woensdag 28 april 2010

Dat doet ze hier anders nooit

Gister had ik een 10-minuten gesprekje met de juf van Danaë.
Ik kan nu doen alsof dat gewoon zo gepland was, alsof het gisteravond de 10-minuten-gesprekjesavond-voor-alle-ouders was.

Maar dat was dus niet zo.
Nee. Om de een of andere reden was ik namelijk de afspraak een paar weken geleden even helemaal vergeten. Zo erg vergeten dat ik er pas de volgende ochtend achter kwam, toen Huisgenoot voorzichtig bij mij informeerde of het klopte dat de juf hem op een vergeten afspraak gewezen had.
Heel dom dus. Gek eigenlijk, want wat is er nu leuker om 10 minuten over je eigen kind te praten.
Naja.

Het 10-minutengesprekje dus. Over de jongedame.
Die ook op de creche eigenlijk altijd vrolijk is, en - net als thuis - het wel laat weten wanneer haar iets niet zint. En die - wie immer - met een nieuwsgierige blik de wereld in kijkt.
Gek genoeg eet mevrouw bij de kindjes wel gewoon alle korstjes van haar brood op. En flikkert niet om de haverklap met een rotsmak haar beker/bord op de vloer. Heel hard gillen doet ze ook wel eens, maar niet heel erg vaak, lichtte de juf desgevraagd toe.
Ach, verschil moet er wezen, dacht ik nog.

Maar toen vroeg de juf voorzichtig of Danaë al wel zelf gaat staan.
'Huh?,' deed ik verbaasd. Ik dacht dat ik haar niet helemaal goed had verstaan. 'Je bedoelt 'staan', als in van zichzelf optrekken en dan gaan staan?'
'Hmm hmm,' knikte de juf bevestigend.
'Owh, maar dat kan ze echt al hoor,' zei ik verbouwereerd. 'Al dik een maand, als het er geen twee zijn.'
'En ze doet het steeds vaker ook. Soms zelfs iets te vaak als het aan ons ligt,' grapte ik. 'Bijvoorbeeld als we haar naar bed hebben gebracht. Dan kunnen we nog minimaal 3x terug om mevrouw weer neer te leggen omdat ze staat te dansen aan de spijlen van haar bed.
Maar eh, dat doet ze hier dus niet? Gaan staan?'
'Nee,' zei de juf. 'Dat hebben we hier echt nog nooit gezien. We stimuleren haar wel zelf te gaan staan, maar ze weigert gewoon.'

Teruggekomen in de groep, haalt de juf Danaë uit haar kinderstoel aan tafel waar ze lekker heeft zitten kleien. Wapperend met haar armen en kraaiend van plezier belandt mevrouw op de grond.
Ze zet een kruipspurt in, en racet naar de bank waarop ik ben gaan zitten.
In no-time heeft ze zich opgetrokken aan mijn broek.
En. Ze staat.

'Nee,' zeggen haar beide juffen die verbaasd staan toe te kijken. 'Dat doet ze hier anders nooit.'

maandag 26 april 2010

Inzage in wilde plannen

Ik had al een tijdje niet meer bij de Blogspot-instellingen gekeken. Blijkt dat er een hele nieuwe editor te gebruiken is. Naja...
En toen zag ik bij haar, of nee, bij hen, dat je ook extra pagina's kunt maken op je blog.
En laat dat nou nét zijn waarover ik aan het puzzelen was in het kader van 'hoe-maak-ik-van-mijn-blog-een-reisblog'.

Dus.
Ene kind in bed.
Andere kind in de zandbak.
En zie hier: inzage in de wilde plannen.

Zo. Kan ik wéér iets van mijn lijstje strepen.

