zondag 25 oktober 2009

Suiker op een stokje

Nog voor ik beleefd 'Nee, dank u' kon zeggen, had de kapper al een lolly in de handen van David geduwd.
Zou trouwens prettig zijn als ze dat eerst eens zouden vragen aan de ouder-in-charge. Maar nee. Kennelijk meent de kapper dat kinderen van 3 op dat vlak reeds zelfbeschikkingsrecht hebben.

Wat is dat? Is dat een snoepje?, vroeg hij, tot dat moment nog volledig onbekend met het fenomeen lolly en bijbehorende kleefhanden en voortdurende glazuuraanval.
Waarschijnlijk is hij één van de weinige kinderen die vrijwel nooit snoep krijgt. Komt omdat zijn moeder dat ook nooit mocht van haar twee beroepsgedeformeerde tandarts-ouders. Zielig he?
Maar hee, ik leef nog. En ik heb geen gaatjes.
En ik heb geen snoepverslaving ontwikkeld, als anti-reactie. Nee. Stiekem eet ik het overgebleven tractatie-snoep op dat hij van het kinderasiel mee naar huis krijgt als er weer eens een kind op een beker vol met ADHD-stimulerende-regenboog-suikerbommen heeft getrakteerd. Maar da's dan ook het enige.

Enniewee. Het kind kreeg dus een suiker-shot-op-een-stokje.
Dat is een lolly, zei ik. Daar moet je aan likken. En als-ie op is, gigagoed je tandenpoetsen.
Ohhh, een loh-llie, glunderde hij.
2 kleef-kwijl-kinnen later: Ik ben zó blij mam, omdat ik een lolly heb. Echt waar, zoooo blij.
*er kwam klein beetje schuldgevoel opzetten bij de moeder in kwestie*

Thuisgekomen mocht hij de lollie verder opeten.
Na 5 minuten likken op de bank was de lol eraf (ha. ha.).
Mama, ik hoef m niet meer. Ik vind m toch niet zo lekker. Volgende keer wil ik weer een gewoon koekje bij de kapper.
*schuldgevoel verdwenen als suiker in de mond sneeuw voor de zon*

vrijdag 23 oktober 2009

Volle kracht vooruit

Ja. Letterlijk.
Per dag wint ze aan snelheid en lijkt het aantal afgelegde meters exponentieel toe te nemen. En daarmee samenhangend haar nieuwsgierigheid en onderzoeksdrift.

Deur van de voorraadkast op een kiertje is een uitnodiging om de stofzuiger uit de kast te trekken. Helaas is ze nog niet in staat om het ding te hanteren, maar ze vindt het het einde om de stofzuiger in de kielzog te volgen als deze 'in bedrijf' is.
Staat de deur naar de hal open? Dan laat ze acuut alles uit haar handen vallen om de hal en deurmat aan een nadere inspectie te onderwerpen.
De knopjes van de dvd- en cd-speler hebben sinds kort een magnetische uitwerking en dus zetten we mevrouw regelmatig weer aan de andere kant van de kamer neer.

Wij zijn er blij mee, met deze verandering van mevrouw-ik-zit-hier-best-en-als-je-het-niet-komt-brengen-hoef-ik-het-ook-niet-te-hebben naar een klein nieuwsgierig meisje dat een spoor van vernieling speelgoed achter zich laat.
Ik bedoel, een maand of 3-4 wachten totdat je kind zelfstandig vooruit komt, is best lang. En aan de andere kant herinneren we ons weer de vermoeiende kant van deze 'verdwijn-en-verschijn-periode' weer. Het opvoeden lijkt nu definitief begonnen.

En David? Die ziet het met lede ogen aan. En werpt inmiddels barricades op van zitzakken en stoeltjes. Maar die zal ze volgende week vast wel kunnen verplaatsen...

Oh. Bewijs wilt u?
Nou, vooruit. Ja, hilarische woordgrap. Woehaha.

dinsdag 20 oktober 2009

Read the signs...

Ik weet niet hoor.

Een bagger-nacht wegens snotkind.
Ogen die derhalve op slaapstand blijven hangen ondanks een wekker die hardnekkig blijft snoozen.
Alle was opgehangen en droog, behalve de waszak met leggings en maillots. De eigenlijke reden waarom die was gisteren persé gedaan moest worden. Die liggen nog op een dotje nat en klam te wezen. Natuurlijk.

Een kakluier tot onder d'r oksels als je d'r net helemaal tip-top creche-fahig hebt aangekleed. En dat op een nuchtere maag, nog voor half 8 's ochtends. Echt, sommige dingen zijn gewoon op zichzelf al too much.

