Een gedenkwaardige dag

Met onze wallen op kniehoogte - mede mogelijk gemaakt dankzij een jetlag met bijbehorende rare nacht (5 keer eruit wegens kinderen die de weg kwijt waren en veel wakker liggen omdat we 'zo wakker' waren) - togen we voor een taartjes-ontbijt naar de Starbucks. Dit tot grote vreugde van David. En van mijzelf.
Dat hij vervolgens niet kon kiezen uit al het lekkers en daardoor ontzettend boos werd, zullen we hem naar niet kwalijk nemen. t Is tenslotte ook niet niets, Améerikaah.

Tja. Memorial Day.
En wat dan te doen?
Wegens mega-jetlag-dufheid besloten we niet te gaan fietsen, maar met de cable car naar Fisherman's Wharf te gaan. Eenmaal een dagpas gekocht en na 20 minuten wachten bleek de cable car-lijn kapot.
Niet zo grappig, want hoe moesten we dan die 13 dollar eruit halen (1 ritje is 5 dollar)?
Omdat we tóch de zeeleeuwen wilden zien, zijn we lopend gegaan. Je kunt tenslotte moeilijk verdwalen als je alleen maar een héle lange straat uit hoeft te lopen... Danaë in de rugzak en David in de buggy. Een gelukkige keus, want hoewel David goed een eind kan lopen, is het eind naar Fisherman's Wharf over de steile heuvels een heel eind voor zo'n manneke.

Danaë vond de zeeleeuwen erg grappig en heeft enthousiast naar ze gezwaaid en geroepen. Daarna maakte David een ritje in de draaimolen, daarbij verplicht begeleid door zijn vader (die natuurlijk ook voor het ritje moest betalen... slimme jongens, die Amerikanen).
Ook het aquaruim van de Rainforest Café maakte indruk: deze moeten we volgens David in Las Vegas beslist weer bezoeken, om te kijken of de krokodil er ook is. We zullen zien...

Gelukkig bleek de cable car het aan het eindpunt weer te doen, en hoefden we het hele stuk niet wéér terug te lopen. David vond het spannend maar ook reuzeleuk. Vooral als we heel stijl omhoog gingen: waarom zijn de huizen zo scheef, pap?
Overigens vindt-ie ook de roosters en putdeksels in de stoep erg interessant. In vele kun je namelijk naar beneden kijken wat er is, en daarom moet ieder rooster aan een inspectie onderworpen worden. Het duurt dus soms wel een tijdje voordat je een blok verder bent...

Rond half 3 waren we weer terug in het hotel en was Danaë in no-time vertrokken voor haar middagdut. Ze slaapt prima in de leen-Deryan (dank dank dank, A.!).
Terwijl Huisgenoot de oppas-dienst nam, mochten David en ik even shoppen: in de Borders-bookshop las hij heel netjes alle Gouden-Boekjes in het Engels en kon ik fijn even op zoek naar wat boeken om deze vakantie te lezen.
Heerlijk, zo'n hotel midden in de stad!

's Avonds gegeten in een 'foodcourt' (wat een akelige naam trouwens, maar wel een handig concept: voor ieder wat verschillends en toch samen aan één tafel) en plotseling was-ie daar weer, de man-met-de-jetlag-hamer. Danaë viel ter plekke zowat in slaap, met haar hoofd op tafel, en David kon van moeheid niet meer op zijn stoel zitten en zelf eten.

Edit 7 juni 2010: Jaaah, de foto's!