woensdag 30 september 2009

Van een heks en een prik

Ik had besloten er eerlijk over te zijn. Want ikzelf houd niet zo van nare verassingen. En als je ruim 3 bent, houd je alleen van leuke verrassingen. Zoals een ijsje. Of een chocoladekoekje. Of een boekje van Cars of het Zandkasteel. Of een dvd van Tinkerbell.

Dus, ik dacht: eerlijk en open. Een beetje de WYSIWYG-moeder uithangen. Wel zo prettig voor het kind.
Toen zijn zus bij gelegenheid 2 spuiten in haar bovenbenen gejast kreeg, en daar volkomen cool onder bleef, vertelde ik hem daarom dat hij bij zijn volgende bezoek aan het consultatiebureau een prikje zou krijgen. Eentje slechts.

Dat is niet zo nolug, vond hij. Want ik word toch niet ziek.
Hmm, denial, dacht ik. En ik spoedde mij naar de bibliotheek om een boekje over prikjes te halen.

Vier weken later was hij nog niet van mening veranderd. Hij had geen prik nodig. En dokters zijn stom.
Hmm, über-denial, dacht ik. En ik spoedde mij met kinderen naar het consternatiebureau.

Zo. Ben je daar eindelijk?, bromde een oudere heksvrouw die een tijdschrift zat te lezen.
U had een uur geleden een afspraak, meldde zij met nog steeds één oog op haar tijdschrift.

Het bleek de arts. En het bleek dat de assistente mij een verkeerde tijd had doorgegeven. Maar dat mocht niet baten. De arts had er niet zo'n zin in, vandaag.

Geen glimlachje kon er vanaf. Niks geen ijsbrekers of grapjes. Ook niet toen David met zijn handen voor zijn ogen de spreekkamer in liep. En zei Ik ben bang.
Waarom ben je boos?, vroeg de arts in een poging tot inlevingsvermogen.
Hmm, nog doof ook, dacht ik. En plantte Danaë op de grond. David werd aan een tafel gedirigeerd door mevrouw de heks dokter.

De dokter begon haar verhoor.
Is-ie zindelijk? Ja hoor.
Ook 's nachts? Nee, dat zal nog wel komen, hoop ik.
Kan-ie al fietsen? Nee.
Ook niet op een driewieler? Ehh, nee?
En sinds wanneer loopt-ie? Poeh, da's alweer een paar jaar geleden. 'ns Denken... Ongedurig tikte de heks met haar toverstafje pen op haar papieren. Toen-ie 16 maanden was, geloof ik.

Makkelijk kind?, vroeg de heks zonder op te kijken. Ja hoor, ze zijn allebei heel makkelijk, hing ik even de trotse moeder uit.
Hmm. Soms boze buien... citeerde de heks uit de aantekeningen van ons vorige bezoek. Oh, dat. Dat was gewoon een fase. Is weer helemaal voorbij, zei ik opgelucht.

Of-ie even de ogentest kon doen.
Hell, sure mevrouw. Vanochtend nog alle plaatjes doorgenomen.
David nam plaats op een stoel, met een halve bril op zijn hoofd. Voor de verandering bleef hij zitten.

Wat is dit?, vroeg de dokter. Een huis, antwoordde David braaf. En dat een zwaan.
Nee, dat is geen fluitketel, bitste de heks hem toe, terwijl ze naar iets wees dat overduidelijk een fluitketel was. Dat is een theepot.
Nou, muts. Wíj vonden het een fluitketel. Dus ís het een fluitketel.
En die oude sleutel, die vonden wij toevallig op het eerste gezicht een kerktoren met een wolkje erboven. Moeten jullie maar plaatjes anno 2009 nemen in plaats van plaatjes van tig jaar terug.

En toen was daar hét moment. Het. Moment. Van de. Prik.
Ik wil bij jou op schoot zitten, zei David.
Nee. Je mag op tafel zitten. Zo doe ik dat altijd, commandeerde de heks.
En ze jaste zonder pardon de spuit erin.
David keek mij verongelijkt aan. Auw. We zouden toch tot 3 tellen?