Een afspraak bij de huisarts die al was verzet maar toch niet kon doorgaan.
En een huisarts die ontzettend telefonisch onbereikbaar was.
Files overal om half 10, als je eindelijk naar je werk kunt gaan.
Hele parkeergarage vol. Wat nou, herfstvakantie?
Bijna alle flexplekken op je werk vergeven. Behalve die ene. Met die computer die niet wil opstarten. Tenzij je op je knieën onder je bureau alle stekkertjes op raadselachtige wijze heen en weer schuift.

En toen dacht ik, Wat, Wát wil de Grote Voorzienigheid mij vandaag duidelijk maken?
Had ik in mijn bed mogen blijven liggen?
Gaan we toch acuut massavaccineren en moet het hele draaiboek vandaag op detailniveau af én goedgekeurd door het bestuur?
Moet ik blij zijn als ik vanavond heelhuids in mijn bed lig?

De Grote Voorzienigheid antwoordde niet.
Nee, tuurlijk niet. Zou trouwens leuk zijn *mysterieuze stem aan* MaMarije, pak je spullen en ga naar huis. Laat je kinderen op de creche, pak een fijn boek en geniet van de rust. *mysterieuze stem uit*
Maar nee. In plaats daarvan trakteerde de Grote Voorzienigheid op een extra lange file terug naar huis.
Heel fijn, zo'n extra lang moment van onthaasting. Heel fijn.

maandag 19 oktober 2009

Wel bakken maar niet puzzelen

Zo. En toen duwde ik in een vlaag van überhuiselijkheid maar weer eens een kruidkoek in de oven.
Want t ruikt smaakt zo lekker. En t is eigenlijk helemaal niet moeilijk. Dus.

Nahgoed. Eigenlijk had ik David vanmiddag belooft dat we zouden gaan schatzoeken. Want zij schrijft er zo leuk over.
Ik kende dat al wel, dat schatzoeken voor volwassenen, maar bij gebrek aan een GPS zijn we nooit zo ver gekomen. Want ze blijken echt onvindbaar, zonder zo'n unit... Nu is Huisgenoot in t bezit van een Aaifoon en heeft dus ook een GPS.

Dus ik vanmiddag een accountje aangemaakt bij de schatzoekersclub, en ja hoor, in de buurt liggen er ook een paar. En - niet onbelangrijk - niet al te moeilijk.
Vol goede moed goot ik een kopje thee naar binnen en begon als een Sherlock Holmes aan het beginners-puzzeltje dat opgelost moet worden om de juiste GPS-coordinaten te krijgen. Peanuts, volgens de mensen die m al hadden gevonden.

En, om een lang verhaal kort te maken mensen, een half uur later zat ik er nog. En nu zit ik er weer. En ik kom er dus niet uit.
Ik blijk dus gewoon niet te kunnen puzzelen. Fijn is dat. Weer een illusie armer.

Maar kruidkoek maken, dat kan ik wel. En da's ook belangrijk.
En gelukkig is mijn zoon trots op mij, vertrouwde hij me vandaag toe. En wel omdat ik zo goed boodschappenlijstjes kan maken.
Kruidkoek bakken en boodschappenlijstjes maken. Dat zijn wel de main-skills in life, dacht ik zo.

zondag 18 oktober 2009

Tijger-trek op Ferrari-jacht

Er zit steeds meer beweging in. Trok Danaë zich eerst nog voort aan haar armen alleen, nu gaan haar benen ook steeds meer meedoen. Een soort tijger-trek-beweging heeft ze zichzelf aangeleerd.
En met de dag wordt ze sneller. Waar wij juichen bij iedere centimeter die ze zelf aflegt, vindt David de nieuwe bewegingsvrijheid van zijn zusje maar zozo.

Aan de rand van het vloerkleed zit Danaë een beetje te hannessen met een Duplo-graafmachine. Met één oog houdt ze de bezigheden van haar broer nauwlettend in de gaten.
Hij heeft namelijk al zijn autootjes op een grote berg op het kleed gegooid. En die autootjes, díe zijn interessant, vindt mevrouw. Sterker nog, die zijn de moeite van het bewegen waard.

David schat de afstand van zijn auto's tot zijn zusje in.
Zo. Daar kan Danaë niet bij, stelt hij tevreden vast.
Ahhtuh, kraait Danaë, en priemt haar vingertje in de richting van de auto's.

