zaterdag 21 november 2009

Feest van herkenning

Goed. Ik was dus ziek. En doof. En baalde als een stekker.
En werkte vanuit m'n bed gewoon door.
En toen vond ik mezelf, op een dag zo maar opeens weer terug achter m'n bureau. En bleef meteen hele dagen zitten.
Opa's en oma's werden ingevlogen, extra crechedagen ingepland.

En toen reed ik donderdagavond langs 'mijn eigen' verkeersomleidings- en wegafzettingsborden met "GGD priklocatie" naar huis.
En kregen we afgelopen week 'mijn eigen' oproepbrief in de bus.
Ik kan u zeggen: dat is best gaaf.
Om niet te zeggen, dat maakt mij apetrots.

Maar goed, het belangrijkste is dat, na:
  • behoorlijk wat berekeningen over de omvang van de doelgroep en het aantal priklijnen dat daarvoor nodig is,
  • gepuzzel over een oproepschema,
  • nog meer gepuzzel over een personeelsplanning,
  • héél véél dozen spuitjes, watjes, pleisters, folders , etc.
  • talloze actielijstjes,
  • een enkele slapeloze nacht,
  • 1 voorbeeld plattegrond met meubilair,
  • heel veel overleg tussen gemeenten en de GGD,
  • 2 distributieplannen,
  • 14 functiebeschrijvingen,
  • 1 grote personeelsbriefing,
  • 1 uitvoeringsdraaiboek voor de komende week
  • en vooral heel veel, maar dan ook echt heel veel, overuren
mijn eigen kinderen en mijn allerliefste Huisgenoot me nog herkennen.

En dat is ook iets waard.
Om niet te zeggen, daar word ik heel erg, maar dan ook Heel. Erg. Blij van.

dinsdag 10 november 2009

If only I could

Waarom? Waa-rom uitgerekend nú?
Waarom lig ik sinds zondag in mijn bed met een doorgebroken oorontsteking?

Het draaiboek voor een eventuele vaccinatiecampagne had ik nét op tijd af.
Picture een wandelende liggende actielijst voor de vaccinatiecampagne, en it's me.
Echt, ik was er zó klaar voor. Zo. Ontzettend. Klaar.

En nu lig ik in bed. Zo doof als een kwartel en zo futloos als een vaatdoek.
Waarom. Wáa-rom.

Godzijdank bestaat er WiFi en heb ik een laptop.
En houd ik een paar uur per dag mobiel kantoor.
Maar echt gelukkig word ik er niet van.
Nee. Ik wil meedoen. Ik wil organiseren en regelen.
Over 2 weken hebben we de 2e prikdag alweer grotendeels achter de rug. Een mega-klus om al het personeel bij elkaar te organiseren, de locaties in orde te maken, alle pleisters te bestellen en alles op tijd voor elkaar te krijgen.
Geen mission impossible, maar wel een heule grote klus.
Ik hou van zinderende actiecentra. Dingen uitpluizen, uitzoeken en regelen.
Dit had míjn klus moeten zijn.

Maar nee.
Mijn oor bonst 'stop' en protesteert door weer opnieuw te gaan lekken.
Mijn hoofd suist 'rust' en mijn benen zwabberen linea recta naar mijn bed.
Een telefoontje van een collega of een mailtje waar iets acuut mee moet, doen me kortstondig opleven. Maar na 3 uur werken is de koek op.

Speaking of which: doe mij nog maar een zakje taai. En een koppie thee.
Komt u het dan even brengen?

Oja, nog iets:
Kunt u vaccineren?
Heeft u zin in een unieke ervaring: vaccineren tijdens een campagne?
En heeft u in de week van 23 november niet zoveel te doen? Of de week van 14 december?
Meld u dan aan bij uw GGD. Ze zullen uw aanbod vast met open armen ontvangen.

