maandag 11 januari 2010

Hoe je van een appeltaart iets kunt leren

Kijk. Ik kan dan wel niet koken, maar ik kan wel bakken.
Dacht ik.

Dus begon ik zaterdagmiddag, na het schaatsen en het pinda-rijgen voor een obligate pindaketting voor de vogels, aan een appeltaart. Greek style.
Net toen ik lekker op dreef was, vroeg Huisgenoot belangstellend naar hoe ik de rest van de avond zag.
En dan meer specifiek over wanneer ik had gedacht te eten. Want er moest nog - hoe verantwoord - zelf een pizza gebakken worden, en de appeltaart moest immers ruim een uur in de oven.

Okee, planningsfoutje. Geeft niets, ga ik vanavond wel verder, dacht ik. En zette de bak met appelpartjes, honing, kaneel, suiker en platgemepte walnootjes in de koelkast om een doe-het-zelf-pizza in elkaar te knutselen.

En toen verder hè. Om iets van 9 uur 's avonds. Eerst kinderen in bed, een beker koffie, even zitten, nog een beker koffie, dat soort werk.
Toen bleek dat ik geen bloem in huis had. Maar gelukkig nog wel een pak zelfrijzend bakmeel. Problem solved, dacht ik. En begon aan het opbouwwerk.

Maar toen hè. Toen kwam het leermomentje van de dag, zeg maar.
Want filodeeg, mensen. Uweetwel, die flinterdunne velletjes, enkelvoudig bladerdeeg, zoiets.
Dat moet een berelange tijd ontdooien en weer op kamertemperatuur komen. Als in 'in de koelkast minstens 10 uur (tien!!) ontdooien'. Of magnetronetisch ontdooien: 2-3 minuten, en dan nog 'een ruim half uur' laten rusten.

Yeh, right, dacht ik. Ik wil een appeltaart bakken. Vandaag nog. En gooide het pakje de magnetron in en negeerde heel efficient de halfuur wachttijd.
De velletjes filodeeg namen revange, en immiteerden koppig één grote plak bladerdeeg.

En toen dacht ik: to hell met de appeltaart morgen weer een nieuwe dag. En gooide het andere diepgevroren pakje filodeeg in de koelkast. Naast de bak met het appelmengsel en de bak met het deegmengsel.

Daarom stond ik zondagochtend flinterdunne velletjes filodeeg in mijn taartvorm te origamieën. Die zich na minstens 10 uur retraite in de koelkast en een kwartier kamertemperatuur-meditatie minzaam van elkaar lieten scheiden.

Afijn. t was een lekkere appeltaart. Die er voor de verandering ook nog eens bijna uitzag zoals op het plaatje.
Echt, ik kan nog wel iets.
Het duurt soms alleen even voordat ik het door heb.

5 opmerkingen:

Linda zei

Aaaarg, ik HAAT filodeeg en heb gezworen daar nooit meer iets mee klaar te maken. En ik was niet eens zwanger (als in kort lontje) toen.
Ik heb geloof ik ook niet gewacht, of juist te lang... bij mij werden de deegjes onder m´n handen al keihard en uitgedroogd. En ga er dan nog maar eens zakjes van vouwen.. pffff.

Mrs. T. zei

Ik heb nog nooit van mijn leven een appeltaart gebakken dus ik heb diep respect dat je er überhaupt aan begonnen bent! ;-)

Saralien zei

Ah, een lotgenoot! Fijn dat ik niet alleen sta...

Krista zei

let je even niet op.. en dan is er alweer ruim 2 weken (of toch al weer 3) aan blogjes geplaatst...
maar vanavond dan weer niet? want Wie is de Mol? Ik ga voor Barbera of Hind... (moet immers een vrouw zijn, toch??)

Cisca zei

Haha. Ja, filodeeg is ook echt verschrikkelijk.
En je moet huisgenoot meer inschakelen. Dat helpt.