Edit 17:38 uur:
Huisgenoot E. wil graag nog even online credits krijgen voor de finishing touch van het aanpassen van de tab-titeltjes onder het kopplaatje van deze blog.
Die had u natuurlijk allang gezien en bewonderd. Toch?

zondag 25 april 2010

Nog 5 weken te gaan

Wat onder de kerstboom afgelopen winter nog een potentieel avontuur leek, komt hoe langer hoe dichterbij.
Over 5 weken vanaf nu, hangen we in de lucht, as van vulkanen met onuitspreekbare namen en andere calamiteiten daargelaten. Airborn. En over 10 weken zijn we alweer terug.

Nog 9 werkdagen en 1 trainingsdag te gaan voordat het grote inpak-gestress kan beginnen.
En daar zie ik dan eigenlijk weer niet zo naar uit, naar die last-minute to-do-lijstjes, laatste wasjes, en het grote opruimen en schoonmaken.
Want dat komt zo lekker thuis, weet u. In een compleet opgeruimd en schoon huis. Waar dan binnen 10 minuten na thuiskomst eigenlijk vrij weinig meer van over is omdat er een grote tassen en vieze wassen invasie en 2 kinderen het huis is binnen gedenderd.
Nahgoed.

Afgelopen week werd enorm-grote-tas-nummer-2 bezorgd. En de tickets.
Of althans, een printje van semi-ingewikkelde tekst en cijfers in oldschool schrijfmachineletters. Niks romantische waardepapieren van weleer. Eigenlijk kan iedereen tickets maken, denk ik.
De vouchers voor het ophalen van de camper en de laatste nacht in een hotel in Salt Lake City zaten er ook bij.
Spa-núnd mensen, heul spannend vind ik het allemaal.

Ik ga de komende tijd eens even bedenken hoe ik van onze ommelandse reis verslag ga doen.
Niet per sé voor u natuurlijk. Maar voor het nageslacht. Want laten we eerlijk wezen. Hoeveel zouden Danaë en David zich later nog perfect weten te herinneren van deze reis? Niet veel waarschijnlijk.
Bovendien hopen we in 5 weken tijd veel te zien en te doen. Dus dan is het wel zo prettig dat je zelf nog enigszins kunt na vertellen wát we hebben gezien en gedaan. En daarom gaat een netbookje mee. En laat er nou op veel campings - mits niet midden in de rimboe een National Park - wifi schijnen te zijn...
U begrijpt. Wij overwegen realtime verslaglegging op deze site.
Echt, kramperen is retehip.

maandag 19 april 2010

Freedom at last

En zo is er heel geleidelijk een einde gekomen aan de spreidbroek-periode van Danaë.
Zo'n 11 maanden geleden ging ze voor het eerst de stijgbeugels in.
Had allemaal veel eerder gekund, maar ja, beter laat dan een nieuwe heup, zullen we maar zeggen.

Achteraf gezien viel de hele exoskeleton-periode redelijk mee.
Ik bedoel, je went eraan dat je kind een onhandig formaat heeft. En je wordt heel handig met handdoekorigami. Da's overigens nog steeds een woord dat heel erg hoog scoort in de zoek-acties in deze blog, wist u dat? Kennelijk is het echt een woord. Of nog gekker, een echte hobby. Kun je altijd nog beter taarten gaan kleien. Maar ik dwaal af.

We waren zeer strak met het naleven van de 'draagtijden' die de orthopeed voorschreef.
Eerlijk gezegd kwam er de laatste weken een beetje de klad in. Een paar waterpokken op haar benen zorgden ervoor dat we voor het eerst een paar nachten 'vrij' namen.
En vervolgens ontstond er op haar ene been een irritatieplekje. Precies op de rand waar de spreidbroek zat.
Gelijktijdig ontdekte Danaë dat de spreidbroek geen enkele belemmering hoefde te vormen om om te rollen (finally) of om ermee te gaan staan (het kan écht, mensen). En dat laatste is nou eigenlijk niet de bedoeling met deze spreidbroek.
Plotseling realiseerden we dat we eigenlijk er ook wel mee mochten stoppen. De orthopeed had immers bij ons laatste bezoek gezegd dat de spreidbroek half april wel helemaal af mocht.

