vrijdag 31 december 2010

Ach ende weemoed...

Weer een jaar voorbij. Een pracht jaar, al zeg ik het zelf.

Een jaar waarin:


Dat 2011 net zo'n mooi jaar mag worden als z'n voorganger...
Ik wens iedereen een prachtig, gezond en mooi 2011 toe.
Seize the days!

En ja, deze is met terugwerkende kracht gelogd. Zo makkelijk... 

zondag 26 december 2010

zaterdag 25 december 2010

Ho ho ho...

Merry x-mas to y'all.

La Photocabine.com. Gezien bij haar.

maandag 20 december 2010

Van een keuken, 2 stukken grond en een badkamer-crisis

Ja. Nee. Maar.
Het kan dus toch.
Hebben we ons daar toch 'even' een keuken gekocht.
Wanna-be Siematic greeploos, retro hout-look-bruin met superdun wit blad. Of zoiets.

En - ook niet onbelangrijk - een fijne keukenadviseur met wie we al gauw op hetzelfde level zaten. Geen  verhalen over konische waterstralen en andere onzin, maar iemand die oprecht zin had om een keuken te bedenken.
'Wat vinden jullie leuk?', vroeg de adviseur. 
Eh, déze, wezen we aan. Een peperdure greeploze Siematic keuken. Zwaar boven budget.
'Maar dan eigenlijk niet voor de Siematic-prijs', grapte ik half-serieus.
'Oh, maar als het u niet gaat om de Siematic-handigheidjes in de kastjes, dan kunnen we met de andere merken keukens die we hier verkopen een heel eind komen', sprak de keukenadviseur opgewekt.

En aldus geschiedde.
Hij stelde vragen als 'Wilt u ook in de keuken eten?' (ja graag) of 'Waarvoor gebruikt u een magnetron vooral?' (ontdooien... en dus blijkt een oven met magnetron-functie voor ons de meest logische combinatie). Wisten wij veel.
En hij wist precies waar wat in de showroom stond, als we twijfelden over wat voor soort spoelbak, kraan of over fijne werkbladhoogte. Geduldig legde de verschillende soort materialen naast elkaar, en legde de voor- en nadelen uit.
Terwijl de gastvrouw regelmatig langs kwam met koffie, thee, taartjes, verse broodjes of borrelhapjes en fris, maakte de keukenadviseur op de computer voor ons een keuken.
Onze keuken.
Dat het nog een heel dik jaar duurt voordat we er koken, vergeten we gemakshalve maar even. 

Ondertussen zijn we trouwens hier weer in een andere crisis beland. Een badkamer-crisis.
Had íemand ons even van te voren kunnen vertellen hoeveel een badkamer kost? En dan niet alleen de spullen, maar wat het kost om het zaakje te monteren en wat tegels tegen de muren te plakken.
Holy f*ing smokes...

Hoe gaat het eigenlijk verder met hét huis?
Even een bouw-update.
Ze zijn klaar met heien.
En vorige week hebben we de feestelijke 1e steenlegging van de 1e fase gehad. Met toeters, bellen en confetti enzo.
Van deze huizen staan de buitenmuren van de begane grond al, dus dat begint al aardig ergens op te lijken.
En daarnaast enboven zijn we sinds 10 december de trotse bezitters van 2 stukjes grond op deze aardkloot.
How cool is that!


Dus... Én een keuken, én 2 stukken grond.
Toemaar. tmoeniegekkerworden zo voor Kerst.
Nu nog een badkamer en 2 wc's.
Iemand nog goede tips voor een betrouwbare badkamer-installatie-meneer?
Iemand met gouden handjes?
Anyone???

zaterdag 18 december 2010

En vandaag zagen wij...

Dirk rocks niet alleen big time op cd, maar ook real time in Tivoli.

vrijdag 17 december 2010

Hoe een sneeuwvlokje de dark side van zijn moeder ontdekte

Het is 's ochtends. Nog pak 'm beet een minuut of 10 voordat we moeten vertrekken naar school, dus enige stress is merkbaar.
Ja. Bij ons wel.
Maakt niet uit hoe vroeg ik m'n bed uit stap, op de een of andere manier is er altijd wel iets (of iemand) dat een zwart gat in de tijd veroorzaakt. Is het niet een omgegooide omgevallen beker melk, dan wel een onverwachte kakluier of een centimeter ijs op je auto.
Het kind eet ondertussen met lange tanden z'n boterham en heeft eigenlijk meer oog voor de Playmobil-brochure die naast z'n bord ligt.

Plotseling veert hij op.
'Nee, ik moet niet deze kleren aan. Ik moet een wit t-shirt aan.' zegt-ie. 'Want ik ben sneeuwvlokje', voegt hij er aan toe.

Uit de stapels was kan ik nog net een optisch wit t-shirt trekken om daarna het sneeuwvlokje dwarrelend stuiterend achter te laten bij een juf en klas in Kerststemming.
Alles geheel pais en vree, zoals het hoort op de dag van de Kerstviering.
In de kring staat de Kerstboom te jammeren dat hij zijn groene shirt is vergeten. De moeder van de Kerstboom moppert samen met een moeder van een Lichtje-zonder-geel-shirt dat de juf dat op z'n minst het kledingvoorschrift voor de Kerstviering op een briefje had kunnen meegeven.

En er is niet alleen een Kerstviering, er is ook een Kerstdiner. Om kwart voor 6 's avonds werd het sneeuwvlokje weer op school verwacht. Voorzien van hapjes en bestek.
Als nietsvermoedende moeder van een 1e-groeper dacht ik 'oh leuk, gezellig'. My maiden schoolkerstdiner. Yay.

Maar het is helemaal niet leuk en gezellig. Het blijkt één grote bron van kerststress.
Allereerst de hapjes.
Wat ga je maken? Sandwiches, dacht ik. Met ham en kaas, en ook met zalm. Want het sneeuwvlokje vindt dat zo lekker. En dan ook een beetje feestlijk aankleden. Want het is tenslotte kerst.
Dus ik mikte wat kerstige cocktailprikkers op de broodjes en zette het geheel op leuke zilveren bordjes.
Maar het kan ook anders. Blijkt.
Koop-een-stapel-Danoontjes heet deze optie. Wist ik niet.
Maar ik zal het zeker onthouden. Kan ik volgende keer de avond voor het Kerstdiner ook weer gewoon sporten in plaats van broodjes snijden en smeren.

En dan het tijdstip van handeling.
Vooral handig op donderdagavond. Als er toch altijd al redelijk wat file op de weg staat. Laat staan als er sneeuw ligt. En ik daarom dus al om kwart over 4 achter m'n bureau weg moest om het kind op tijd op te halen bij de BSO. Sorry baas. Het kind heeft kerstdiner.
Maar hee, toch op tijd bij de BSO. Da's mooi.

Ik haalde een sneeuwvlokje op die door alle spanning weer eens een ongelukje had gehad en dus in een bijzondere kledingcombinatie de auto instapte.
Maar hee, who cares. Want we we hebben nog 5 minuten om het kippeneindje van de BSO naar school af te leggen per auto.
En dan - waar ze vandaan kwamen, ik weet het nog steeds niet - opeens allemaal auto's met ouders en kinderen met borden, schotels, pannen.
Blijkt dat alle scholen in de buurt vanavond Kerstdiner vieren. En dat alle ouders aan just-in-time-delivery dachten te doen. Om 17.45 uur sharp.

Als ik dan niet meer voor- of achteruit kan wegens ultragladde straat, klem gereden wordt door een opdringerige ouder en ook nog eens een bocht niet kan nemen zonder dat ik op een haar na een lantaarnpaal schamp omdat zo'n laml.ul-ouder die te beroerd is om een eindje naar de bso te lopen met z'n auto 10 andere auto's staat op te houden ...
nou, dan word ik boos.
En als ik boos word, dan ga ik heel erg vloeken. Blijkt.

Het sneeuwvlokje zat op de achterbank met open mond alle nieuwe vocabulaire uit zijn moedersmond in zich op te nemen.
En keek wat benauwd toen hij zijn moeder zag uitstappen en de laml.ul-ouder op z'n raampje tikte en hem verbaal stimuleerde zijn auto ergens anders in de straat te parkeren of hem anders op een heel klein donker plekje te stoppen.
'Maar mama, ik weet heus wel dat je zulke woorden eigenlijk helemaal niet mag zeggen', piepte hij zachtjes toen ik weer instapte.