Hmm, peinst David. En verhuist zijn auto's voor de zekerheid een meter verder.
Danaë laat zich niet ontmoedigen en begint doelgericht aan de oversteek. Die gaat sneller dan door beide partijen gedacht.
Tevreden pikt ze een Ferrari uit de stapel. Ze heeft kennelijk een voorkeur voor rappe auto's.
Mamáaa, roept David, hij pakt mijn spullen af.

5 Minuten later heeft hij eieren voor zijn geld gekozen, en al zijn auto's verscheept naar de achterdeur.
Zo. Daar kan ze echt niet bij hè, mama?

woensdag 14 oktober 2009

Visie op hip

Je bent drie en doet verwoede pogingen om jezelf aan te kleden. En je hebt een beginnend gevoel voor stijl. Of doet althans alsof.
Vandaag was het tijd voor de Kriss Kross-look.
En om je moeder niet teveel te shockeren, doe je het geleidelijk aan.

Je gaat naar de wc en komt terug met je broek achterstevoren. Je hebt het geheel gecomplementeerd met je riem, ook achterstevoren, zodat het allemaal heel 'baggy' staat.
Onverstoorbaar trek je daarna je rode Jip & Janneke laarzen aan, links aan de rechtervoet en andersom.
Op de vraag van je moeder of alles wel lekker zit en of ze even moet helpen, antwoord je heel cool: Nee, dat is hip, mam.

dinsdag 13 oktober 2009

En daar had ik dus even geen antwoord op

Zo 's avonds - vlak voor het slapen gaan - op de rand van zijn bed hebben we vaak de beste gesprekken.
Over vuurdraken bijvoorbeeld. Die de schat bewaken.
Of stoomdraakjes. Die doen eigenlijk hetzelfde. Maar die doen dan stoom uit hun neus, in plaats van vuur. Evident lijkt me.

Of we bespreken de dag. Vooral belangrijk als-ie een paar keer op de gang heeft gestaan. Ja mensen, dat gebeurt. Want luisteren lijkt de laatste tijd niet zijn grootste gave.
Maar goed, om vervelende dromen te voorkomen, is het belangrijk om alle ervaringen van die dag samen in de juiste hokjes 'voor te sorteren'. Scheelt namelijk weer wat nachtelijke bezoeken aan de naast gelegen kamer.

Of hij stelt nog wat prangende vragen.
Bijvoorbeeld Waar woont Brum? Of Waar woont Bob de Bouwer?
In Londen respectievelijk Bob-de-Bouwer-land, natuurlijk.

Vandaag had hij echter een andere dringende kwestie.
- Mama, zuchtte hij, had ik vroeger ook al een lijf?
- Een lijf? Vroeger? Ik kon het even niet volgen.
- Ja, zei hij, vroeger toen ik nog in je buik zat.
- Oh, zo vroeger. Ja hoor, toen had je ook een lijf.
Even was hij stil. En toen kwam het.
- En toen ik nog niet in je buik zat. Toen je nog geen kindjes had. Waar was ik toen?

Ehhhh....

maandag 12 oktober 2009

Misselijk

's Morgens sta ik met mijn donsige slaaphoofd onder de douche, beetje weg te dromen onder het warme water. De badkamer vult zich met stoom.
Hee, wat is het hier misselijk, roept David terwijl hij de badkamer opendoet.

vrijdag 9 oktober 2009

Ellenlange lijstjes

Een lijstje. Barstensvol met niet-nuttige informatie en alles wat u nooit wilde weten over MaMarije.
Overgenomen van Cisca en bewaard voor het geval de inspiratie maar niet wil gaan stromen. As at this moment.
Dusss.
Mijn lijstje. Voor wat het waard is. Zodat u het kunt leggen naast al die andere lijstjes die in logjesland circuleren. Voor het geval u niets anders te doen heeft. What am I thinking?

