zondag 28 maart 2010

Hoe een schutting voldoening kan geven

Och mensen, wat was ik lekker bezig gister. Echt down to earth, zeg maar.
Met een boel voldoening en spierpijn als resultaat.

Het kinderdagverblijf van onze bloedjes heeft namelijk eindelijk besloten om de betonnen luchtplaats om te toveren tot een fijne ontdektuin.
Iets dat ik alleen maar kan toe juichen. Want zeg nou zelf, hoeveel valt er te ontdekken aan een flink aantal vierkante meter stoeptegels en een zandbak die na 1 regenbui zo blank staat dat je er een duikdiploma voor nodig hebt om 'm te betreden?

Een ontdektuin dus.
Van natuurlijke materialen. En hergebruikte materialen. Dus van die stoeptegels is een muurtje gemetseld. En de betonnen zit-sta-in-de-weg-dingen liggen nu schuin in de waterloop van een rivierbedding-achtig iets. Die de kinderen straks zelf met een prettige drukknop met water kunnen laten 'vol' lopen.

Nahgoed.
De hovenier is al een week of 2 aan het werk met de grove dingen. De kinderen kunnen dus ook al een week of 2 niet naar buiten. Tja, je moet er íets voor over hebben. En gister was het tijd om met een groepje ouders de tuin bijna-af te maken.
En ja, dat vind ik leuk hè? Fijn concreet aan de slag. Geen oeverloos gezwets, maar gewoon vuile handen maken.

Terwijl de ene ouder doornloze braamstruiken (ja, ze denken echt aan álles) en andere 'hufter-proofe' planten plantte, groef een stel andere ouders de haag langs het saaie ijzeren hek.
En wat deed ik? Ik vlocht samen met een moeder een schutting van wilgentakken. Om een lelleke container uit het zicht te krijgen. Een beetje á la deze.
Zeer therapeutisch en een gratis work-out. En heulemaal niet moeilijk, mensen. En nog mooi ook. Weer eens wat anders dan de prefab-schuttingen die je in iedere achtertuin aanstaren.

De in-het-dagelijks-leven-vergadertijger-vaders hadden inmiddels het kind in zichzelf hervonden, en samen met de normaal-gesproken-krijg-ik-van-werken-nooit-vieze-handen-moeders bouwden ze het ene wilgentunneltje na het andere.
En een hut, mensen. Een echte hut, maakten we. Niks plastieks, maar van wilgentakken. En ook weer zó simpel. Een hut waar de juf niet in kan. Want dat is pas gaaf. Een tuin waarin je je kunt verstoppen.
Dinsdag of woensdag komt het gras erin, en dan is het bijna af. Dan mogen de kinderen weer de tuin in.
Echt, ik kan niet wachten om er in te spelen. Eh, te werken.

Oja. We zoeken nog een eikenklimboom. Voor in de zandbak.
Dus gaat u uw dikke oude eik rooien? Laat dan even een berichtje achter. Wie weet maakt u dan een heleboel kinderen gelukkig.

vrijdag 26 maart 2010

Een vraag waarop-ie zelf het antwoord al wist

- Pap...
- Ja?
- Wat zegt een poes als ik hem pijn heb gedaan? (Hij kijkt er heel serieus bij; want dit is vraag 264 vandaag, en ook deze dient zorgvuldig gesteld te worden. Want dat hoort, bij alle vragen. Vragen zijn serious business)
- Eh, ik denk dat-ie au zegt?
- Neehee, de poes zegt miauw. (En hij kijkt nog steeds heel serieus. Ook allereerste woordgrappen zijn kennelijk überserieuze zaken.)

maandag 22 maart 2010

Over dino's en Danaiaans

Gister waren wij in het bos. Op zoek naar Dino's. Hele kleintjes.
En weet u wat? Ze waren lagen er ook. Echt.
Zo maar, midden in het bos. Een paar meter van de kleine paadjes, in een doosje onder een steen. Of in een holte van een boom. Of onder een een stapeltje nét iets te rechtgelegde takjes.
En het grappige is, als je niet weet dat het er ligt, loop je er straal voorbij.

Wij niet dus.
Met dank aan onze geepeejes, en onze kleine Sherlock Holmes.
Uit de 'eindcache', een munitiekist in een holle boom, kwamen een hoop kleine schatjes te voorschijn. Dinootjes, kleine speelfiguurtjes. En als beloning voor bijna 2 uur gedwee achter zijn vader en moeder aan lopen, koos onze wannabe-kleuter een grote mooie blauwe knikker.
En bouwde daarvoor vandaag geheel op eigen initiatief een knikkerbaan.