Maar verder...
verder was het een zalig Kerstdiner.

woensdag 1 december 2010

Sinter-taais

Ik weet niet hoe het bij u thuis is, maar de Sint-spanning stijgt hier in huis tot ongekende hoogten.
Dat kan ook liggen aan het feit dat ze zojuist een overdosis suiker naar binnen hebben gewerkt tijdens het Taai-taai versieren.
Maar goed.

Momenteel spelen David en M. - zijn grote vriendin - iets met Sint, Piet en een pakjesboot.
Uiterst serieuze materie, want er moet gestrooid (bij de brievenbus, en in de schoenen in de hal) en de pakjes moeten onder veel geschreeuw worden gered uit het water.
'Neehee, ik ben al de hele tijd Piet', joelt David.
- 'Oh, nou. Dan ben ik straks de Tijd Piet', zegt M.

Daarnaast is het Sinterklaasjournaal vaste prik.
Bij de openingstune zit David nog tamelijk rustig op de bank.
Maar bij alle alarmerende berichten over sleutels van pakjeskamers die kwijt zijn, baby-Pieten die vooral niet door Sinterklaas ontdekt moeten worden etc. etc., stuitert hij heen en weer tussen tv-toestel en de 'mentale ondersteuning' bij het fornuis, en verkondigt daarbij met luide stem alles wat Dieuwertje Blok hem zojuist heeft toevertrouwd.

En dan hebben we nog de obligate schoen. Het blijkt een mysterieuze communicatie-lijn tussen kleuter in kwestie en de Goedheiligman.
Vorige week zaterdag mochten ze 'echt' hun schoen zetten. Kleuter was door het dolle heen met zijn kleine pakje 'Grote Jongens Lego'. Zo'n vangst smaakte naar meer, en dus zet hij sindsdien iedere avond zijn schoen.
Een serieuze aangelegenheid, want er moeten minstens 3 liedjes gezongen worden en het feit dat de schoen er staat, wordt voor de zekerheid nog even door de brievenbus geschreeuwd.
Een voorzichtige opmerking - oh tere kinderziel - dat Sinterklaas misschien geen tijd heeft vannacht, wimpelt hij weg 'Want dat weet je niet mama, je weet maar nooit'.

De eerste keer deden we nog een briefje in zijn schoen met daarop de mededeling dat Sinterklaas helaas niet iedere avond kan langskomen om iets in z'n schoen kan doen.
Verguld pakte hij het briefje uit zijn schoen. 'Een brief van Sinterklaas, een echte brief,' jubelde hij. Dat was haast nog mooier dan de Grote Jongens Lego-ieniemienie brandweerauto. En iedereen onderweg naar school moest het weten.

's Avonds moest de schoen weer gezet.
Want het was toch echt niet de bedoeling dat Sinterklaas zijn verlanglijstje had gehouden, vond hij. Sinterklaas had het ding moeten bekijken en gewoon weer terug geven. 'Want ik wil er zelf iedere dag naar kijken, mama'. En dus sommeerde hij de Goedheiligman per zelfgeschreven order zijn verlanglijst weer terug te geven.
Aldus geschiedde. De volgende ochtend lag op miraculeuze wijze zijn wensenpakket (niet gering trouwens, maar dat terzijde) weer in zijn schoen.

Wij werden nog even fijntjes met onze neuzen op de feiten gedrukt. Want Sinterklaas had dan wel geen kadootjes achtergelaten, maar hij was wél in onze straat geweest. En dus was-ie helemaal niet bij de kinderen in B. of W. om kadootjes te brengen, xoals we de avond tevoren hadden uitgelegd.

Danaë breidde en passant haar vocabulaire uit met het Sint-pakket:
Tietaas = Sinterklaas
Piet
Petenotuh = pepernoten

woensdag 24 november 2010

De keukenverkoper en de konische waterstraal

Je hebt keukenadviseurs en keukenverkopers. Blijkt.
Dat wisten we niet, maar daar komen we zo langzamerhand achter. 

Afgelopen zaterdag zaten wij tegenover de verkopende variant. 
De verkopende variant heette iets als 'Rachid', of 'Achmed'. We konden het niet zo goed verstaan, want naast afleidend wapperende armen, bezat de man ook een zeer rappe tong. Maar laten we 'm Achmed noemen.
En Achmed is een rasechte keukenverkoper.

Naar blijkt, slaat een rasechte keukenverkoper zijn publiek voortdurend om de oren met in zijn ogen hoogstnoodzakelijke weetjes. Op deze manier ontstaat er volgens de verkoper een gapende kenniskloof die alleen door zijn toedoen gedicht kan worden. En hij zal geen mogelijkheid onbenut laten om u daarop te wijzen. Zo ook Achmed.
Weet u bijvoorbeeld met 'hoeveel kuub uw keukenkastdeurtjes geperst zijn'?
Waarbij geldt hoe meer kuub, hoe beter, volgens Achmed. Terwijl wij, onwetende keuken-nitwits die wij zijn, louter voelen of een laadje bij het open en dicht doen niet uit elkaar dondert. En dat is dus echt heel erg verkeerd, zei hij streng.
Of nog zoiets, 'konische waterstralen'. Of we wel weten hoe fijn dat is, een konische waterstraal, vroeg Achmed.

Een keukenverkoper gebruikt ook om de haverklap zinsneden als 'commerciële dag' of 'daarin ga ik helemaal met u mee' en geeft voortdurend aan je 'uit de markt te willen kopen'.
Vooral dat laatste was heel fijn voor ons, zei Achmed. Want dan hoefden we vandaag nog geen keuken te kopen, maar alleen voor een 'heel scherp bedrag' (nog zo'n zinsnede) te zeggen tekenen dat de winkel van Achmed onze keuken gaat plaatsen.

Een keukenverkoper geeft desgevraagd geen advies over bijvoorbeeld min-of-meer logische plekken van apparaten.Of welke kleuren en materialen goed met elkaar combineren. Nee.
Want, zo benadrukte Achmed steeds, 'het is úw keuken mevrouw, het is úw beslissing'.
En hij begon direct op een plattegrond mijn onze keuken te tekenen.
Zonder te vragen wat voor voorkeur we hadden. Landelijk of modern bijvoorbeeld. En of we in de keuken misschien ook wilden eten.
Had-ie beter maar wel kunnen doen, want na een half uur tegen dovemansoren praten werd het Achmed duidelijk dat-ie maar beter opnieuw kon beginnen.

Een rasechte keukenverkoper houdt tevens van real-life voorbeelden en bewijzen, blijkt. Als een soort standwerker op de markt, zeg maar.
'Nee, dit butst echt niet als je er met je pan tegen aan stoot. Het is echt oersterk. Kijk maar.' En met een knetterharde knal zwaait hij de wok die als requisiet op het niet-aangesloten fornuis stond, tegen het keukenkastje. Argeloze bezoekers in de showroom met een hartverzakking van schrik achterlatend.
'Kijk. Dit materiaal laat na verloop van tijd stukjes los.' En hij ramt het voorbeeld-kastdeurtje tegen de rand van de tafel. Het blijkt niet gelogen: de stukjes vliegen inderdaad in het rond.

Tot slot blijkt een rasechte keukenverkoper ook heel goed in het in-uw-persoonlijke-zone-staan. Maar dan vooral op een verbale manier. Zodat u tijdens het gesprek 'om uw keukenwensen in kaart te brengen' voortdurend op uw quivive bent.

Kijk, ik weet dat ik genaaid wordt met dit soort dingen. Dat wist ik al ver voor binnenkomst van de keukenshowroom. Maar op de een of andere manier ligt het er te dik bovenop.

Dat komt door het toneelstukje dat Achmed speelde, vanaf het moment dat we over de drempel stapten. 
Nét iets te hard je hand schudden. 
Nét iets te enthousiast juichen bij het intekenen van de vaatwasser op een ogenschijnlijk-wel-maar-toch-niet-logische plek en daarbij nét iets te vaak roepen dat dit 'echt dé plek' is. 
Of hysterisch enthousiast doen bij (weer) een combinatie van kastjes-kleur en werkblad die volgens ons toch echt niet lekker matcht.
En bij afronding nét iets te vaak zeggen dat hij het zo'n geweldig fijn en leuk gesprek vond. 