Zo.
Nu trek ik mij weer even terug in mijn eigen kleine dove-suis-wereldje. Heerlijk rustig.

maandag 9 november 2009

Afwezigheidsbericht

Heb het druk. Stop.
Met werken ziek zijn. Stop.
Zo druk dat ik vanuit mijn bed werk. Stop.
Of. Stop.
Vanuit mijn werk ziek ben. Stop.
Ik ben er weer na de vaccinatiecampagne. Stop.

maandag 2 november 2009

Crap Award

Een Scrap Award kreeg ik dus. Van haar. Een Honest Scrap Award nog wel. Voor mensen die, ik citeer hè, bloggen met hart en ziel. Toe maar zeg. Ik ga d'r bijna van blozen.

Maar er hangt dus nog wel wat aan vast. Of ik even 10 dingen wil ophoesten die u nog niet van mij weet. Een soort van 'geheime' dingen zelfs.
Vooruit. Daar gaat-ie dan.

1. Vroeger wilde ik militair worden. Ja. Seriously. Of helicopterpiloot.
Als het maar in het leger was. Want ik was vooral Stoerrr. En Sterk. En heel erg Dertien.

2. Ik gebruik geen make-up.
Sterker nog. Ik heb kan het gewoon niet. Mascara. Oogschaduw of eyeliner. Lipstick.
Zo eens per jaar ren ik in paniek naar de drogist - want hee, ik ben 32 en ik wil er ook wel een beetje leuk uitzien - en sta dan semi-deskundig naar tig soorten mascara te kijken.
Double huppeldepup en drie keer waterproof. Zwart. Bruin. Bijna zwart. Geen idee. Vervolgens vraag ik schorvoetend een volgeplamuurde verkoopster om advies. En loop met een goedkoop probeer-mascaraatje de deur weer uit.
Na een kwartier prutsen ben ik zeer tevreden over het resultaat. Tot ik in mijn ogen wrijf (en dat is best vaak, blijkt...) en ongemerkt de hele dag rondloop met panda-ogen.

3. Ik ben een ruimhartig sponsor van de bibliotheek.
Want ik vind 3 weken uitleentermijn gewoon te kort. En ik vergeet dat David een eigen pasje heeft. Verleng ik wel mijn eigen boeken (hoera), vergeet ik zijn vakantiestapel prentenboeken. Altijd beter dan verkeersboetes, denk ik dan maar.

4. Ik bijt nagel.
Ja. Heerlijk. En makkelijk. Nooit mijn eigen nagels knippen. Nouja, van mijn tenen dan weer wel. Zo lenig ben ik natuurlijk ook weer niet.

5. Als ik moe ben, probeer ik krulletjes in mijn haar te draaien met mijn vinger. Niet dat dat lukt, want ik heb het stijlste en dunste haar ever.
Huisgenoot daarentegen is gezegend met krullen. Maar kennelijk zijn mijn genen sterker (als het om haar gaat hè) want geen van onze bloedjes hebben krullen. Alhoewel ik nog steeds hoopvol kijk naar de anderhalve slag in het haar achter het linkeroor van Danaë.

6. Ik lig na twee glazen wijn al lallend in de plantenbakken.
Na 6 biertjes ga ik echt hele rare dingen doen. Zoals naakt slakken kussen. Die toevalligerwijs mijn pad kruisen als ik van een goed feest kruipend huiswaarts keer.
Ja, mensen. Alcohol doet met mij rare dingen. Godzijdank was het nacht en heel veel jaar geleden.
En heeft niemand het gezien. Oh wacht. Misschien toch wel. Want Huisgenoot zit verdacht hard te grinnikken op de bank als ik hem vraag of het echt waar is.
En het is Echt. Waar. I kissed a slug.
Hmm. Zou Huisgenoot dan toch de echte prins zijn? Ohnee. Dat waren kikkers. En die kus ik niet. Want...

7. Ik ben panisch voor kikkers. Of padden. Of alles wat klein, glibberig, springerig, bultig, groenig, kikkerig is.

8. Ik heb een keer de brandweer gebeld omdat ik vond dat onze flat in de hens stond.
Zwarte rookwolken kwamen onheilspellend van een balkon. Huisgenoot ging polshoogte nemen, ik paniekeerde en bedacht koortsachtig wat mee te nemen de straat op. Het bleken een schoon t-shirt (hygiene, altijd belangrijk) en mijn werkspullen voor de volgende dag (arbeidsethos, jawel).
En toen kwam Huisgenoot vertellen dat het een barbecue was die een stel Chinezen op een inpandig balkon van krap 3 vierkante meter niet aan konden krijgen. Logisch, als je plastic probeert te verfikken.
Toen belde ik terug naar de brandweer. Om te vertellen dat het loos alarm was. En dat het me heel erg speet dat de brandweerwagen halverwege weer om moest keren.

