woensdag 28 april 2010

Dat doet ze hier anders nooit

Gister had ik een 10-minuten gesprekje met de juf van Danaë.
Ik kan nu doen alsof dat gewoon zo gepland was, alsof het gisteravond de 10-minuten-gesprekjesavond-voor-alle-ouders was.

Maar dat was dus niet zo.
Nee. Om de een of andere reden was ik namelijk de afspraak een paar weken geleden even helemaal vergeten. Zo erg vergeten dat ik er pas de volgende ochtend achter kwam, toen Huisgenoot voorzichtig bij mij informeerde of het klopte dat de juf hem op een vergeten afspraak gewezen had.
Heel dom dus. Gek eigenlijk, want wat is er nu leuker om 10 minuten over je eigen kind te praten.
Naja.

Het 10-minutengesprekje dus. Over de jongedame.
Die ook op de creche eigenlijk altijd vrolijk is, en - net als thuis - het wel laat weten wanneer haar iets niet zint. En die - wie immer - met een nieuwsgierige blik de wereld in kijkt.
Gek genoeg eet mevrouw bij de kindjes wel gewoon alle korstjes van haar brood op. En flikkert niet om de haverklap met een rotsmak haar beker/bord op de vloer. Heel hard gillen doet ze ook wel eens, maar niet heel erg vaak, lichtte de juf desgevraagd toe.
Ach, verschil moet er wezen, dacht ik nog.

Maar toen vroeg de juf voorzichtig of Danaë al wel zelf gaat staan.
'Huh?,' deed ik verbaasd. Ik dacht dat ik haar niet helemaal goed had verstaan. 'Je bedoelt 'staan', als in van zichzelf optrekken en dan gaan staan?'
'Hmm hmm,' knikte de juf bevestigend.
'Owh, maar dat kan ze echt al hoor,' zei ik verbouwereerd. 'Al dik een maand, als het er geen twee zijn.'
'En ze doet het steeds vaker ook. Soms zelfs iets te vaak als het aan ons ligt,' grapte ik. 'Bijvoorbeeld als we haar naar bed hebben gebracht. Dan kunnen we nog minimaal 3x terug om mevrouw weer neer te leggen omdat ze staat te dansen aan de spijlen van haar bed.
Maar eh, dat doet ze hier dus niet? Gaan staan?'
'Nee,' zei de juf. 'Dat hebben we hier echt nog nooit gezien. We stimuleren haar wel zelf te gaan staan, maar ze weigert gewoon.'

Teruggekomen in de groep, haalt de juf Danaë uit haar kinderstoel aan tafel waar ze lekker heeft zitten kleien. Wapperend met haar armen en kraaiend van plezier belandt mevrouw op de grond.
Ze zet een kruipspurt in, en racet naar de bank waarop ik ben gaan zitten.
In no-time heeft ze zich opgetrokken aan mijn broek.
En. Ze staat.

'Nee,' zeggen haar beide juffen die verbaasd staan toe te kijken. 'Dat doet ze hier anders nooit.'

6 opmerkingen:

Cisca zei

Wat leuk dat ze dat bij jullie doen, een tien minuten gesprekje. Want dat doen ze dus bij ons nooit. En het lijkt me best leuk om iets beter te weten hoe Kobus het vindt op de opvang enzo. Alhoewel de juffen wel altijd de tijd nemen om dingen te vertellen als ik dr kom ophalen.

Mrs. T. zei

Hahaha, had Danaë haar juffen even mooi tuk!

Annelies zei

Hahaha, wat een grappenmaker die dochter van jou! Ik kan haar bijna "gnagna" horen denken! ;-).
Dat van die korstjes herken ik overigens zeeeeeeer goed. En hetzelfde geldt voor fruit, dat weigert ie thuis en dat eet ie daar wel gewoon. Oh ja, en daar eet hij DRIE boterhammen, inclusief korstjes dus. Hier halen we maximaal 2 en dan liggen de korsten nog gewoon te verpieteren op zijn bord.

Monsters zijn het, die kinderen van ons! ;-)

Saralien zei

Leuk he, dat je kind elders heel anders is dan thuis! Zo hoorde ik tot mijn stomme verbazing dat mijn kinderen zo goed opruimen op school. Watteh?! Wie?

Liane zei

Prachtig!
Op het kdv o zo lief en dan thuis papa en mama tergen...
O wat een opluchting, dat doen ze blijkbaar allemaal! Jonathan en Marjolein hebben daar ook zo'n handje van: Halen we ze vanmiddag op van het kdv, we staan er koud 2 minuten en ze trekken en slaan elkaar al van de trekker af, net als thuis. En de leidster kijkt heel verbaasd, want nee, dat doen ze natuurlijk niet op het kdv als wij niet in de buurt zijn!

Krista zei

typisch!