En da's gek. Want dat idee hadden wij dus helemaal niet.
Dus: heeft u nog prettige keuken-toko ervaringen, liefst ergens in het midden van het land? Tips anyone? 
Ik ben benieuwd.

En nu vraagt u zich natuurlijk af: waarom zijn jullie na de 1e minuut niet gewoon opgestapt? Why in hells name zijn jullie gebleven? 
Nou kijk. Met veel moeite hadden we de afspraak gemaakt én oppas voor de kinderen geregeld. 
En die kostbare uren zonder kinderen waarin je ongestoord kunt nadenken over de indeling van je keuken-to-be, laat je natuurlijk niet door de eerste de beste keuken-standwerker door je neus boren.
En besides that, op een gegeven moment werden we toch wel heel benieuwd naar wat de beste man van onze wensen überhaupt heeft meegekregen en hoe hij deze vertaalt naar de 'scherpe aanbieding' waar hij het de hele tijd over heeft. Eigenlijk was het bijna grappig.

zaterdag 20 november 2010

S-i-n-t-e-r-k-l-aa-s k-a-p-oe-n-t-j-e

U kijkt naar de generale repetitie vanaf blad voordat uit volle borst en overtuiging bij de schoenen voor brievenbus gezongen wordt. Even kijken hoe de tekst ook al weer was.



Het meisje daarentegen zingt gewoon op gevoel.
En laat de kans niet voorbij gaan om 'subtiel' op te merken dat zij het er niet mee eens is dat opa (net buiten beeld) een mandarijntje pakt.
Nei Túg, zegt ze nog, voordat ze weer verder zingt met 'bootje faaje, foenen gooje in' en ene Ti-taasje.

woensdag 17 november 2010

Onthulling

Ik snap het al.
U komt niet weer hier kijken om te zien wát ie nou had geschreven (want dat was heel duidelijk, bleek), maar 'op wie' hij nou is...

Liefe mamaa ik ben ferlieft - dat stond er -
op jou - dat zei hij erbij, en hij lachte nog eens en gaf me een dikke knuf -
En nee, hij wilde die laatste 2 woorden niet ook nog opschrijven, want het volgende filmpje van Sesamstraat was alweer begonnen... Als verliefde jongen moet je tenslotte je prioriteiten weten te stellen.

Zo verschrikkelijk cute, schattig en ontroerend.
Dat-ie dat schreef met de punt van z'n tong bijkans op het papier geplakt, zo tussen de bedrijven door tijdens Sesamstraat.
Ben benieuwd hoe lang de liefde standhoudt. Als-ie 18 is, zal-ie wel een ander 'object of his affection' hebben.
En als-ie in de pubertijd belandt, zal-ie me vast niet meer zo lief vinden. Misschien toch handig om als bewijsmateriaal achter de hand te houden.

Maar voor zo lang het duurt: ik geniet ervan.
Lang leve de liefde!

maandag 15 november 2010

Verklaring

Terwijl wij ons ons hoofd breken over zaken als
  • dé locatie van een vaatwasser (keuken, evident),
  • wat op de vloer te leggen met vloerverwarming als hoofdverwarming (geen radiatoren meer, hoera... maar houten vloer is niet geschikt en van tegels houden we niet)
  • tegels in wc's en badkamer (hoe groter hoe beter, schoonmaak-technisch gesproken),
  • stopcontacten (nooit genoeg, zo hebben wij begrepen),
  • nieuwe scholen (katholiek, openbaar, christelijk, wel of nieuwerwetse onderwijsopvattingen),
  • bso's en kinderdagverblijven (beide liefst in de buurt van t nieuwe huis),
mag u onderstaand epistel even lezen ontcijferen.

Woensdag de onthulling. Woehoe, een echte clifhanger.
En nee. Ik heb hier geen woord en geen letter bij geholpen.
Want ik was aan het koken. En als u mij een beetje kent, weet u dat dat een proces is waarbij ik al mijn aandacht nodig heb willen worstjes onder mijn handen niet verschrompelen tot ondefinieerbare zwartgeblakerde dingetjes en de broccoli tot soep veranderen.

woensdag 10 november 2010

Magguh-wauw

'Klik', doet het deurtje van de volle wasmachine opeens.
Danaë staart met één oog semi-schuldbewust naar het opengesprongen deurtje. En met haar andere oog houdt ze mijn reactie in de gaten.
Danaë? Heb jij aan de knopjes van de wasmachine gezeten?
Nee, zegt ze. Snel kijkt ze de andere kant op, en begint bij wijze van afleiding nonchalant met een doos te spelen. Een aureooltje verschijnt nog nèt niet boven haar hoofd.
Danaë, wijs me eens aan. Op welk knopje heb je geduwd?
Dan wint de trots. Met stoute glinster-oogjes priemt ze haar vingertje in de richting van de knop waarmee je de deur opent.
Maar dat mag toch niet? Je mag toch niet aan de knopjes van de wasmachine komen?, zeg ik streng.
Met grote blauwe ogen kijkt ze me aan, knikt instemmend en zegt 'magguh-wauw'

Juist.
Magge-wel. Kleine dondersteen.

maandag 8 november 2010

Let's do it

Sommige dingen moet je gewoon doen. 
Schreef ik semi-stoer *en slaat nog maar weer eens een kruisje*. Maar degenen die mij/ons kennen, weten dat we niet over één nacht ijs zijn gegaan. Nee. Meer een hele winter zomer.

Lang verhaal kort: we doen het dus. Een nieuw huis. 
En - as we speak - de eerste voorbereidingen zijn al begonnen. De zonnebloemen zijn weg. Hekken erom heen. De grond is uitgegraven. De hoeveelheid regenwater die zich in het gapende gat verzameld heeft, negeren we gemakshalve maar even.
Deze week of volgende week gaan de eerste palen erin.

Dus.
De komende tijd zal ik u verslag doen van hilarische uitstapjes naar keukenboeren en badkamertoko's. En vermoeien met dilemma's over bijvoorbeeld deurkrukken, wandafwerking, of het aantal stopcontacten dat een mens nodig heeft. 
Yay.

Ah. Hoe hét huis eruit ziet? Nou, zo. 

Ja. Best wel  überleuk, al zeg ik het zelf. 
Alleen wonen we dan niet aan t water, maar in de straat erachter. Met openslaande deuren vanuit de keuken naar de 6 meter diepe voortuin waar je lekker in de zon kunt zitten.
En met uitzicht op nu reeds bestaande houtwallen. Wel zo prettig vind ik, in een totally-new-bouwwijk.

En wanneer het huis af is? Ehm, ergens 1e kwartaal 2012. 
Of 2e kwartaal. Dat kan ook. Iets met strenge winters en 180 werkbare dagen per jaar.

maandag 1 november 2010

Statement(je)

In het kader van 'Lekker-Belangrijk-en-Totaal-Gebrek-aan-Inspiratie'


Hossáá. Weg ermee.
's Kijken. Accountopties. Klik.
Ja. Klik.
Ja-haaa. Klikkerdeklik. Bevestig.
Wat nou 'of ik wel weet wat ik aan het doen ben'. KlikkerdeKlik. Nog een keer bevestig.
Klikkerdeklik. KLIK.
En dan...
Eindelijk ge-de-hyved. Heerlijk.

Ja. Sorry hoor.
Deed er al eeuwen niets meer mee, met deze 'bijenkorf', en de overname door de Televaag was de spreekwoordelijke druppel.
U zult het met een vriendje minder moeten doen.
Woeh, statement...

maandag 25 oktober 2010

Tojstorie gevraagt

lievu oopaa en oomaa en l. en d. en m.

by de aberthijn is de tojstorie. 
die vint ik leuk.
mag ik van juulie de poputjs alsjeblieft

nuu moet ik slaapen

kus van daavitd post

En hij duwt tevreden op de verzendtoets op mijn laptop om zijn verzoek 'op te mailen'.

woensdag 20 oktober 2010

Dirk rocks

Ja. Dirk rocks big time.

Zwaai-zwaai-zwaai met je hán-den.
Hoog-hoog-hoog in de lucht.
Stamp-stamp-stamp met je platvoetjes.

