maandag 19 april 2010

Freedom at last

En zo is er heel geleidelijk een einde gekomen aan de spreidbroek-periode van Danaë.
Zo'n 11 maanden geleden ging ze voor het eerst de stijgbeugels in.
Had allemaal veel eerder gekund, maar ja, beter laat dan een nieuwe heup, zullen we maar zeggen.

Achteraf gezien viel de hele exoskeleton-periode redelijk mee.
Ik bedoel, je went eraan dat je kind een onhandig formaat heeft. En je wordt heel handig met handdoekorigami. Da's overigens nog steeds een woord dat heel erg hoog scoort in de zoek-acties in deze blog, wist u dat? Kennelijk is het echt een woord. Of nog gekker, een echte hobby. Kun je altijd nog beter taarten gaan kleien. Maar ik dwaal af.

We waren zeer strak met het naleven van de 'draagtijden' die de orthopeed voorschreef.
Eerlijk gezegd kwam er de laatste weken een beetje de klad in. Een paar waterpokken op haar benen zorgden ervoor dat we voor het eerst een paar nachten 'vrij' namen.
En vervolgens ontstond er op haar ene been een irritatieplekje. Precies op de rand waar de spreidbroek zat.
Gelijktijdig ontdekte Danaë dat de spreidbroek geen enkele belemmering hoefde te vormen om om te rollen (finally) of om ermee te gaan staan (het kan écht, mensen). En dat laatste is nou eigenlijk niet de bedoeling met deze spreidbroek.
Plotseling realiseerden we dat we eigenlijk er ook wel mee mochten stoppen. De orthopeed had immers bij ons laatste bezoek gezegd dat de spreidbroek half april wel helemaal af mocht.

Mevrouw had zelf nergens last van, van haar spreidbroek. Ze was as happy as ever.
Hartstikke lenig werd ze ervan.
Ze kon er ook al snel mee zitten. Maar verder was ze niet vooruit te branden.
Wel was het prettig dat ze rond haar 1e verjaardag eindelijk leerde kruipen met de spreidbroek. Werd ze nóg gezelliger door.

En helemaal fijn was dat het apparaat vanaf half november alleen nog om hoefde als ze in bed lag. Dat betekende namelijk vrijheid.
Vrijheid om te leren staan, en vrijheid om te leren stappen. Overigens wachten we nog steeds op haar eerste losse stapjes, maar dat komt vast allemaal goed.
En het betekende dat ze eindelijk fijn in de zandbak kan spelen. Want, spreidbroek en zand, dat gaat niet zo goed samen.

Ahwel.
Het gaat goed dus. En hopelijk zien we over 4 maanden de orthopeed voor de laatste keer.

Voor wie alle logjes over 'haar heupen' op een rijtje wil: klik op de tag 'Op haar heupen' hieronder, en... voilá.

5 opmerkingen:

Krista zei

GEFELICITEERD!!! en nu spreidbroekvrij op avontuur... naar USofA maar ook in de wereld rechtop verkennen...

Annelies zei

Wat heerlijk!!! Lekker zonder spreidbroek naar de US of A, da's toch wel heel erg prettig!!!

En laat die stappen nu maar komen (hoewel, dan loop je straks 12 uur achter haar aan in het vliegtuig, heheh.. en daarna ook op campings...)

Mrs. T. zei

Nou, lekker hoor dat het ding eindelijk af kan! Op een spreidbroekvrij bestaan dan maar.

Cisca zei

Joepie!
En ja, ik zou ook zeggen, genieten van dat feit dat het meiske nog niet kan lopen. Want ik word helemaal gek van al dat geren achter Kobus aan...

Nicole zei

Fijn dat de spreidbroek uit mag!