Vandaag een jaar geleden was het takkeweer

Vandaag een jaar geleden was het zondag. En ontzettend takkeweer. Regen, storm, dat soort werk.
Niet dat ik van iedere datum weet wat voor dag het een jaar geleden was - volgt u mij nog? -, maar van deze weet ik dat nog bijzonder goed.
Want vandaag een jaar geleden was Dé Datum. De uitgerekende datum, om precies te zijn.
En er gebeurde.... niets. Als in He-le-maal Niets.

En daar kan ik niet zo goed tegen, bleek. Ik bedoel, afspraak is afspraak.
David kwam gewoon een paar dagen eerder. Heel prettig, dat 'underpromise and overdeliver'. Het leek me namelijk vreselijk, om over mijn eigen houdbaarheidsdatum heen te gaan.

Ik was er klaar mee, met die dikke buik en het waggelen als een gans. De hele dag keek ik bezwerend naar mijn dikke buik en zond ik opwekkende gedachten naar mijn baarmoeder. Maar geen weetje te bespeuren.
De zondag kwam en ging.
's Avonds in bed realiseerde ik me verdrietig dat ik de volgende dag er wéér helemaal alleen voor zou staan met een peuter die al maanden sneller was dan zijn eigen moeder. Huisgenoot moest immers weer gewoon werken. Ik had er geen kracht puf meer voor.

Totdat ik om kwart over 2 's nachts wakker werd voor de obligate nacht-plas en terug in bed bedacht dat ik kramp in mijn buik had. Hoopvol bleef ik liggen wachten.
En jawel, het werd steeds een beetje sterker.
Rond 3 uur had ik geen zin meer om te liggen. Naar beneden, de boel totally-zen maken ja echt, kaarsjes - so not me - maar gewoon licht vond ik te fel, en het huis warm opstoken.
Huisgenoot liet ik liggen. Zijn tijd kwam nog wel.

De ene wee kwam, de andere ging. Meteen netjes om de 3 minuten. Rond 4 uur belde ik de verloskundige maar eens. Met mijn mobiel in de hand zuchtte ik de ene wee na de andere weg. Ze vond dat ik goed bezig was. Ik moest maar weer bellen als het écht niet meer te doen was.
Om half 5 bedacht ik me dat mijn matras nog altijd hoes-loos was. Of hoe de plastic-waterkering ook heet voor als je vliezen breken. Misschien dat Huisgenoot dat nu toch maar even er om heen moest doen.

Normaal gesproken is Huisgenoot met uit bed komen niet de snelste understatement of the year. Maar nu stond hij in een halve seconde naast zijn bed en had in no-time het matras-ding geregeld.
Of-ie verder nog wat kon doen? Eh, nee. Ik trek het nog wel. Ik ga wel weer naar beneden in m'n eentje. Dat ging prima.
Huisgenoot posteerde zich bovenaan de trap, iedere zucht en beweging van mij nauwlettend in de gaten houdend. Ondertussen hing ik kontwiegend aan het aanrecht.

Om 5 uur kwam de verloskundige polshoogte nemen. Ze had haar hielen nog niet gelicht of mijn vliezen braken en het voelde alsof de baby zich richting uitgang katapulteerde.
Vanaf half 6 mocht Huisgenoot niet meer van mijn rugzijde wijken. Een warme kruik en constante druk was het enige dat een miezerig piezeltje verlichting gaf bij die kloterige rugweëen die met steeds kortere tussenpozen door mijn onderrug sneden.

Er was nog een organisatorisch puntje te tackelen: wat te doen met David. Het liep al tegen de ochtend, en we hadden geen idee hoe lang dit nog door zou kunnen gaan.
David kwam dan wel iets eerder, maar deed er wel 12 uur over om de uitgang te vinden... Misschien toch maar laten ophalen?

En dan is het fijn dat vrienden van een paar huizen verderop inderdaad met hun mobiel naast hun hoofdkussen slapen.
Huisgenoot sprintte tussen 2 weeën door naar beneden om de voordeur open te gooien. Twee weeën later stond vriendin M. al binnen, bij de volgende wee viste Huisgenoot David uit zijn bed en om hem aan haar over te dragen.

Ondertussen had Huisgenoot de verloskundige gebeld dat het nu toch wel heel rap ging.

Of ik persdrang had, vroeg ze. Terwijl ze dat zei, dacht ik 'Persdrang? Nee, ik geloof het niet. Oja toch weeeeeel'.

Vriendin met David en verloskundige konden bijna naar elkaar zwaaien. 10 over 6 stapte de verloskundige weer binnen en een half uurtje later was ze daar al: de mooiste dochter van de hele wereld.

Danaë Sophie

Dus beste mensen, ik zwelg vanavond nog even in een jaartje terug. I rest my case.