Ik geloof dat hij het niet zo erg vindt dat dit zijn laatste bezoek was. De volgende keer gaan we naar de schooldokter.
Overige meterstanden: 14 kilootjes en ongeveer 95 centimeter.
Een kleintje, inderdaad. Maar we zijn blij dat hij in ieder geval meer weegt dan zijn zusje. En groter is. We vragen ons af hoe lang dat nog het geval zal zijn...

maandag 28 september 2009

Quotes

- Zo, heb je je buikje rond gegeten?
- Hihi, nee. Ik heb 'm vierkant gegeten.

- Dat deed ik per ongelukje. Dat ging niet prinses.

zaterdag 26 september 2009

Hocuspocus hopsakee

Aha, u heeft t door. Ik kan loggen met terugwerkende kracht.
Ja, hocuspocus, hopsakee.

Danaë deed vandaag ook aan hocuspocus-hopsakee. En transformeerde zichzelf in een draakje.
Een gillend draakje, om precies te zijn.
Krijsen om alles en niets.
En niet zo'n beetje krijsen, maar vooral heul Hard Hoog en Hysterisch krijsen.

Eerst dachten we dat het lag aan haar belabberde ochtenddutje. Nope.
Toen dachten we dat ze honger had. Njet.
Toen dachten we 'Oei-ik-groei-sprongetje'. Da's namelijk altijd makkelijk: buien die we niet begrijpen afschuiven op meneer Frans X. Plooij. Maar ook weer niet logisch. Want ze is altijd vrolijk.
Dus toen wisten we het niet meer.

Tot ik vanavond bij het tandenpoetsen mijn vinger in haar krijsende mondje duwde. En daar halverwege een kaakje een beste bult tegen kwam.
Een kies?!
We zitten al tijden te wachten tot er zich onder een tandje aandient. Hopelijk schiet deze bult gauw op, en hebben we morgen weer een gezellige meid in huis.

donderdag 24 september 2009

In het platte vlak

Juist. Het platte vlak.
Da’s niet een vlak dat Danaë echt ligt, zeg maar.
Ja, ze ligt wel maar dan vooral in bed.
En uit bed, doen we hoofdzakelijk aan zitten. Want, kruipen is niet echt een concept dat mevrouw bezig houdt.
Nee. Zitten en torens bouwen. Of auto’s van Broer op de grond rossen. Een boekje lezen. Of Lego van Broer afpakken. Da’s de core business hier vandaag de dag.
Maar van enige letterlijke vooruitgang is geen sprake.

Achteruitgang daarentegen, die heeft ze allang gevonden.
Leg haar op haar buik en ze duwt zich af. Maakt niet uit waar naar toe, als het maar een muur of een kast is. En als ze geen zin heeft, duwt ze zich op tot zit.

Maar goed.
Fijn-motorisch en spraaktechnisch wordt er hier van alles ontwikkeld. Een priemend vingertje, in combinatie met een commandeerderig ‘Duth’, wijst steeds vaker naar zaken waarvan ze het fijne wil weten.

Alleen grof-motorisch lijkt ze al wel een paar maanden stil te staan.
Stilstand is achteruitgang, vonden wij. En dus hadden we vandaag een afspraak met een kinderfysiotherapeut.

De conclusie:
1) Danaë is een rustig kind.
Wij noemen het zelf afentoe gewoon lui, maar ‘rustig’ daar herkennen we ons ook wel in. Als het om bewegen gaat dan hè. Want zodra ze eten ziet…
2) Danaë heeft erg soepele gewrichten.
Misschien zelfs wel wat hyperlax. Dat was ons ook al opgevallen, hoe gemakkelijk zij haar benen langs haar oren kan leggen..

3) Een spreidbroek is sowieso een beperking in haar lichamelijk ontwikkeling.
Tel daarbij op wiebelige gewrichten en geen waanzinnige drang naar lichamelijke prestaties en dan is het voorstelbaar waarom mevrouw lekker rustig blijft zitten waar ze zit.

Vanaf heden zijn wij daarom in training.
In training om ons te leren verplaatsen in het platte vlak. Oftewel: kruipen.
Eens kijken hoe lang dat duurt…

zondag 20 september 2009

Mek Dee te Vee

Waarom, beste mensen, schiet ik toch altijd in een regelrechte depressie als we bij terugkomst bij V. de grens over komen?
Of, meer specifiek, bij de McDonalds aan de doorgaande route bij deze plaats?