Mevrouw had zelf nergens last van, van haar spreidbroek. Ze was as happy as ever.
Hartstikke lenig werd ze ervan.
Ze kon er ook al snel mee zitten. Maar verder was ze niet vooruit te branden.
Wel was het prettig dat ze rond haar 1e verjaardag eindelijk leerde kruipen met de spreidbroek. Werd ze nóg gezelliger door.

En helemaal fijn was dat het apparaat vanaf half november alleen nog om hoefde als ze in bed lag. Dat betekende namelijk vrijheid.
Vrijheid om te leren staan, en vrijheid om te leren stappen. Overigens wachten we nog steeds op haar eerste losse stapjes, maar dat komt vast allemaal goed.
En het betekende dat ze eindelijk fijn in de zandbak kan spelen. Want, spreidbroek en zand, dat gaat niet zo goed samen.

Ahwel.
Het gaat goed dus. En hopelijk zien we over 4 maanden de orthopeed voor de laatste keer.

Voor wie alle logjes over 'haar heupen' op een rijtje wil: klik op de tag 'Op haar heupen' hieronder, en... voilá.

zondag 18 april 2010

En het wás beter. Echt.

En óf het gister beter was. Echt.

We hadden een feestje op het kinderasieldagverblijf: de nieuwe tuin werd feestelijk geopend.
Helaas nog geen klimboom in de grote zandbak, maar wat niet is, zal vast nog wel komen.
Danaë ondekte de zandbak, en was er met geen mogelijkheid meer uit te krijgen. David bediende de waterknop om zo water in de holle boomstam naar het riviertje te laten lopen.
Succes (en natte kleren) verzekerd.

En ik?
Ik maakte versierde een taart. In een workshop samen met de vrouwen-van-de-mannen-die-werken-waar-Huisgenoot E.-ook-werkt.
Een heuse taart dus. Met marsepein, de hele mikmak.
Eigenlijk niet eens zo moeilijk, zeker niet voor wie van kleien houdt. En daar - ssttt - houd ik dus helemaal eigenlijk niet van, dus kan u nagaan.
Stiekem was het zo leuk om te doen, dat ik nu broed op een stoere verjaardagstaart voor iemand die binnenkort 4 gaat worden. Zal wel weer iets met Cars moeten worden, peins peins.

Oh, u wilde een fotootje van de taart?
Tja, sorry. Taart batterij is op.

vrijdag 16 april 2010

Morgen is alles beter. Echt.

Gelukkig zijn ze er maar zelden. Van die dagen dat ik om 12 uur al denk 'Is de dag al voorbij? Mogen ze al naar bed?'.
Maar vandaag was het een duidelijk geval-van.

Mister & Misses Zeikstra waren in da house, big time.
Hij deed vandaag een duurtraining van ik-nie-luisteren-nie-ech-nie. En zij had vandaag iets met je-ne-sais-quoi.

Ahwel.
Na
1 beker melk over de vloer,
teveel stukjes brood met hazelnootpasta aan de boekenkast geplakt,
1 beker chocolademelk over boeken, sokken, trui en spijkerbroek,
1 kakluier tot onder de oksels,
een minutieus verkruimeld koekje zorgvuldig verspreid door een net-gezogen-woonkamer, en
1 flinke klots appelsap-met-half-broodje-smeerworst-fruts over truitje
kan ik maar één ding denken:

Morgen zal alles vast veel beter zijn.

Ndaag. Trusten.

donderdag 15 april 2010

Lastminute gevoel

Oeioeioei. Nog maar 6 weken mensen.
Nog maar zes.
En dan geht's los.

En om eerlijk te zijn - hè ja, wees s eerlijk - zit ik momenteel even in een oh-waar-gaan-we-aan-beginnen-periode.

Ik bedoel, 12 uur in een vliegtuig... Als er een vulkaanuitbarsting het vliegverkeer tenminste niet lam legt.
Met een bijna-peuter-meisje dat momenteel het liefste aan de hand de hele dag rondjes om de tafel stapt...
Een meisje dat bij ieder muziekje ritmisch begint te klappen, en tegenwoordig ook bilwippend en stampend met haar voeten op de maat haar dansje doet.