Afijn, kijkt u zelf maar.
Springen gaat nog niet zo goed trouwens (maar ze doet een prachtige poging tot teraardestorting).



Ohja, buiten beeld wordt naast mij de speelgoedgids doorgenomen.
Speelgoedgidsen rulen ook big time en worden dagelijks van voor tot achter gespeld. Tegenwoordig bijna letterlijk...

maandag 18 oktober 2010

H.e.r.f.s.t. vakantie-koekjes.

Eén kind in bed.
Ander kind graaft momenteel ergens in de speeltuinzandbak een enorme kuil. Denk Hoop ik. Al een tijdje niet meer gezien of gehoord. Hmm.
*Gaat naar buiten en checkt whereabouts van kind. Aha. Zandbak inderdaad.*

Juist. 's kijken. Een logje.

Herstvakantie heeft het grootste kind.
School-loos is-ie dus.
Gelukkig verzint hij zelf zijn dagprogramma. Zo neemt hij ruim de tijd om te lezen.
Dolfje Weerwolfje. Een beginners-leesboekje dat hij momenteel 10x per dag lees-spelt.
Afentoe p.r.aa.t. h.ij. oo.k. z.oo.
I.s. b.e.s.t. ie.rr.ie.t.a.n.t. v.e.r.m.oe.j.e.n.t.

Nagoed.
Daarna moet er van alles gekleurd, eh kleuren-gemengd "want ik ben de kleurenmenger", en vooral geknipt.

En geschreven.
Zijn eerste zelf-geschreven-zonder-voor-te-zeggen-woord, op een op haast wetenschappelijke manier ontstane potlood-kleuren-meng-probeersel:
U raadt het al. Die is dus voor mij.

Toen was het klei-tijd.
Maar voor de verandering deden we koekjes bakken. Herfstkoekjes om precies te zijn.
Ook fijn. En lekker.
Dus als u mij nu wilt excuseren.
Ik ga even een kopje thee drinken. Met een zelfgebakken koekje.

donderdag 14 oktober 2010

We doen het wel. Niet. Wel. Ni..

Decisions, decisions...
Moeilijkmoeilijkmoeilijk...

Kijk. Waar het dus eigenlijk al een tijdje hier in huis om gaat... is dat we - bijna nog met de jetlag in de benen - ontzettend gevallen zijn voor een huis.
Niet ons eigen huis, nee. Dat was bij thuiskomt na lange tijd afwezigheid wel duidelijk.
Maar een nieuwbouwhuis.
Zo'n huis in een gelikte brochure met van die prachtige artist-impresion-plaatjes.
Zo'n huis aan een straat waar nu nog heel idyllisch alleen maar zonnebloemen bloeien.
Kijk. Deze plek.

Ja. Prachtige hè...
Vinden wij ook. Wonen daar waar ooit zonnebloemen stonden.
Maar goed.
Zo'n nieuwbouwhuis is natuurlijk niet gratis. Ook niet tijdens een kredietcrisis.

En what's more important, we hebben al een huis.
Dat moet dan natuurlijk verkocht.
En liefst voor een beetje fijn bedrag. Overwaarde hoeft niet eens.
Maar gewoon, 'budgetair neutraal' zeg maar.

En dáár zit dus de crux, lieve mensen.
Wat het is dus kredietcrisis. En als we ons huis 2 jaar geleden hadden verkocht - maar dat deden we dus niet want toen baarde ik nèt toevallig het liefste meisje ooit -, dan waren we bij verkoop na aftrek van hypotheek en makelaarskosten keurig rond de '0 euro' uitgekomen.

U raadt het al: nu dus waarschijnlijk niet.
Het college van wijze onafhankelijke (lees: niet aan het nieuwbouwproject verbonden) makelaars schat namelijk in dat we dit huis met verlies gaan verlaten, als we het Te-Koop-bord in de tuin zullen zetten.
Om maar niet te zwijgen over de weinig positieve verhalen over de huizenmarkt. Eén op de drie huizen schijnt al meer dan een jaar te koop te staan... (en daarentegen twee op de drie dus niet, het ligt er maar aan hoe je ernaar kijkt).

Tja.
En wat is dan wijsheid hè?
Eerst verkopen en dan een nieuw huis kopen is niet echt een optie bij nieuwbouw.
Wachten totdat 'de markt' (whatever that may be) beter wordt?
Dan voeren we over twee jaar dezelfde discussie waarschijnlijk opnieuw. Want ons huis is dan misschien wel iets meer waard geworden zodat de hypotheek er makkelijk uit kan, maar de nieuw te bouwen huizen zullen dan ook waarschijnlijk navenant duurder zijn...
Of zullen we gewoon  de sprong in het diepe wagen?
Ik bedoel als iedereen - wat (ver)huizen betreft - weer gewoon doet wat-ie zo'n jaar of twee geleden van plan was, dan valt alles vast wel mee...

En hé, wie wil nou niet tussen de zonnebloemen wonen?

zondag 10 oktober 2010

Van feest, taart en mais. En pannekoeken....

Man man, wat een weekend...
Gister was het natuurlijk feest. En niet zo'n beetje ook.
Ze werden ontzettend verwend met mooie spulletjes voor hun haar keukentje.
Broer en zus spelen sindsdien (bijna) samen. Soms vliegen er wat bordjes door de lucht, worden er op niet mis te verstane wijze ingerediënten over en weer opgeëist of mept zij met een pannetje op zijn hoofd.
Maar, t is een dikke hit, dat keukentje.

We maakten weer eens een taart. Want zeg nou zelf, wat is feest zonder taart?
Precies. Dat dacht ik.

En ja, hij was lekker. Heel lekker.
Gevuld met aarbeienjam en banketbakkersroom met framboosjes.
Mmmm, mjammie...

En vandaag...
Vandaag liepen we een hele leuke cacheroute. Langs een landelijke weg (waar Huisgenoot nota bene jarenlang over naar huis crosste om de files te ontwijken) zo maar een hekje door en - hopsa - een wereld vol bijzondere objecten in.
Lekker schommelen in het zonnetje, overal aanzitten en opzitten, en zelfs nog op zoek naar een draak in een maisdoolhof. Leukleukleuk.



En on top of all that bakte Huisgenoot de lekkerste pannekoeken ooit.
Want dat kan-ie. Mijn eigen pannenkoekenbakker.
Dat u t even weet.

woensdag 6 oktober 2010

Hoejaah, hoejaah


Twee dus.
En dan krijg je - heel rolbevestigend ja- een speelkeukentje van je papa en mama. En pannen van je broer.

Morgen fijn trakteren op het kinderdagverblijf.

zaterdag 2 oktober 2010

Van een toestelling en een zaklantaarnpaal

- 'En toen hadden we een toestelling met de klas. En dat was heel leuk.'
- Oja zeg? Vertel 's, wat was dan heel leuk?
- 'Dat de meneer met een zaklantaarnpaal ging schijnen'

Ja. Heel cultureel verantwoord allemaal, daar op school.
Een voorstelling dus. In de gymzaal waar normaalgesproken de toestellen staan.
En iets met een meneer en een zaklantaarn dus. En handen die allemaal dingen deden, 'zoals in Sesamstraat mama'.

Wij denken dat deze meneer op school is geweest:


Volgende week maar eens aan de juf vragen.

zondag 26 september 2010

Heupjes

Heupjes.
Ja. Laten we het daar eens over hebben.

We waren weer eens bij de orthopeed op controle.
Eigenlijk in de hoop dat we het eerst komende jaar niet meer terug hoefden te komen.
Maar helaas.

Op de foto blijkt de rechterheup nog steeds ergens te zweven rond 'standje net-wel-net-niet-normaal'.
Het zou kunnen dat er in/bij/rond het heupkopje en het heupkommetje wél kraakbeen aanwezig is dat tot bot uitgroeit. Dat valt op de röntgenfoto namelijk niet goed te zien. Aldus de orthopeed.
Het zou ook kunnen, dat dat kraakbeen-bot er niet is. En dan staat haar ene heupje dus nog steeds niet goed. Aldus de orthopeed.

Het spreidbroekentijdperk hebben we gehad. Dat zal nu niet meer helpen. Aldus de orthopeed.
En als die potentieel aanwezige kraakbeentjes zichzelf dus niet omtoveren in bot, dan moet het kind tóch geopereerd worden. Aldus de orthopeed.
En dus ziet de orthopeed ons graag terug over een half jaartje.