Zijn het de chagrijnige mensen? Hun Hollandse boeren-lompigheid? Is het het zwerfafval?
Aan het eten kan het niet liggen, want je weet van tevoren dat het niet lekker is.
De houdbaarheid van de twee passagiers op de achterbank was al enige tijd verstreken, zodat een pauze onontbeerlijk was.

Een pauze dus.
Bij de Mac Dee te Vee. Genoeg om acuut weer aan vakantie toe te zijn.

woensdag 16 september 2009

Tewaterlating

Aan babyzwemmen deden we niet. Babymassage, dat wel.
Baderen doen we regelmatig, maar van écht zwemmen was het nog nooit gekomen.

Vandaag echter – wegens rukweer – hebben we Danaë te water gelaten in het binnenzwembadje.
Mevrouw paste met haar derrière bijna niet meer in het Nijntje-drijf-ding, maar eenmaal aangeduwd bleef ze netjes zitten en voer ze statig door het water.
De spetters van haar broer, boven verwachting compleet watervrij, kon ze niet zo waarderen.

dinsdag 15 september 2009

En vanavond is de DSi van mij…

Excuseert u mij.
De heer Layton roept. Iets over een Elysian Box en een hoop puzzeltjes.
Verslavend, dat is het.

zaterdag 12 september 2009

Le nozze di …

Figaro?
Bijna goed. Laten we er voor vandaag M. & L. van maken.

Zij zijn tenslotte de reden waarom we met 2 kinderen op de achterbank heulemaal naar Italië zijn gereden.
Want er wordt getrouwd vandaag. En wel in Fano, aan de Adriatische kust. Da’s zo’n 400 km verderop.
We verruilden daarom ons riante landhuis voor een tweetal nachten jaren-70-hotel en een room-with-a-view.

Nou zou ik een mooi verhaal kunnen schrijven over hoe we een ruim uur kostbare reistijd verloren wegens vergeten autopapieren. En dus weer terug reden om die papieren op te halen.

Of dat we de onontbeerlijke accessoire om van een ordinaire – in de zin van ‘gewoon’, tssk – strandjurk een feestjurk te maken fijn lieten liggen in onze walkin-closet a.k.a. slaapkamer.
En dat ik daar middenin de nacht achter kwam.
Omdat ik wakker lag en me alvast verheugde op mijn outfit voor de trouwerette. Tot ik de verschillende onderdelen in gedachten probeerde te lokaliseren in de hotelkamer.


Frisgroene zomerjurk? Gezien. In de kast.
Witte sjaal met zilvereb subtiel-feestelijke belletjes? Check. Ook in de kast, aan de hanger van de jurk.
Zilveren strak moderne broche? In mijn toilettas. Tenminste, ik heb m er niet uitgehaald. Dus moet-ie daar nog in zitten.
Trouwschoenen? Ja, ik gun mijn schoenen graag een 2e leven. Onder in de kast.
En dan die mooie zilverkleurige brede riem… Die riem die als bij toverslag nog even 2 kilo laat verdwijnen. En mij helemaal mooi en slank gaat maken. Die riem…
Waar. Is. Die? Die zat toch in de kledingtas? Bij mijn jurk en bij de sjaal? Bij het nieuwe pak van Huisgenoot? Waarom heb ik m dan nog niet gezien?
Acute inspectie van volledige kledingkast leert dat Dé Riem, pièce de résistance van het totale outfit, er niet is.


En dat ik daarom Huisgenoot terplekke ‘verbaal gestimuleerd’ heb.
Ja. Want wiens verantwoordelijkheid was het nou, om de in Nederland zorgvuldig ingepakte paktas compleet mee te nemen naar Fano? En een beetje op de autopapieren te letten?
Huisgenoot kon deze nachtelijke vorm van éénrichtingscommunicatie niet heel erg waarderen. Vreemd.

Maar goed. Daar ging het vandaag allemaal niet om.
Nee. Een bruiloft. Huwelijk. Matrimonio.
Nederland-Italië kreeg er een nieuwe dimensie bij vandaag:

Bruid met complete gevolg (Nederland) te voet vanaf het hotel naar het gemeentehuis met mooie binnenplaats. Alwaar hij (Italië) haar opwachtte.
Voordracht van de letterlijke gortdroge Italiaanse wettekst (Italië) vermengt met een persoonlijke duo-toespraak (Nederland) door haar ouders. Hij het Nederlands, zij het Italiaans.