Making : op dit moment? Een logje... duh. En verder 'maket' de oven op dit moment een heerlijke kruidkoek.
Cooking : een kruidkoek dus. Maar strictly speaking is dat baking natuurlijk.
Drinking : een overheerlijk kopje espresso gemaakt door de nieuwe liefde van Huisgenoot.
Reading : de krant. De Volkskrant, als u t echt wilt weten. Echte boeken lees ik vooral 's avonds. Momenteel een boek van Uni Lindell. Scandinavische misdaad
Wanting : hmm. Een huishoudelijk hulp, dát zou ik wel eens willen. Lijkt me heerlijk, weer eens een schone badkamer. Hint, hint voor Huisgenoot...
Looking : naar een grote kamerplant die stiekem een enigszins onhandige aankoop bleek. Als deze morgen zo maar het loodje heeft gelegd, doet Huisgenoot een rondedansje.
Wasting : vooral tijd. Zeker sinds ik een laptop heb. Maar OK, ik gooi ook wel eens eten weg. Zonde ja.
Sewing : mocht ik willen. Maar het schijnt dat een naaimachine dan wel handig is. En twee rechterhanden.
Wishing : dat de serie oorontstekingen die deze zomer intrede deed bij David, en sinds kort ook bij Danaë, heel snel weer ophoudt. Ik zeg: snotjes go home. Ga een winterslaap houden ofzo.
Playing : vrij weinig. Ja, tuurlijk rijd ik met autootjes en bouw ik blokkentorens enzo. En dans ik op dat nieuwe liedje van K3 (maar dan alleen als mensen boven de 3 het niet zien), teken ik Elmo's en vervul ik braaf desgevraagd mijn rol als prinses/Bob de Bouwer/Sally van Cars/tijger*. Maar sportief gezien, bedoel ik. Dan play ik opeens heul weinig.
Enjoying : mijn vrijdagavond. De fijnste avond van de week, vind ik. Het hele weekend voor de boeg.
Waiting : totdat de reclame tijdens Gooische Vrouwen weer voorbij is. En die duurt best lang, mensen. Meer dan 5 minuten...
Liking : pannekoeken met stroop. En sushi. Maar natuurlijk niet tegelijk.
Wondering : of het een échte winter gaat worden, compleet met ijs. Want ik wil wel weer eens schaatsen.
Loving : aha, een open deur. 2 vertoeven momenteel in Dromenland. De ander zit inmiddels naast me op de bank. Maar ik hou ook van frisse berglucht bijvoorbeeld. Of van 's ochtends om 8 uur uit mezelf wakker worden en me realiseren dat de kinderen nog slapen.
Hoping : dat we 12 november goed nieuws krijgen. Iets in de trant van 'spreidbroek hoeft alleen nog maar om als ze slaapt'. Of helemaal af, dat zou fantastisch zijn. Maar eigenlijk durf ik niet zo goed te hopen.
Marvelling : hoe een kind leert praten, een wonderlijk proces dat mij blijft verbazen.
Needing : een schoonmaakster. Ja, ik zeg het nog maar eens. Wie weet staat er dan morgen een voor mijn deur.
Smelling : een heerlijke verse kruidkoeklucht.
Knowing : dat dit wel een heul lang lijstje is. Wie heeft al die begin-woorden toch verzonnen? Dat weet ik dan weer niet.
Wearing : niets bijzonders vind ik zelf. Spijkerbroek, zilveren gympen, rood shirtje.
Following : Gooische Vrouwen. Maar dat wist u al.
Noticing : dat ik mij iedere avond voorneem om vroeg naar bed te gaan. Maar dat dat er nooit van komt. En dat de batterij van mijn laptop bijna leeg is.
Thinking : dat ik toch écht nog een keer naar New York wil. En Rome. En Argentinië. En Japan.
Opening : een zak chips. Nouja, Huisgenoot doet dat. Maar anders wist ik niks.
Feeling : beetje snotterig en moe. Hoogste tijd om af te taaien. Ndaag.

* doorhalen wat niet van toepassing is. Staat de door u gewenste rol er niet bij? Neem dan contact op en informeer naar de mogelijkheden.

donderdag 8 oktober 2009

Begrip

Soms gaat er weleens wat mis.
Ja, deze moeder laat bijvoorbeeld ook wel eens wat uit haar handen vallen.

David zegt dan heel begripvol: Dat geeft niet uit hoor, mama. Geeft niet uit.

woensdag 7 oktober 2009

Afterparty

Gemiddeld zijn kinderen 12x per jaar verkouden. Gemiddeld hè, want die van mij halen die norm ruimschoots.
Ja, wij sturen ze verplicht twee dagen per week op bacterie- en virusuitwisseling. Dan wil dat wel.

Nagoed.
Bottomline is dat Danaë vandaag een fijne afterparty beleefde in de vorm van snot (what's new...), en een vage mengelmoes van doorkomende tanden en oorontsteking. Compleet met koorts en hangerig- en huilerigheid.

