool is that?
En wat ook grappig is, ik veroorzaakte met mijn wildspotten en gefotografeer een heuse kijkersfile.

Het zat zo:
We hadden vandaag een fiets gehuurd met een kinderaanhanger zodat we fijn door de vallei konden fietsen. Dus dat deden we. Ondertussen pestten de kinderen elkaar fijn de kar uit, en moesten we een aantal keer ingrijpen, maar fietsen deden we.

Ontelbaar eekhoorns zagen we. En een mooi hert dat rustig aan het grazen was tussen de bomen. We wandelden naar Mirror Lake, waar David deed alsof hij vistte met een tak, of steentjes in het water gooide. We picknickten ons suf, en toen reden we weer naar de camping.
Onderweg bedachten we dat ik nog wat bij het Visitor Center zou vragen en dat Huisgenoot alvast vooruit ging om Danaë in bed te leggen.

En toen - toen ik op weg naar de camper nog wat kodak-momentjes met mijzelf en mijn fototoestel beleefde - gebeurde het. In een soort 'wei' in de vallei dacht ik een hert te zien. Dus ik stopte mijn fiets en keek nog eens goed.

Ik struikelde bijna van mijn fiets van opwinding toen ik besefte dat ik helemaal alleen op zo'n 30 meter afstand naar een bruine beer stond te kijken. Eentje die rustig aan het snuffelen was naar iets lekker te eten.

Terwijl ik als een Joop van Tellingen met mijn fototoestel aan de gang was, stopten er meer mensen. Iemand die foto's staat te maken in een natuurpark is namelijk verdacht: die doet dat omdat er wat te zien is, zeker als zo iemand niet snel weer verder gaat...

Een van de toeschouwers belde het nummer dat je moet bellen als je een beer ergens spot. En dus kwamen er al gauw wat rangers bij die de mensen op afstand moesten houden en het verkeer aanspoorden door te rijden. Auto's, campers en fietsers stonden kriskras door elkaar stil op de weg, allemaal vanwege de beer die daar op zijn dooie akkertje aan het scharrelen was. Geen weet van alle opwinding die zij (t was een volwassen vrouwtje, volgens de ranger) veroorzaakte.
Maar mensen mensen, wat is de natuur toch prachtig!

En what else?
David heeft vanochtend - samen met mij, want alleen is toch wel heel erg spannend... - tegenover ranger Sharon zijn eed afgelegd als Junior Ranger van Yosemite National Park (een paar vragen beantwoorden over welke dieren je al gezien hebt, en wat je hebt gewandeld, en nog even door je boekje bladeren). Erg Amerikaans, maar wel heel leuk. Nu is hij daarom de trotse bezitter van een prachtige button-badge. Volgens hem dient deze om boeven mee te vangen en ander kwaad mee af te zweren; hij had dus meteen een doel op de wandeling van vandaag.

Verder staat de rivier die langs 2 kanten van de campground stroomt waanzinnig hoog vanwege al het smeltwater. Een redelijk gedeelte van de camping is daarom al door de rivier ingenomen. Ze maken hier geen dammen, ze laten de natuur de vrije loop. En dus stroomt er nu water over campingplekken (daar staat niemand meer) en hebben we een rivier over de weg.
Onze plek is iets hoger gelegen, en we hebben behoorlijk wat clearance, dus we hopen vannacht droge voeten te houden. Maar we zijn blij dat we niet in een tentje liggen.

Ja, en nu denkt u natuurlijk: wat een mazzel hebben ze morgen. De Tioga Pas gaat open.
Nou. Niet. Dus.
Vanochtend zagen we dat-ie open ging (juich) en toen ik vanmiddag nog even naar het Visitor Center ging, toen was deze aankondiging weer ingetrokken. Wegens hoog water niveau en risico op lawines is het voorlopig nog niet mogelijk om de 3000 meter hoge pas over te rijden.
Ja. Nou. Da's balen dus..  How sad is that?

Dat betekent voor ons morgen een aangepaste route. Vanwege de extra rijtijd zullen Death Valley hoogstwaarschijnlijk links laten liggen.
Jammer, maar het is er hoogstwaarschijnlijk waanzinnig warm en heel lang rijden zien we met de kinderen (nog) niet zitten. Eerst maar eens kijken hoe het morgen gaat.

Edit 7 juni 2010: Jaaaa, foto's. Ook van de beer ja.