In het platte vlak

Juist. Het platte vlak.
Da’s niet een vlak dat Danaë echt ligt, zeg maar.
Ja, ze ligt wel maar dan vooral in bed.
En uit bed, doen we hoofdzakelijk aan zitten. Want, kruipen is niet echt een concept dat mevrouw bezig houdt.
Nee. Zitten en torens bouwen. Of auto’s van Broer op de grond rossen. Een boekje lezen. Of Lego van Broer afpakken. Da’s de core business hier vandaag de dag.
Maar van enige letterlijke vooruitgang is geen sprake.

Achteruitgang daarentegen, die heeft ze allang gevonden.
Leg haar op haar buik en ze duwt zich af. Maakt niet uit waar naar toe, als het maar een muur of een kast is. En als ze geen zin heeft, duwt ze zich op tot zit.

Maar goed.
Fijn-motorisch en spraaktechnisch wordt er hier van alles ontwikkeld. Een priemend vingertje, in combinatie met een commandeerderig ‘Duth’, wijst steeds vaker naar zaken waarvan ze het fijne wil weten.

Alleen grof-motorisch lijkt ze al wel een paar maanden stil te staan.
Stilstand is achteruitgang, vonden wij. En dus hadden we vandaag een afspraak met een kinderfysiotherapeut.

De conclusie:
1) Danaë is een rustig kind.
Wij noemen het zelf afentoe gewoon lui, maar ‘rustig’ daar herkennen we ons ook wel in. Als het om bewegen gaat dan hè. Want zodra ze eten ziet…
2) Danaë heeft erg soepele gewrichten.
Misschien zelfs wel wat hyperlax. Dat was ons ook al opgevallen, hoe gemakkelijk zij haar benen langs haar oren kan leggen..

3) Een spreidbroek is sowieso een beperking in haar lichamelijk ontwikkeling.
Tel daarbij op wiebelige gewrichten en geen waanzinnige drang naar lichamelijke prestaties en dan is het voorstelbaar waarom mevrouw lekker rustig blijft zitten waar ze zit.

Vanaf heden zijn wij daarom in training.
In training om ons te leren verplaatsen in het platte vlak. Oftewel: kruipen.
Eens kijken hoe lang dat duurt…