Dit, gecombineerd met een naar ik hoop tijdelijk autoriteitsprobleempje van David, maakte dat we hier een top-dag beleefden.
Details zal ik u verder besparen. Want moe. Moe van het voortdurend switchen tussen mijn bijbanen 'politie-agent' en 'zorgzame verpleegkundige'.
Gelukkig morgen weer de hele dag overzichtelijk achter mijn bureau zitten.

Oh, nog een nagekomen gedachten-flits:
12x snot per jaar dus. En het duurt ongeveer een weekje voordat al het snot weer het veld heeft geruimd.
Da's dus een kleine 3 maanden per jaar uien naast het bed en zakdoekjes in de aanslag. Drie. Maanden.
OK. Da's meer dan dat ik nu aan kan. Ik ga naar bed. Tjuus.

dinsdag 6 oktober 2009

maandag 5 oktober 2009

Vandaag een jaar geleden was het takkeweer

Vandaag een jaar geleden was het zondag. En ontzettend takkeweer. Regen, storm, dat soort werk.
Niet dat ik van iedere datum weet wat voor dag het een jaar geleden was - volgt u mij nog? -, maar van deze weet ik dat nog bijzonder goed.
Want vandaag een jaar geleden was Dé Datum. De uitgerekende datum, om precies te zijn.
En er gebeurde.... niets. Als in He-le-maal Niets.

En daar kan ik niet zo goed tegen, bleek. Ik bedoel, afspraak is afspraak.
David kwam gewoon een paar dagen eerder. Heel prettig, dat 'underpromise and overdeliver'. Het leek me namelijk vreselijk, om over mijn eigen houdbaarheidsdatum heen te gaan.

Ik was er klaar mee, met die dikke buik en het waggelen als een gans. De hele dag keek ik bezwerend naar mijn dikke buik en zond ik opwekkende gedachten naar mijn baarmoeder. Maar geen weetje te bespeuren.
De zondag kwam en ging.
's Avonds in bed realiseerde ik me verdrietig dat ik de volgende dag er wéér helemaal alleen voor zou staan met een peuter die al maanden sneller was dan zijn eigen moeder. Huisgenoot moest immers weer gewoon werken. Ik had er geen kracht puf meer voor.

Totdat ik om kwart over 2 's nachts wakker werd voor de obligate nacht-plas en terug in bed bedacht dat ik kramp in mijn buik had. Hoopvol bleef ik liggen wachten.
En jawel, het werd steeds een beetje sterker.
Rond 3 uur had ik geen zin meer om te liggen. Naar beneden, de boel totally-zen maken ja echt, kaarsjes - so not me - maar gewoon licht vond ik te fel, en het huis warm opstoken.
Huisgenoot liet ik liggen. Zijn tijd kwam nog wel.

De ene wee kwam, de andere ging. Meteen netjes om de 3 minuten. Rond 4 uur belde ik de verloskundige maar eens. Met mijn mobiel in de hand zuchtte ik de ene wee na de andere weg. Ze vond dat ik goed bezig was. Ik moest maar weer bellen als het écht niet meer te doen was.
Om half 5 bedacht ik me dat mijn matras nog altijd hoes-loos was. Of hoe de plastic-waterkering ook heet voor als je vliezen breken. Misschien dat Huisgenoot dat nu toch maar even er om heen moest doen.

Normaal gesproken is Huisgenoot met uit bed komen niet de snelste understatement of the year. Maar nu stond hij in een halve seconde naast zijn bed en had in no-time het matras-ding geregeld.
Of-ie verder nog wat kon doen? Eh, nee. Ik trek het nog wel. Ik ga wel weer naar beneden in m'n eentje. Dat ging prima.
Huisgenoot posteerde zich bovenaan de trap, iedere zucht en beweging van mij nauwlettend in de gaten houdend. Ondertussen hing ik kontwiegend aan het aanrecht.

Om 5 uur kwam de verloskundige polshoogte nemen. Ze had haar hielen nog niet gelicht of mijn vliezen braken en het voelde alsof de baby zich richting uitgang katapulteerde.
Vanaf half 6 mocht Huisgenoot niet meer van mijn rugzijde wijken. Een warme kruik en constante druk was het enige dat een miezerig piezeltje verlichting gaf bij die kloterige rugweëen die met steeds kortere tussenpozen door mijn onderrug sneden.

Er was nog een organisatorisch puntje te tackelen: wat te doen met David. Het liep al tegen de ochtend, en we hadden geen idee hoe lang dit nog door zou kunnen gaan.
David kwam dan wel iets eerder, maar deed er wel 12 uur over om de uitgang te vinden... Misschien toch maar laten ophalen?