David vond het indrukwekkend en mooi. De jurk van M. was mooi maar ik moest wel heel stil zijn hè?, antwoordt hij desgevraagd.
Een uur je mond houden tijdens de trouwplechtigheid omdat anderen het woord hebben, is ook heel moeilijk als je 3 bent.
Danaë ontdekte dat de trouwzaal een heel prettige gil-akoestiek heeft en lardeerde de ceremonie met keiharde kreten. En pakte en passant de fotograaf in met haar blauwe ogen.

Na het si-woord, op het grote centrale plein een heerlijke vruchtentaart als bruidtaart en kado’s overhandigen bij de fontein. En daarna… een heerlijk diner tot na middernacht op datzelfde plein.
Jahaa… Kom daar in Nederland maar eens om.

Maar het allerbelangrijkste is: M. & L. leven nog lang en gelukkig.
Althans, daar gaan we vanuit natuurlijk.

donderdag 10 september 2009

Koffietijd

8 uur. Ze liggen er net in, de kinderen.
Met z’n 2-en op één kamer gaat boven verwachting goed. Geen gedonderjaag, maar gewoon stil en meteen slapen.
En 's ochtends om kwart voor 8 hoor je ze zachtjes giechelen met z´n 2-en. Heel netjes, zoals afgesproken, ieder in z’n eigen bedje.

Zijn ze stil?, vraagt Huisgenoot op de veranda.
Ik check de babyfoon. Ja, stil. Silenzio. Silence.
Mooi. Wie het eerste bij het restaurant is voor een espresso…

Ja. Ontaarde Cafeïne-verslaafde ouders. Dat zijn wij.
We laten onze kinderen zo maar onbeheerd achter voor een shot cafeïne.
Maar wel met de deur van het appartement op slot.
En de babyfoon balancerend op het uiterste randje van de eerste tafel op de veranda van het parkrestaurant 75 meter verderop.
Want anders heeft-ie geen bereik meer. Wat nou bereik van 300 meter? In weiland zeker…

woensdag 9 september 2009

Arrieverdekkie

Na de kerk gaan we verder. Beetje dwalen door de kronkelige steegjes.
David zingt luid van Schaapje-schaapje-heb-je-witte-wol, zich niet bewust van alle vertederende blikken die hij krijgt van Italiaanse nonna’s die voorbij schuifelen.

Als ze hem aanspreken, duikt hij weg en kijkt me boos aan.
Ik wil niet dat ze tegen me praten, zegt-ie.
En nee, ciao zeggen wil-ie ook niet. Dat is stom. En arriverdekkie zeggen ook.

dinsdag 8 september 2009

Part two - Sjans

Terwijl David het interieur van de kerk in zich opzuigt, kijk ik door entreeportaal naar buiten, naar Huisgenoot die daar staat te wachten met Danaë in de kinderwagen.
Met z’n zwarte zonnebril op en z’n donkere haren doet-ie, als je niet beter weet, een klein beetje Italiaans aan.
OK. Een héél klein beetje dan. En als je écht niet beter weet.

Huisgenoot heeft sjans, zie ik.
Maar t is ook geen partij, zie ik meteen. Ze heeft grijze krullen, minstens 70.
En als ik nog wat beter kijk, is de aandacht en het gekir ook niet voor Huisgenoot bedoeld.
Nee, t is voor piú bella, in de kinderwagen. Piú bella grande zelfs, volgens het oude besje.
En ze knijpt nog eens even stevig in d’r blote voetjes en d´r bolle wangetjes.

maandag 7 september 2009

Part one - Een kerkje met een D

Men neme een klein kerkje in Toscolano-Maderno. En een peuter die dat kerkje liefst de hele dag wil onderzoeken. En, oja, een moeder die op volkomen pedagogische wijze haar zoon liefde voor het cultuurgoed wil bijbrengen.
En voor de kerk zette men een man met zonnebril en olijke dreumes in een kinderwagen.
Succes verzekerd. Maar dat leest u maar in deel 2.