Kortom. Afwachten maar.

En toch hè. En toch.
Toch vragen we ons stiekem af of we nu ook op dit punt waren beland, als dit niet was gebeurt.
Helaas. Dat zullen we nooit weten.
Maar de vraag blijft toch door ons hoofd spoken.
Nu maar hopen dat het onzichtbare kraakbeen de komende tijd gewoon doet wat het moet doen.

Oja.
The girl got herself today some nice boots.
Maatje 24. En bijna 90 f*ing euro.

maandag 20 september 2010

De rollen zijn omgedraaid

Gekke gewaarwording als-ie opeens op een voorbij rijdende vrachtwagen een 4-letterwoord goed leest. Tijd dus voor nieuwe lectuur en nieuwe rollen.
Wij worden tegenwoordig voorgelezen bij het naar bed gaan...

zondag 12 september 2010

Waarom zo weinig logjes

Shocking.
Althans, dat vind ik zelf. Want al meer dan een week niet gelogd.
Verhaaltjes dwarrelen al dagen in fragmenten door mijn hoofd, maar lijken er niet uit te willen komen.
De fragmenten hebben namelijk last van hevige concurrentie. Concurrentie van 'zware beslissingen'. En dat kost veel mentale energie, zoals u misschien zelf wel weet.
Waarover de zware beslissingen gaan, zal ik een keer schrijven als de kogel écht door de kerk is. Nu heb ik daar weinig zin in, aangezien je nooit weet wie er meeleest.

Afijn.
Tel daarbij op een serieuze overbelaste pols. Ja. Echt.
Door teveel muizen, kinderen-in-en-uit-fietszitjes-tillen or whatever.
En dat is Ontzettend Niet Fijn en Onhandig. En bij tijd en wijle zelfs een beetje pijnlijk.
Verder is het foto-album van onze vakantie nog steeds niet af. Ik ben halverwege, en door die stomme pols ligt het een beetje stil. Balen vind ik zelf, want het lijkt me heerlijk om met een boek (of twee...) vol herinneringen op een regenachtige dag als vandaag op de bank te zitten.
Naja. tisnietanders.

Gelukkig is daar '24'.
En deden Huisgenoot en ik de afgelopen week een tv-marathon.
En mensen - bekentenis - kennelijk zijn we geen 18 meer. Na een week werken op vrijdagavond tot 1 uur 's nachts afleveringen kijken en dan de volgende morgen weer fris en fruitig zijn, dat lijkt iets uit het pré-kindertijdperk.
Naja.
Dat u t even weet. We takelen af.

vrijdag 3 september 2010

En hij vindt het Léuk

Ja hoor. Wij zijn er nog wel. Alleen een beetje druk.
Met het inregelen van een nieuw doordeweeks-ritme bijvoorbeeld.
Of met het maken van nieuwe wilde plannen.
En natuurlijk dat vakantie-foto-album. Ja nog steeds. Weet u wel hoeveel werk dat is? Manmanman. Ik houd er gewoon een muisarm/pols aan over. Kan ook liggen aan m'n laptop-zonder-muis natuurlijk.
Nahgoed.

Alweer 3 weken school achter de rug. En hij vindt het heerlijk. Denken we althans.
Hier en daar een beetje wennen natuurlijk. Want 'je hand opsteken vóór dat je wat zegt' en 'wachten totdat de juf je aan het woord laat', dát is natuurlijk best een beetje moeilijk als praten je corebusiness is. Of gewoon stom, om met meneer zelf te spreken.
Maar gym is leuk. Alhoewel nog wel een beetje eng (een glijbaan zonder randjes, dat doe ik niet hoor mama).
En letters zijn ook leuk. Sinds een paar dagen 'hakt-leest' hij alle woorden die hij tegenkomt in z'n boeken, de Donald Duck, de krant, reclamefolders etc. De letters achter elkaar plakken en zo hele woorden lezen, dat doet-ie nog niet. Lijkt me ook nog een beetje vroeg trouwens. Was het niet groep 3 waarin ze écht leren lezen?
Hij knipt en plakt zich drie slagen in de rondte, kleurt olifanten, tekent opeens heel herkenbare poppetjes en vindt dit alles ook ontzettend leuk.

Na een schooldag is-ie niet eens super afgepeigerd of onuitstaanbaar van moeheid (ja, aan het einde van de week misschien eens een keertje).
Ach, misschien was-ie er gewoon ontzettend aan toe, die jongen.

zondag 22 augustus 2010

Schatkaart

Een maandje geleden ontvingen we deze kaart.

Dus gingen we gister hier heen:

En daar vonden we dit:

En dit:

En uiteindelijk dit:

maandag 16 augustus 2010

Allereerste schooldag

Daar ging-ie dan. Voor 't eerst naar school.
Met z'n rugzak op. Gymschoenen erin, beker sap erin, bakje met een appeltje erin. Luizencape erbij. Alles voorzien van een sticker-met-plaatje-en-naam.
Nog tijd genoeg om het schoolplein te inspecteren op de aanwezigheid van een zandbak.
En toen naar binnen.
Netjes een handje aan de juf gegeven en gezegd hoe hij heette.
Gymschoenen opgeruimd. Bekertje drinken en appeltje weggezet.
Stoel in de kring gevonden.
Een beetje onwennig maakte hij kennis met z'n buurvrouw. En vertelde alvast wat aan de juf.
Je kon zien dat hij het spannend vond, want hij zat nog niet helemaal op z'n praatstoel. Wel zo rustig voor de juf.

En toen was daar het moment.
Dikke kus en tot straks!, zwaaide ik stoer naar mijn kleine-grote-vent. Hij zwaaide terug. Niet uitbundig, niet met pretogen, maar een beetje een schuchter wuifje.
Met vochtige ogen en een brok in mijn keel liep ik naast Danaë en Huisgenoot de school uit.

En waarom die vochtige ogen en die brok in mijn keel, dat weet ik niet zo goed hè.
Mixed feelings vooral, denk ik.

Een beetje weemoedig, ben ik.
Dat 4 jaar zo razendsnel voorbij zijn gevlogen. Ik weet nog zo goed dat hij een baby'tje was. En zie 'm nu toch eens gaan...
Dat er een eind is gekomen aan 4 jaar lekker cocoonen, tot 8 uur uitslapen en dat een lange periode van vroeg-opstaan-tasjes-bekers-en-broodtrommels-vullen is begonnen.

Ontzettend trots ben ik, dat hij zo keurig netjes in een klas vol nagenoeg vreemde kindjes gaat zitten en gewoon min of meer zichzelf is. Beetje timide, iets minder praatjes, maar toch. Hij doet het toch maar.

Spannend vind ik het ook wel.
Want: hoe zal-ie het vinden? Zal-ie fijne vriendjes maken? Kan-ie z'n draai vinden?
En - even heel praktisch - hoe moet dat toch, als-ie moet p.oepen op de wc?
Want ik weet niet wanneer uw kinderen voor het eerst hun eigen b.ips afveegden, maar hier is dat nog een hele toer.
Een toer die vooralsnog bestaat uit hele kleine afgescheurde en opgefrotte wc-papiertjes waarmee hij een James Brown kans-kaart in handen heeft, om zo het te omschrijven.
Afijn. We're working on it, zullen we maar zeggen.

En daarnaast ben ik toch ook wel een beetje blij.
Dat hij een soort dagbestedingsproject heeft, zeg maar. Want de 24x7 child-entertainment hier thuis zat de laatste tijd toch wel een beetje aan de max.
Dat de juf nu mag zorgen voor een schier eindeloze overdracht van kennis naar dit jongetje.

Ik zeg: laamaakoome, die basisschool!

Oh, foto's.
Gelukkig hebben we de foto's nog.

zondag 15 augustus 2010

Zoekt en gij zult vinden

Na een lange cache-stilte weer eens op pad. 
Eens kijken, kunnen we het nog?
  • Cache-coordinaten. Check.
  • GPS. Check.
  • Kinderwagen. Check.
  • 3 kinderen. Check. Check. Check.*
  • Fijn een eindje uitwaaien. Check.
  • Even zoeken. Check.
  • Gevonden. Check.
  • Pen om te loggen. Euh....
Geen fysiek bericht van ons op de logrol dus.
Maar: hij is er écht. Op een prachtig plekje! Ik kan het u aanraden.
* Ja. Drie stuks. 2 van onszelve en een leendochter. Best gezellig, zo met z'n 5-en.

vrijdag 13 augustus 2010

Zon doet groeien

Kennelijk is een zomervakantie ervoor om 'opeens' heel hard te groeien. En om nieuwe kennis en kunde in gebruik te nemen.