Een meisje dat ook nog niet zo goed uit haar woorden kan komen. Of liever gezegd, woorden uit haar.
En dat levert dus wel eens frustrerende situaties op. Als in gillend plat op de grond. Of dramatisch dwars over uit haar kinderstoel. Of stampvoetend van woede, omdat haar ouders haar weer eens niet begrijpen.

Afijn. 12 uur in een vliegtuig met dat meisje dus.
Het meisje zelf is zich overigens van geen kwaad bewust, en krast eigenhandig met een potlood de dagen weg op onze eigenhandig gemaakte aftelkalender. Want dat ziet ze haar grote broer tenslotte ook regelmatig doen. En wat de grote broer kan, kan het kleine meisje ook.

Oh. Kijk nou ´s.
Het meisje heeft sowieso wel wat met potloden.

Ahwel.
Misschien is het gewoon een kwestie van een een kleurboekje en wat kleurtjes.
We komen de tijd in het vliegtuig vast wel door.

zondag 11 april 2010

Zijwieltjes

Hij is Al Bijna Vier. Al een hele tijd, ja.
Maar nu komt zijn verjaardag toch echt dichterbij. En dus hadden we een goed gesprek over wat hij voor z'n verjaardag zou willen krijgen behalve alle auto's van Cars.

- Hé, David. Wat zou je voor je verjaardag willen hebben?
- Frank. En Mek. En alle tractors. En het gras van de tractors.*
- Cars auto's dus. En zou je een fiets ook leuk vinden? Zo eentje die M. heeft, met zijwieltjes?
- Ja. Maar dan wel met een bel van Cars. En met jongenswieltjes.**

* Ja. Frank. De echte Cars-kenner weet dat-ie hier natuurlijk Frank, the angry maaimachine bedoelt. En Mac (of hoe die rooie vrachtwagen ook heet). En ja, het gras van de gekke trekkers is ook erg belangrijk, om de een of andere vage reden. Can't help it.
Hmm, misschien heeft-ie iets te vaak de film gezien, de afgelopen tijd.


** Zijwieltjes. Die zijn voor meisjes. Uiteraard. Een doordenkertje weer, inderdaad.

maandag 5 april 2010

Pokke-Pase

Ik weet niet wíe Danaë afgelopen donderdag op de crèche allemaal heeft gezoend en geknuffeld, maar: die zijn er gloeiend bij!

David heeft tot nu toe alle waterpokken-uitbraken op het kinderasiel zonder enig uiterlijk vertoon 'overleefd'. En dat waren er heel wat, mensen.
Dus als-ie het over 2 weken nog steeds niet gehad heeft, zullen de blaasjes wel nooit meer komen. (jaja, kweetookwel dat-ie het dan symptoomloos allang heeft doorgemaakt, beste collega-artsen...). Nahgoed.
Pokken-Pasen dus.

Ah. Vooruit. Nóg een foto van ons lieve Pokke-meisje.
En nee, ze speelt niet met de PSP. Ze heeft alleen slechts de controller ontdekt. t Begin van het einde...
Maar verder heel leuk Pokke-Pase: het Pokje-in-wording brachten we - hoe ontaard - op Goede Vrijdag samen met haar broer naar Opa en Oma B. om daar te logeren, eieren te verfen en eieren te zoeken.
Ondertussen gingen Huisgenoot E. en ikzelve op zoek naar een heule grote tas (en aten we sushi, gingen we 2x uit eten, sliepen we uit en ruimden we op, maar dat geheel terzijde).
Want Wilde Plannen zijn leuk, maar ondertussen begint de dag des uitvoering van deze Wilde Plannen behoorlijk dichterbij te komen. En wat zijn Wilde Plannen zonder bagage?
Dus. Wij kochten een tas. Zoals gezegd een hele grote.
Nu nog een tas voor de spullen van de kinderen.