Van een kerststal, excel-vis engel en autoonieuw

We zijn in de dierentuin.
Daar zijn we wel vaker, want we hebben een abonnement. En dat moet eruit he, zo'n abonnement.
Dus gingen we naar de dierentuin. Alwaar onze tenen zo ongeveer bevroren. En de wangen van Danaë blauw kleurden. Maar goed, dat maakt voor het verhaal niet uit.

We zijn dus in de dierentuin.
Wij hebben ook een kerstboom thuis, vertelt David bijna stuiterend van enthousiame aan willekeurige mede-dierentuinbezoekers.
Oja?, glimlachen ze terug.
En we hebben ook een kerststal, stuitert hij op en neer voor het hok met de witte uilen.
Ach wat leuk, doen de voorbijgangers mee.
Jahaa, zegt-ie. Maar we hebben geen baby Jezus meer.
Nee?, vragen de voorbijgangers.
Nee, zegt-ie opgewekt. Want baby Jezus is opgezogen. En nu ga ik naar de apen kijken, de voorbijgangers in verbijstering achterlatend.

En dat is de waarheid mensen. We hebben wel een kerststal, maar geen Jezus meer. Helaas. Die is nog steeds kwijt.

Naja. Misschien is het ook wel wat veel om te bevatten, voor een 3-jarige wannabe-kleuter. Al die festiviteiten in december. Van een kerstrecital:

Glooooo-ho-ho-ho-ho-hooo-rie-jaaa
in excel-vis Eèè-hè-ngel.

schiet-ie moeiteloos in een Sinterklaasmedley. Om vervolgens te vragen
Na deze avondslaap is het autoonieuw he?

Van een spreidbroek-loze zomervakantie en een zwarte kerstkaart

Tjee zeg. En toen bleek ik ook nog een leven náást het bloggen te hebben. Een werkend leven dus.
De 2e ronde van de campagne is inmiddels achter de rug, de kerstvakantie al lang en breed begonnen. Dus. Wat is mijn excuus?

Hmmnja.
Om te voorkomen dat ik in een zwart gat zou vallen na dikke vette meer-dan-40-urige-werkweken, bedachten we op de valreep nog even een projectje. Want ojee, ik zou maar eens ledig nietsdoen.

Een projectje dus. Projectje Zomervakantie 2010.
Want: het kind wordt eind mei 4. En dan zou-ie naar school moeten. Of nouja, móeten... t Is natuurlijk eigenlijk meer mógen, leerplicht-technisch gesproken.
Dus bedachten we dat we fijn in juni op vakantie gaan. Want nog geen hoogseizoen.
We knipperden een keer met onze ogen en toen had ik plotseling een route van San Francisco naar Salt Lake City met een camper uitgestippeld. Op zoek naar beren, wolven en indianen.

En nu wikken en wegen we onder de kerstboom of we het gaan doen. Of liever gezegd, of we dat durven. Met 2 kinders. Een vliegreis. En een maand door de Joe Es of Ee.

En verder?
Life's goes on. And her hips too, bleek bij controle door de orthopeed.
Sinds half november is Danaë overdag spreidbroek-loos. Dat vierden wij met de aanschaf van een broek. Niks geen leggings meer, maar een hippe spijkerbroek.

Ze kruipt steeds harder en ook steeds vaker op de échte manier: eerst nog met haar bovenbenen plat op de grond slepend, als een soort krokodil. Maar nu steeds meer met haar kont van de vloer, met haar benen in een omgekeerde V-stand.
Staan doet ze nog niet, en praten ook niet. Da's best raar, na 1 kind die zich vanaf zijn 1e verjaardag in sneltreinvaart een gigantische vocabulaire eigen maakte.

What else? We vierden Sint, voor de 1e keer écht. Leuk, maar vooral spannend, volgens David.

We knipten, plakten en kleurden kerstkaarten.
Totdat-ie er geen zin meer in had. Want zo werkt dat bij 3-jarigen. Die in het bezit zijn van een 1-jarig zusje die het tegenwoordig heeft voorzien op al het speelgoed van haar broer.
Dan moet je kennelijk bij iedere oprukkende beweging van je zus alle puzzels en auto's acuut met hand en tand verdedigen. En is op commando kerstbomen kleuren met je moeder wel het laatste waar je aan denkt.
Bovendien: kerstbomen kleuren? In rood en groen zeker? Da's voor mietjes. Ze moeten gewoon integraal zwart. Want "Zwart is stoer. En zwart is voor jongens."

Dus.
Heeft u onlangs een wat depressieve kinder-arbeid handgemaakte kerstkaart van ons ontvangen, dan wensen wij u nog steeds een hele Vrolijke Kerst.
Bij deze.