Zo 'leest' ze Jip & Janneke:

Of bezemen ze samen door de tuin. Toch handig, dat lopen...:

Of legt-ie ingewikkelde puzzels van 100 stukjes.


Maar gelukkig kan ze ook nog gewoon ondeugend kijken. 
Hè fijn... Tenminste íets dat ze een aantal weken geleden ook al deed. 

dinsdag 10 augustus 2010

Een spookdier met vakantie

Volgende week hebben we een schoolgaand kind in huis.
Gezien het feit dat meneer nu niet meer naar het kinderdagverblijf gaat, hebben we dus nu een kind dat officieel 'vakantie' heeft.
En wat doe je als de logeerpartijen bij opa's en oma's niet 2 weken werkdagen-opvang-dekkend zijn? Dan neem je een dagje vrij, brengt jongste dochter heel gauw naar het kinderdagverblijf en gaat fijn samen een dagje op stap. Naar de Apenheul.

Daar rende hij van aap naar aap, klom in wat klim-dingen (maar niet te hoog..., stel je voor zeg) en wachtte keurig op zijn beurt in de schmink-rij.
Hij wilde geen kikker, lieveheersbeestje of leeuw worden, laat staan een tijger.
Nee. Een échte stoere vent gaat natuurlijk voor een spookdiertje.
Het spookdiertje. Wie kent het niet... Een nachtaapje, zo verduidelijkte meneer direct aan iedereen die het maar horen wilde.

Kijk, ons eigen spookdier:

Oja, en nog wat brulapen op een rijtje. Een behoorlijk kabaal; hopelijk voor een aantrekkelijk apen-chickie dat buiten ons gezichtsveld verkeerde...

zondag 8 augustus 2010

Ik ga bijna naar school-feest

9.00 uur: Wanneer komen de mensen nou, mam?
11.30 uur: Begint mijn feestje al?
14.00 uur: Zijn ze er nou al?
15.15 uur: Ze komen toch wel?

Hij had er ontzettend zin in, in zijn 'Ik ga bijna naar school-feestje'.
Hij is tenslotte al enige tijd 4, maar van écht feest was het nog niet gekomen, toen in mei. Toen moesten er koffers gepakt voor de grote reis.
Vandaag dus, onder het mom van 'Ik ga bijna naar school', een verlaat verjaarsfeest voor familie, compleet met bbq.

En een taart, uiteraard. Of het een Super Mario-taart kon worden dit keer, vroeg de jongen.
En wat doe je dan, als moeder van een alsof-jarige-jongen? Dan maak je die natuurlijk.Van marsepein die om de een of andere reden bijzonder plakkerig en daardoor zeer lastig te verwerken was. Note to self: volgende keer weer bij die andere webshop bestellen...


Moe maar ontzettend voldaan, rolde onze jongen zojuist zijn bed in.
Nog een klein verhaaltje uit het nieuwe boek van Prins Vads, en nu vast dromend van zijn nieuwe Playmobil stenen-laad-en-kiep-auto. Of het visser-vijver-spel. Of het Dier op Dier-stapelspel. Of...

woensdag 4 augustus 2010

Uitbreiding van het Danaiaans Woordenboek

Het meisje kan dus niet alleen lopen. Het blijkt dat ze 'opeens' ook heel aardig kan praten. Tijd dus voor een update van het Danaiaans Woordenboek.

lowj = leeuw
elowj = eland
tasssj = tas
bee = beer
pi-tess = prinses
doedoej = doeidoei
boe = boek
taass = kaas
sies = vies
sie(t)sie = fiets
nee = nee
já = ja
mijj = mij
Dada = David
pó = pop
babai = bye bye
totoow = foto
toto = auto
maa-ma = pyama
puffoow = puzzel
táas = Cars
bóof = boven
neeje = beneden
poeffoo = knuffel
appu = appel
máa = tomaat
poessj = poes
whóef = hond
plóem = bloem

Edit 6 augustus:
Men voege vooral nog de situaties en daarin gebruikelijke zegswijzen toe:
1. Als je je zonnebril op je hoofd zet - of beter gezegd, als papa of mama dat heeft gedaan want als je het zelf doet lijkt het nog meer op 'hoe-rijg-ik-mijn-ogen-op-pootjes' - dan strijk je nog even door je haar en zeg je heel zelf-voldaan: wauw.
2. Valt iets op de grond, dan zeg je luid en duidelijk 'O-ooow' of 'O-jeeej'.
3. Als je je tettin (ketting, je bent tenslotte een meisje hè) om doet, dan zeg je mooojj.

zaterdag 31 juli 2010

Breaking news

En ze loopt... LOS.

In 10 minuten ging ze vanavond van hele voorzichtige geef-me-je-vinger-nou-want-ik-vind-het-eng-stapjes tussen papa en mama naar de 'grote' oversteek. En weer terug. En weer heen. En terug en...
We zijn apetrots! Het duurt even, maar: dan kun je ook wat!

Oh. Bewijs. Dat wilt u.
Nou, kijk:... Oja, heeft u uw luidsprekers aan staan, zet het volume dan even zachter. Want mevrouw placht luidgillend van spannendheid de oversteek te wagen. En wij complimenteren ons met overslaande stem natuurlijk 3 slagen in de rondte.

Het einde van een tijdperk

Wat een mijlpaal...
De allerlaatste dag van David bij het kinderdagverblijf is een feit.
Eigenlijk liep hij al 2 maanden in reservetijd want meneer is natuurlijk al enige tijd 4. Maar goed, hij had het naar zijn zin 'bij de kindjes', ook nog toen hij - samen met een vriendje - een flinke tijd de alleroudste van de groep was.

Met afscheid nemen had hij totaal geen moeite.
'Daaahaaag', zwaaide hij naar de achterblijvers, terwijl hij naar de deur stuiterde. Kom je nou mam?
Met een dikke brok in mijn keel en vochtige ogen bedankte ik de juf nogmaals voor 4 jaar goede zorgen. Een dik pakket aan knutsels en zijn crèche-boek onder mijn arm.

4 jaar zijn voorbij gevlogen.
Het lijkt bijna gisteren dat ik een klein mannetje van 4 maanden oud in mijn armen zijn groep binnen droeg.
Kijk jongens, zei de juf wijzend op ons kostbaarste bezit, dit is David, onze nieuwste aanwinst. Meteen stoven twee - in mijn ogen gigantische - kleuters met snotneuzen op ons af, en begonnen met kleffe vingertjes aan de beentjes van David te trekken.
Vreselijk vond ik dat. Ik durfde David nauwelijks achter te laten voor 2 wen-uurtjes en drukte de juf op het hart David geen seconde uit het oog te laten en dat die grote jongens met hun snotjes niet zo dichtbij mochten komen.

Terwijl ik onwennig thuis kinderloos op de bank een kopje koffie dronk, had David ondertussen de tijd van zijn leven, getuige het verslagje van de juf in zijn crècheboek:
De hangcosi vind je heerlijk; ook in de box kijk je nieuwsgierig om je heen. Afentoe komt er een vrolijke kreet en een mooie lach.

Op naar de volgende fase!

zondag 25 juli 2010

Van een filmpje en een allereerste zin

Zit ik een uurtje m'n best te doen op grappig commentaar gemonteerd ín het filmpje, stopt opeens het beeld ermee. Zou u alleen de tekst maar hebben.
Iets met .mov-bestandjes die geconverteerd moeten worden naar wmv.-bestandjes voordat je ze kunt bewerken. En dat werk dus niet. Naja.
Moet u t doen met het 'gewone' filmpje. Sookleuk.



Ja. Nou.
Hoorde u het ook?
Wij wel.
De eerste 2-woorden-zin van mevrouw: "Nee, mij."
Overduidelijk.
Er zijn slechtere zinnen om mee te beginnen, dacht ik zo.

maandag 19 juli 2010

Foto-druk

Tjee. Ik ben dus even druk.
Met kinderen ja. Maar da's vooral overdag. Of werken. Da's ook overdag.

