Van livin' on the edge in de Intratuin

Al twee dagen livin' on the edge, mensen. Al 2...
Van dat je weg gaat en dan je kind bewust geen luier omdoet. Ook al is er geen wc in de buurt. Jaha, van dat soort dingen.
Maar 'm voor vertrek natuurlijk nog wel even dwingt zijn blaas uit te wringen boven de wc. Nee, ik hoef geen plas. En dat er dan toch 3 druppels komen. En dat je dan opgelucht roept Zie je wel.

Best wel zindelijk dus, die jongen.
Maar alleen als hij dat wil. Uiteraard.
En alleen plas-zindelijk. Sure.
Want voor 'number 2' wil hij nog steeds graag een luier. Owkee.
Want wat is er fijner dan lekker staand, met een boekje erbij je ding doen? Tuurlijk.
Nahgoed. Ik schik mij in mijn lot.

Afgezien van het feit dat ik er ontzettend aan toe was, aan dat zindelijk worden, kleven er ook wat nadelen aan.
Zo blijft er weinig kont over om broeken-voorzien-van-welke-riem-dan-ook niet te laten afzakken. En hebben wij dus regelmatig zicht op de glorieuze bilpartij kadetjes van onze zoon. Echt, so Bob the Builder. Ohnee, die heeft zo'n seksloze tuinbroek aan.
Ander nadeel is dat hij nu in permanente veronderstelling verkeert dat zijn zaakje er ieder ogenblik kan afvallen. Of hij bereidt zich voor op een verassingsaanval op zijn kroonjuwelen. Dat zou ook kunnen.

En dus bewaakt hij zijn kostbaar kleinood met zijn handen.
Niet zo charming, vind ik dat. Zeker niet als-ie aandachtig de vissen van de Intratuin staat te bestuderen en onderwijl met zijn handjes aan zijn broek - de buitenkant hè mensen, de buitenkant... - staat te friemelen.
Ik bedoel, ik snap dat hij moet wennen aan de nieuwe lebensraum van zijn jongeheer. Maar tjee zeg, maar het ietsje minder publiek? En hoe leer je dat dan? Zonder dat hij een trauma oploopt?

Nu we het toch over de Intratuin hebben. Ja, ik kom daar wel eens. Niet vaak. Zelden. Sporadisch. Voor opknoopbind-dingen voor planten, bijvoorbeeld.
Wat een suffe winkel zeg. Ze hebben zorgvuldig een complete marathonroute gezigzagd over het beschikbare winkeloppervlak.
Doet de IKEA ook. Maar die zijn dan nog zo klantvriendelijk dat ze regelmatig shortcuts hebben aangebracht.

Intratuin niet. Nee.
Daar mag je slalommend met een onbestuurbare winkelkar 3x keer de complete route afleggen. Terwijl je een peuter voortjaagt die ter hoogte van de ingang uiterst overtuigend zegt Er komt een plasje aan. Ondanks zorgvuldig geplande blaas-uitknijp-actie.

Een peuter die dan halverwege de speurtocht naar de geheime tuin wc - uiteraard bij de zielige konijnen die amechtig achter het glas voor pampus liggen - roept Ohnee, toch niet. Komt geen plasje aan.
En dat je dan de hele zut weer kunt terugduwen naar de afdeling Plantensteunen. Die aan het begin ligt natuurlijk.

Om vervolgens 5 minuten later de zoektocht naar de wc toch te kunnen voltooien. Ditmaal potentiële kinderlokkers als zieltogende hamsters en kitscherige watervallen zorgvuldig ontwijkend.
Want peuter begon bij de plantensteunen nu toch wat paniekerig te kijken en piepte, hippend van ene been op het andere, Er komt nu toch wél een plasje aan mama.
Maar eigenlijk was ik nog niet klaar met het uitzoeken van de plantensteunen.
En dus konden we na het gewater wéér terug. En weer heen door de Intratuin doolhof, want de kassa ligt natuurlijk altijd helemaal aan het einde.

Ik zeg u: niet handig.
Zijn shortcuts écht teveel gevraagd voor moeders met beginnend zindelijke peuters? Of voor bejaarden die slechts 3 geraniums komen halen?