Ahwel. Schatzoeken voor volwassen dus. Geocachen ook wel.
Whatelse?
Het meisje is eindelijk begonnen met praten. Leest zichzelf hardop voor. Assisteert commandeert haar broer bij het spelen met auto's of het bouwen met blokken. Oreert tegen haar pop. Vertelt wat ze heeft gedaan vandaag. Allemaal heel gezellig hoor.

Alleen, we verstaan haar niet.
Nee. Ze praat Danaiaans of zoiets.
Heel afentoe valt er iets op te maken uit het gebrabbel.
Appuh. Is 'appel'. Logisch.
Po-po-po. Is 'kip'. Want die zegt... Inderdaad. Ook logisch dus.
Téés. Déze. Maar die wist u al.

En dan, de nieuwste van vandaag:
Poe, en dan vooral in combinatie met een wat hulpeloze blik in de ogen en een magistrale lucht uit haar luier.
Juist. Het kind kan niet alleen al praten, maar is ook al zindelijk.

vrijdag 12 maart 2010

Prettig weekend...

And the award for the worst mother of all goes to... me...
And the award for the most guilty feeling mother of all goes to... me...

Reden: zondagmiddagarmpje op vrijdag.
Slachtoffer: David.

En als het dan nog tijdens het spelen of stoeien gebeurde, dat zou dan nog íets zijn.
Tenminste, daar hangt in mijn ogen dan nog een vage zweem van 'uit de hand gelopen dolletje' overheen.
Maar nee...

Plaats incident:
In de Albert Heijn, tijdens een ellenlange dram-stampvoet-brul-partij, omdat-ie wel-niet-wel-niet kon kiezen tussen 2 tandenborstels. En uiteindelijk van mij niet mócht kiezen omdat ik na 5 minuten besluiteloosheid over een Tijgetje- of een Iejoor-tandenborstel er helemaal klaar mee was.

Wat dus de eigenlijke aanleiding voor David was om zich voor, bij en na de kassa's en buiten krijsend ter aarde te storten en schuimbekkend van woede zijn omstanders te laten meegenieten van het feit dat hij het er niet mee eens was.
Ondertussen zat Danaë stoïcijns in haar buggy een beetje te duimen en weg te dromen, alsof deze blèrpartij-ondersteund-door-maaiende-ledematen dagelijks wordt opgevoerd.

Meewarige blikken van klanten en AH-personeel waren mijn deel. En een schouderklopje van een medemoeder die vond dat ik zo prettig rustig bleef. Hoe fijn, NOT.
Een service-medewerker vond het nodig om extra service te verlenen en het kinderkarretje van David over te nemen.
Dat vond David een nóg slechter idee dan het hele tandenborstel-debacle en gaf zijn karretje, met één arm worstelend aan de mijne, niet zo maar gewonnen.
Rustig tilde ik de tierende jongen in brandweer-houding over mijn schouder en duwde Danaë naar de uitgang.

Eenmaal buiten en weer neergezet....
stortte hij zich weer eens ter aarde,
en trok ik 'm aan een arm weer omhoog.
Hij zei nog iets als 'Auw mama, je doet me pijn'
En ik dacht nog iets als 'ik doe helemaal niets geks'.

Lang verhaal kort:
Hij: hele weg naar huis blijven brullen, volhardende woestheid afgewisseld met iets niet-pluizigs.
Zijn arm niet gebruiken. Eenmaal gekalmeerd geen praatjes maar stil op de bank, met zijn armpje zielig op zijn buik geplakt.

Ik: me rot geschrokken. Schuldgevoel tot in mijn poriën. Dokter gebeld. Vriendin M. gebeld. Huisgenoot gebeld. Geprobeerd rustig te blijven, maar da's nogal lastig als je denkt dat je de arm van je kind per ongeluk gebroken hebt.

Wij: naar de dokter. Die hoort het verhaal aan, friemelt wat aan zijn handje, duwt eens hier en trekt eens daar.
En dan, floeps - deus ex machina - daar is het armpje weer. En het armpje pakt routineus een boek van Kabouter Plop.
En hóps, daar zijn de praatjes van de eigenaar van het armpje ook weer.

De dokter: ach, een zondagmiddagarmpje. Kan gebeuren. Heb het zelf ook wel eens met mijn dochter gehad. Iets te hard aan getrokken tijdens het stoeien. Niet meer doen. Prettig weekend nog.

vrijdag 5 maart 2010

We proudly present...

Op Eigen Benen, starring Danaë.
Vanaf heden ook bekend als Gaanstaanaë.

donderdag 4 maart 2010

Op je tellen passen

...zés-en-twintig...
...zéven-en-twintig...
...ácht-en-twintig...
...négen-en-twintig...
...ehm...
...tíen-en-twintig...
?!

Mám?! Wat is tien-en-twintig ook alweer?

En vanmiddag, bij de kindjes, had-ie kokosworst op zijn boterham. Lekker hoor!