9. Sinds de Vuurwerkramp, een middernachtelijke autobrand onder mijn slaapkamerraam van mijn studentenkamer, een afgefikt dak van de flat tegenover ons door een verdwaalde vuurpijl en bovenstaand bbq-akkefietje heb ik het niet zo op brandlucht.
Sterker nog, bij het minste vleugje openhaardlucht, stuif ik naar buiten om mij ervan te verzekeren dat het huis niet in brand staat. Desondanks hebben wij geen brandmelders in huis. Hmm. Vreemd, inderdaad.

10. Huisgenoot en ik zijn high school lovers. Jawel. We go way back, people.
En dat allemaal omdat mijn tent lek ging ergens op schoolreis in de Provence. En hij zijn arm aan mij wilde uitlenen. En een droge slaapplek, natuurlijk. Ach, zo romantisch is-ie mensen, die slak Huisgenoot van mij.

Zo. Ik zeg u: genoeg juicy details 'bout me.
Laat het even op u inwerken, en uw beeld van MaMarije zal weldra voor goed veranderd zijn.

Oh, voordat ik u definitief in verwarring achterlaat, nog één dingetje:
Aan wie geef ik de de Honest Scrap Award? Wel. Ik denk aan... *tromgeroffel* Cisca van Kobus & Co. Omdat ik vaak zo moet lachen om haar stukjes.

zondag 1 november 2009

Otitis Media en de Snotjes

*doot aan dezer: dees onderstaand bericht bet een verstopte deus*
Ja. Een week niet gelogd. Shame on me.
En nog wel nadat ik van haar een Honest Scrap Award had gekregen. Nog meer shame on me. Of de Award inleveren. Mooi niet.

Het zit zo.
Een dikke week terug begonnen Otitis Media en de Snotjes hier aan een hostile takeover.
Wij wapperden nog wat met witte doekjes en wat vitamines in de hoop dat ze de aanval niet al te serieus zouden nemen, maar nee.

Dus zat ik vorige week zondag met Danaë bij de huisartsenpost. Via de achterdeur mochten we binnen komen. Niet via de hoofdingang, want verdenking op Mexicaanse griep.
De huisarts in kwestie zag echter een lichtrood trommelvliesje, mompelde 'misschien gewoon oorontsteking' en we konden weer gaan.

Het ging alleen niet over. Welnee.
Dagen achtereen warmden we ons aan mevrouw die stijf stond van de paracetamol en desondanks nog steeds deed alsof ze een straalkachel was.
Tussen haar temperatuur, haar humeur én dat van haar broer bestond een omgekeerd evenredig verband.
We blaften gezamenlijk onze longen uit ons lijf, lieten tonnen zakdoekjes aan rukken en waren duidelijk niet tot enige vorm van gezelligheid in staat.

Een antibioticumkuur voor mevrouw deed wonderen. Nu nog een 2 dagen alleen-maar-slapen-kuur voor moeder. Misschien dat de wallen en de watten in mijn hoofd en oren dan weer enigszins opgetrokken zijn.

Dus.
Kan ik me morgen bij u ziek melden? Dat u dan even twee kindertjes managet? Ze zijn hartstikke lief en bij u komen ze nergens aan, gooien hun eten niet op de grond, ruimen hun speelgoed altijd en meteen op, en vooral de oudste luistert dan echt fantastisch.

Mooi. Da's dan geregeld.
Dan ga ik nu verder met ijlen en 10 dingen bedenken die u nog niet van mij wist. Juicy details 'bout me, zeg maar. Ja, t is een verantwoordelijkheid hoor, zo'n award krijgen.
Da's nog een lastige zaak trouwens, want juicy details komen nu vooral uit mijn neus. En dat zijn dan weer dingen die u nog niet wist, maar vast ook helemaal niet wilde weten.
Ndaag.