Nee. Dan 's avonds.
Dan worstel ik mij een partijtje met een digitaal foto-album-programma en een gigantische hoeveelheid foto's. En vorder ik met een halve vakantiedag per avond.
Dat kan twee dingen betekenen:
1) Ik werk niet snel genoeg. Maar dat betwijfel ik. Want ik Werk Waanzinnig Snel. En heel precies. Hmm...
2) Ik ben pas ergens in de herfst klaar met dit foto-album-project. Nog een gelukje dat we niet 3 maanden weg zijn geweest...

Oja.
En sóms kán het voorkomen dat ik een avondje Sterretjes-Vang-en-Onheil-Afwend, samen met Huisgenoot.
SuperMario Galaxy 2 is namelijk in dahouse. En rules big time!

vrijdag 16 juli 2010

Over ranglijsten, parken en campings

Manmanman. Twee weken terug in Nederland alweer. En mentaal nog steeds niet geland.
Ik knipper met mijn ogen, en opeens hebben we al twee werkweken achter de kiezen. Voor mij eigenlijk 'slechts' 4 werkdagen, maar t voelt meer als 2 hele weken. M'n auto is ook weer gemaakt, de halve straat is inmiddels op vakantie, en we hebben het eerste zieke kind alweer te pakken.
Echt, it's good to be back.

Gelukkig hebben we de 1800 (...) foto's nog. Waarvan ik nog een fotoboek moet creëren. En talloze prachtige herinneringen.

Lijstjes. Top 10. Ik had het mezelf beloofd, en op deze ietwat druilerige vrijdagmiddag droom ik maar al te graag weer even weg naar waar we zijn geweest. Ik weet immers maar nooit of we nog een keertje terug gaan.

Ons Nationale & State Parken-lijstje. Gebaseerd op wat ons het meest verrast en verwonderd heeft, en/of waar we ons het best vermaakt hebben met de kinderen:

  1. Yellowstone:  zoveel geisers en hotsprings bij elkaar... Zoveel kleuren... Zoveel buffels... Zoveel wild-kijk-plekken en dan ook echt nog wat zien. Zoveel natuur... Echt prachtig. Hier willen we echt nog een keer naar toe.
  2. Capitol Reef: wonderlijke roze-rood-grijze-witte vouwen en strepen in de aardkorst, prachtige kleuren en veel verschillende rotsen. Jammergenoeg was onze camper te lang om de dirtroads naar een tweetal washes te rijden, want we waren razend benieuwd hoe die eruit zagen.
  3. Grand Teton: zóóó mooi, een bergketen die oprijst uit min of meer vlak land. En zoveel wild te zien. En mooi gewandeld.
  4. Yosemite: prachtig park met mooie watervallen. En als je fietsen huurt, kun je op je gemak de hele vallei in je eigen tempo bekijken. En: ook hier moeten we nog een keer naar terug, om de Tioga Pass over te rijden en Mono Lake nog een keer te bekijken, want helaas was dat deze vakantie niet gelukt.
  5. Bryce Canyon: als klein duimpje tussen de stenen pilaren, veel uitzichtpunten die allemaal weer anders zijn én een prachtige wandeling gemaakt.
  6. Antelope Canyon: geen park, maar: Wat een vormen en een kleuren. Ik wist niet dat er zoveel kleuren oranje bestonden...
  7. Kodachrome Basin State Park: het rijden van een omweg waard. We waren positief verrast over alle bizarre gesteente formaties.
  8. Zion: prachtig park, met heel veel wandelmogelijkheden.
    Volgens ons vooral een leuk park als je kinderen hebt die al langere stukken kunnen lopen. Wij maakten aan het begin van de dag een verkeerde beslissing door voor de Riverside walk te gaan ('saai' betonnen wandelpad), en daarmee al een groot gedeelte van de wandelcapaciteit van David te gebruiken (die reikte tot zo'n 3,5 mile per dag). Als we nog een dag hadden gehad, hadden we deze fout de volgende dag goed kunnen maken, en was het park vast hoger op de ranglijst gekomen.
    Alhoewel: de weeping rocks en de hangende tuinen vonden we wel weer erg mooi. En de rit door de slickrock-formaties via de Oost-ingang raakte mij tot tranen toe. Dus... we moeten nog een keer terug.
  9. Arches: vooral een kijk-park. Met je camper van het ene uitkijkpunt naar het andere uitkijkpunt rijden en een klein wandelingetje maken. 
  10. Grand Canyon: tja. Wat zal ik zeggen: nogal 'grand'. Zo 'grand' dat je je gevoel voor verhoudingen een beetje kwijt raakt, daar aan de rand. En het park zelf vonden wij verrassend genoeg zeer onoverzichtelijk. De Desert View Drive vonden wij het mooiste gedeelte van het park, het gedeelte rond de village vonden we minder. Maar: de zonsondergang aan de rim, die was onvergetelijk...
  11. Gobelin Valley: gekke kleine kobolt-achtige steenformaties, leuk om doorheen te lopen, maar om de een of andere reden viel het tegen. Dat lag vast aan de warmte ofzo, want evengoed zouden we het niet  gemist willen hebben en was het toch - ondanks de relatief lange omweg - een soort fijne 'break' in de rit naar Moab. 
En campings. Daar kunnen we ook wel een soort top 10 van maken. Gebaseerd op Zouden-we-hier-ooit-nog-een-keer-willen-staan?.
Onze conclusie: op campings in de parken heb je vaak meer ruimte, meer natuur om je heen. Geen electriciteit, riool of stromend water bij de hand (full hook-up), maar dat maakte ons niet uit. Dumpstations vind je bij de ingang van de camping, en daar loos je je vuile water en haal je je nieuwe water. Probleem opgelost, vonden wij. Bovendien scheelde het ons veel reistijd, ook niet onbelangrijk als je met kleine kinderen reist.

  1. Fruita campground in Capitol Reef: ruime plekken in de boomgaarden van het Nationaal Park, 's avonds reeën langs je camper terwijl je staat de bbq-en... En dat alles voor slechts 10 dollar per nacht! Helaas: niet te reserveren.
  2. Madison campground in Yellowstone: fijne plekken tussen de dennenbomen, en mooi rivierlandschap op loopafstand.
  3. North Pines campground: prachtig gelegen aan de rivier, heerlijke dennenbomengeur die ik de rest van de reis eigenlijk zelden nog ben tegengekomen.
  4. Wahwheap Campground bij Lake Powell (full hook-up): weinig schaduw, maar het prachtige uitzicht over het meer maakt veel goed.
  5. Pony Express RV Park bij Salt Lake City (full hook-up): voor een RV park écht ruime plekken, zeer schoon sanitair, fijn zwembad, mooie kinderspeelplaats en niet in de laatste plaats heel vriendelijke eigenaren. Ondanks vreemde ligging tussen interstates een zeer prettige camping.
  6. Mather campground in Grand Canyon: ruime plekken in het bos, en ook hier weer zo maar grote herten heel dichtbij.
  7. Wasatch Mountain State Park campground (full hook-up): prachtig groen gelegen aan de voet van de bergen.
  8. Sam's Town (full hook-up): ondanks dat het een echt RV-park is (meestal synoniem voor smalle-plekken-veel-asfalt-en-weinig-schaduw-en-uitzicht-op-hele-grote-campers), vonden wij het een fijne plek in Las Vegas. Toch een beetje weg van alle gekte van de Strip. Wal Mart tegenover en een gratis shuttlebus naar de Strip (die overigens niet al te vaak rijdt, maar dat mocht onze pret niet drukken).
  9. Ruby's Inn RV Park bij Bryce Canyon (full hook-up): als je geluk hebt en een ruime plek krijgt, dan is dit een leuke camping. Wij waren in ieder geval erg blij dat we nog een andere plek mochten uitzoeken dan die we kregen toegewezen... Maar misschien dat we bij een volgend bezoek aan Bryce de camping ín het park proberen.
  10. Watchman campground in Zion (electriciteit): onze plek had ik zo gekozen dat we niet heel ver hoefden te lopen voor alle shuttlebussen in het park en naar Springdale, maar je kunt ook pech hebben en veel verder weg staan. Mooi zicht op de bergen en reeën over de camping.
  11. Beaver Dick Park: een prachtige tip van locals in een zeker niet onaardige omgeving. En dat allemaal gratis... Een aanrader, voor als je ooit nog eens in de buurt van Rexburg bent.
  12. Canyon Village campground in Yellowstone: megagrote camping waar we redelijk achteraan stonden, voor een natuurcamping behoorlijk krappe plaatsen. Ligt wel vlakbij Hayden Valley, een plaats waar veel wild te zien is.
  13. Canyonlands RV Park (full hook-up): zelden zó hutje-mutje gestaan. Wc's ranzig. En bovendien werd er ons tafelkleed gejat. Geen halszaak, maar toch. Omdat we het zo'n tegenvallende camping vonden, zijn we een dag eerder vertrokken uit Moab. Aan de andere kant: winkel en Starbucks op loopafstand...
  14. Camping in Bakersfield... Behoeft verder geen uitleg. Parkeren. Slapen en weer doorrijden is het devies.
Oh, zucht... Eigenlijk wil ik gewoon terug. En wel nú.
En als u mij dan nu even wilt excuseren. Ik moet dus van heul veul foto's een vakantie-album fixen. En dat zal wel niet in een avondje of 2 gepiept zijn, helaas...