En dan is het fijn dat vrienden van een paar huizen verderop inderdaad met hun mobiel naast hun hoofdkussen slapen.
Huisgenoot sprintte tussen 2 weeën door naar beneden om de voordeur open te gooien. Twee weeën later stond vriendin M. al binnen, bij de volgende wee viste Huisgenoot David uit zijn bed en om hem aan haar over te dragen.

Ondertussen had Huisgenoot de verloskundige gebeld dat het nu toch wel heel rap ging.
Of ik persdrang had, vroeg ze. Terwijl ze dat zei, dacht ik 'Persdrang? Nee, ik geloof het niet. Oja toch weeeeeel'.
Vriendin met David en verloskundige konden bijna naar elkaar zwaaien. 10 over 6 stapte de verloskundige weer binnen en een half uurtje later was ze daar al: de mooiste dochter van de hele wereld.
Danaë Sophie

Dus beste mensen, ik zwelg vanavond nog even in een jaartje terug. I rest my case.

zondag 4 oktober 2009

Vooruitgang en verdwijn-truc

Gisteren viel het kwartje. Dat het gaat om voortuitgang in het leven.
Voor een ballon was mevrouw éin-de-lijk bereid om wat moeite te doen. En schoof met behulp van haar armen en tenen 10 centimeter vooruit.

Gister 10 centimeter.
Vandaag maar liefst anderhalve meter.
Maar dan alleen omdat de xylofoon van d'r broer als lokmethode werd ingezet. Waar ze normaalgesproken niet mag aanzitten omdat ze anders met het ding - heel ritmisch, dat wel - het parket aan gort ramt.
Maar hee, je wilt dat je kind gaat kruipen of niet hè. Alles voor wat centimeters vooruitgang in het platte vlak.

Goed. Deden we nog wat anders dit weekend?
Hmmnja. We sliepen uit. Met z'n allen. Tot wel 9 uur. Heel prettig ja. Dat gebeurt niet altijd. Of liever gezegd, nog nooit.

And what else?
We raakten kwijt. Als in 'zoek'. Of 'weg'.
Ja. Het ene moment sta ik nog met David te wachten op Huisgenoot en Danaë, en kijk door de ramen van een kinderspeelparadijs in een blauw-gele woonwinkel.
En het volgende moment is-ie nergens meer te bekennen. Verschwunden. Opgelost in het niets.

Interessant, dacht ik. Dat is nog nooit gebeurt. Wat nu? Ohja, roepen. En rustig blijven.
David, begon ik. Dá-vid...
Huisgenoot kwam aanlopen en keek mij wat vreemd aan. Waar is David?, vroeg hij.
Nou eh, kweetniet?, zei ik. Weg? Zelf een Billy of een Hötseknöts uitzoeken?
Dáa-vid, begon ik maar weer. Wel een beetje harder, want t is niets voor hem om niets van zich te laten horen als ik 'm roep.
Huisgenoot begon met Danaë in de kinderwagen links en rechts wat paden af te rijden.
Dáa-vid, schalde ik weer door de winkel. Geen reactie.
Dáaf, waar ben je? Wel wat andere mensen die om zich heen begonnen te kijken. Maar geen David.

Aha, een mevrouw in een kanarie gele polo, die moet hier werken. Bent u een kindje kwijt?, vroeg ze. Zag ik daar nou een licht beschuldigende blik in haar ogen?
Ja, zei ik. Blond jongetje met een Nijntje-jas aan.
Hij is bij een mevrouw verder op, wees ze.
En ja hoor. Op de arm van een winkelbezoekster was David luid aan het brullen. Ma-máhaa. Maha-maha...
Ik was je kwij-hijt. Ik wou spe-heelen, snotterde hij in mijn nek na de hereniging.
En toe-hoen kwam de mevrouw. En nog een winkelmevrouw. Die ging jou zoe-hoeken. En nou ben je er weer, zuchtte hij.

Ik bedankte de vriendelijke opvangmevrouw. David had zichzelf ondertussen weer beetje bij elkaar geraapt en kwam met de uitsmijter.
Ja, bedankt mevrouw. Jij had mij goed geholpt.

donderdag 1 oktober 2009

Broer & Zus

Omdat ze samen soms zo schattig zijn...
En omdat ik vandaag even geen inspiratie heb.
Nja. Dat heb ik soms. Meestal als ik gewerkt heb. Dat ik daarna alleen maar braindead op de bank kan hangen.
Gelukkig mag ik morgen weer, hoera. Werken dus.
Ndaag.