David kan niet wachten om naar binnen te gaan en trekt me aan mijn hand mee. Eenmaal binnen kijkt hij vol ontzag rond. Fluisteren, normaalgesproken een giga-opgave, gaat hem opeens gemakkelijk af.
Hij ziet tekeningen – fresco’s dus, maar welbeschouwd zijn dat gewoon tekeningen natuurlijk – op de muur. Waarom doen ze dat?
Staart aandachtig naar al het goud dat er blinkt. En vraagt zich af wie dat zijn, die mevrouw en die baby.

Ik vertel hem dat dit kerkje heel oud is en leg uit hoe je dat kunt zien.
Aan de tekeningen op de muur bijvoorbeeld, waar stukken van ontbreken.
Of aan de marmeren gedenkplaten in de vloer, waar de letters van uitgesleten zijn zodat je ze niet meer zo goed kunt lezen.
Prompt zakt David op de grond en fluistert, met zijn neus op de vloer, Kijk, dat is mijn letter. De D. En kijk, daar nog één. En nog één…

Daarna trekt David Huisgenoot de kerk in. Want hij gaat papa uitleggen waarom de kerk zo oud is. En hij moet zijn letter laten zien.
En daarna moet ik nog een keer mee naar binnen. Want Sinterklaas is ook in de kerk, zegt David met stellige overtuiging.
En inderdaad, in één van de bogen is een sinterklaas-achtige heilige geschilderd. Compleet met staf, mijter en in rood-achtige tinten.

Terug in het vakantiehuis gaat hij met hernieuwde energie verder met het bedenken wat hij voor zijn verjaardag en voor Sinterklaas wil vragen. Met dank aan de eerste speelgoedgids die vlak voor de vakantie door de brievenbus viel.

zaterdag 5 september 2009

Als een Godin in Italië

Landhuis.
Italiaans-Romeinse stijl.
Prettig mediteraan-roze aan de buitenkant.
Giga-veranda.
Enorme tuin.
Twee badkamers.

Dartelende peuter in het zwembad.
Blije dreumes in een box op de veranda.
Verse basilicum. Heerlijke mozarella. Geurend broodje. Roseetje.

Neuh. Mij hoort u niet...

donderdag 3 september 2009

Vakantievoorpret

Draaiboek af? Check
Out of office reply aan? Yep
Tien wasjes gedraaid, uitgehangen en gedroogd? Inderdaad. Vakantiewas komt bij ons om de een of andere reden vóór onze vakantie. En is altijd meer dan dat ik van tevoren inschat.

Alle kleren van de kinderen ingepakt? Ja. Alle, inderdaad. Leek me handiger. Want ik kan toch niet kiezen tussen verschillende t-shirts voor warm en warm weer. Bovendien, we hebben toch een koffer boven op het dak van onze bolide.
Voldoende eten voor dochter? Lijkt me dat het hele assortiment van Olvarit á la carte wel genoeg is. Toch?

Voorraad zoethoudertjes voor onderweg? Uiteraard. Variërend van nieuwe boeken uit de bieb, Sesamstraat- en Bob-de-Bouwer-tijdschriften tot een geheim wapen: dvd’tje van de film Tinkerbell. Werd met Kerst uitgezonden op de televisie en ik heb nog nooit een kind zo opgezogen zien worden in een film. Altijd handig om achter de hand te hebben voor onhoudbare situaties op de achterbank.

Nou dan kunnen jullie gaan toch? Hmja. Grmmbl. Zucht. Steun. Puf.
Nog wel even mijn eigen kleren inpakken.
Wat keukenspullen bij elkaar graaien.
Alvast eten voor onderweg maken.
Speelgoed voor hem en voor haar in een tas duwen.
Zwemspullen pakken. Oeps… Zonnebrandcrème, mensen. Waar. Is. De. Zonnebrandcrème?
Nog even een grote-jongens-autostoel ophalen. En niet te vergeten alles in de auto duwen.
Maar. Dan kunnen we gaan. Inderdaad.

Zeker geen last van vakantiestress? Nee hoor. Helemaal niet. Ik vind het heerlijk als de stoom me uit de oren komt, ik tijd te kort kom en drie dingen tegelijk doe.
Echt. K ben de rust zelve.
Heerlijk, die vakantie-voorpret.