zondag 11 juli 2010

Onbeantwoorde vragen

Soms weet ik het antwoord gewoon niet. 
Ik bedoel, weet ú soms hoe een bekerplant werkt? Hoe kan-ie beestjes opeten als-ie geen mond heeft?
Of hoe de tong van een kameleon precies werkt? En of een kameleon nog iets anders eet dan vliegjes en kleine insectjes?
Of dat paarden als ze dood zijn ook een sterretje worden?
En wat zou er gebeuren als je geen botjes had?

Weet u het? 
Ik in ieder geval even niet. Zeker niet als dit de eerste vragen zijn die binnen een uur na mijn ontwaken op mij afgevuurd worden door een naar encyclopedische kennis hunkerende kleuter. Zelfs als hij net wakker is, slaat-ie de antwoorden ergens op z'n harde schijf op. Om (veel) later op een onbewaakt ogenblik zijn verworven kennis en feitjes achteloos mee te delen aan zijn juffen op de crèche, of zijn buurmeisje, een willekeurige voorbijganger of...

Ik kán natuurlijk de antwoorden ook wel opzoeken op internet. 
Maar, daar is het gewoon te warm voor. 
Dus: weet u het? Alle antwoorden zijn welkom. En nee, ze hoeven niet wetenschappelijk empirisch onderbouwd te zijn. Any answer will do.

Wat ik trouwens wél weet, is dat als puzzelstukjes vanzelf aan het voorhoofd van je puzzelende kind blijven plakken, het dan té klef en té warm is om iets anders te doen dan de hele dag in je b.lootje in het zwembadje te hangen.

Dus: tabee!

zaterdag 10 juli 2010

Over vlooien

Het is warm. Heel warm. Maar dat weet u al.

Enniewee.
Het ieniemienie-zwembadje staat buiten.
Huisgenoot en ik hangen al een tijdje lethargisch op tuinstoelen met onze voeten in het water, mijmerend over de vakantie. Zo is het tenminste nog een beetje uit te houden.
David is de badmeester en spuit regelmatig onze benen nat met zijn waterpistool.

Maar het blijft warm. En dus is het tijd voor wat grover geschut.
David vult een emmer, en giet die in één keer leeg over de benen van Huisgenoot.
Hé, zegt-ie met zijn ik-heb-wat-ontdekt-stem, hée. 
Als ik zó doe... En hij giet ter bevestiging van zijn hypothese nog een emmertje leeg en wijst op de woeste haardos op de onderbenen van Huisgenoot.
Dan vallen de vlooien op je been plat.

woensdag 7 juli 2010

Haas

Eigenlijk had ik me voorgenomen om er geen woord aan vuil te maken.
Aan voetbal, om precies te zijn.

Kijk.
Het spelletje op zich, daar heb ik niet zo'n moeite mee.
Misschien zou ik het zelfs nog wel boeiend kunnen vinden als ik er naar zou kijken. Immers, een groep mensen die samenwerkt om uiteindelijk te winnen, en dat graag op een zo mooi mogelijk manier wil doen. Daar vind ik niets mis mee.

Wat ik alleen niet zo goed begrijp, is dat als 'je wint', je dan zo hard moet juichen brullen.
Een beetje alsof je live ontdekt dat de acht cijfers en twee letters van het papiertje dat je toevallig vast hebt, overeenkomen met dat van het winnende lot in de Staatsloterij.
Maar, daar gaat het mij nu niet om. Ergens is dat zelfs wel grappig.
Dus, sois. Eh. Soit. Of eh, swah.

Ik vind het namelijk ergerlijker als 'men' (als in 'volwassen buurtgenoten, mensen die vlak bij ons wonen') meent de overgebleven strijkers van afgelopen Oud&Nieuw te moeten afsteken, ter verhoging van de algemene-knots-knettergekte.
Uweetwel, wij-schrikken-ons-niets-vermoedend-de-tyfus-hier-op-de-bank-en-de-kinderen-zijn-ook-weer-wakker. Niet handig.
Maar, iedereen heeft recht op een-steekje-los, dachten wij nog heel sociaal.
Dus. Sois. Soit. Jaha, had ik u daar even. Ok. ik kan gewoon niet spellen.

Maar...
Maar...
Als de volgende ochtend
Blijkt dat
Mijn auto
Door deze debielenactie is
Beschadigd...
(aanschouw diverse lak-butsen op zijdeur en achterklep met de kruidsporen als stille getuigen er nog naast)
Dan ben ik Behoorlijk 'Klaar' met dit hele f*ing voetbal-gedoe.

Ik kan voor de 2e keer in 2 jaar dingen met de verzekering regelen, schadebedrijf, leen-auto, tijdverspilling en negatieve energie, de hele rataplan.
Fijn. Dankuwel.
Ik zat me toch al af te vragen wat voor projectje ik nu toch weer eens zou oppakken, nu de hele vakantie uitgedacht, geregeld en achter de kiezen is.
Echt. Heel erg bedankt.

Maar wat ik eigenlijk nog het ergste vind, is dat het er bij navraag op lijkt dat niemand iets heeft gezien.
Vreemd, n'est-ce pas? Met al die mensen die gisteravond nog tot laat op straat waren.
Heel vreemd.
En jammer. Dat ook.

Misschien dat de verzekering iets kan, met ene 'Haas'?

dinsdag 6 juli 2010

Klooi-maar-raak-modus

Ja. Nou.
Ik ben dus even aan het klooien met de lay-out. As you might have noticed.
Ik heb namelijk een dikke maand met crapy internetverbindingen naar een nieuw knopje 'Ontwerpen' moeten kijken als ik weer eens een nieuw berichtje tikte. En daar gaan mijn vingers zo van jeuken.

Dus. 
Ik ben niet schizofreen even op zoek naar iets geschikts.

Toedeloe.

maandag 5 juli 2010

De after-party

Feit 1: warm in en Nederland is een hele vervelende combinatie.
Ik kan me niet herinneren dat we het tijdens de vakantie - waar het toch ook behoorlijk warm was - zo ontzettend klef-vies-warm hadden. Zelfs 43 graden in Las Vegas was nog beter te verdragen dan die achtelijke warmte van afgelopen vrijdag, toen we weer voet op Nederlandse bodem zetten.

Feit 2: gangpaden in Nederlandse supermarkten zijn smal.
Waarom kun je niet gewoon even gedachtenloos naar een schap staren zonder dat je een complete opstopping veroorzaakt?

Feit 3: als je dochter voor de 3e nacht op rij om 11 uur 's avonds wakker wordt, en vannacht zelfs tot 2 uur denkt dat het tijd is om op te staan, dan is dat niet meer aan de warmte te wijten, maar heeft ze gewoon een keiharde jetlag.

Feit 4: als je ondanks vroeg-naar-bed toch al dagen tot kwart voor 10 ligt 'uit te slapen' en je desondanks het gevoel hebt dat je midden in de nacht op staat, heb je ook een jetlag.

Feit 5: morgen weer werken mailbox uitgraven.