zondag 12 juli 2009

Van een pinpas, vonken en een zwart gat

Nog even over gisteren mensen.
Want vandaag, tja. Wat moet ik daar nou over zeggen? Over zo'n überdruildag?
Nouja, dat we tot 9 uur vanochtend collectief uitsliepen. Dat is dan toch wel weer de moeite van het vermelden waard, lijkt me zo.
Maar verder? Over keuken en neusjes poetsen, torens bouwen, wasjes draaien en ophangen valt niet veel te vertellen. Neuj.

Maar dan gisteren hè.
Toen mocht ik helemaal alleen naar de stad. Samen met het gat in mijn hand.
De klefheid van vorige week had namelijk een levensgroot probleem bloot gelegd: ik heb alleen maar korte broeken uit het pré-baar-tijdperk. En die kunnen inmiddels godzijdank weer dicht, maar op de een of andere manier heeft de vetopslag zich na 2 kinders toch in een andere verhouding over mijn heupen en taille (ja, waar istie trouwens?) her-verdeeld. Een korte broek scoren dus.

Ik weet niet onder welke steen ik heb geleefd de afgelopen weken, maar het bleek dus waanzinnige uitverkoop te zijn, daar in die stad. Als in alles-en-nog-meer-voor-de-helft.

Deze verrassing veroorzaakte waarschijnlijk een tijdelijk defect van mijn korte termijn geheugen, want plotseling vond ik mijzelf terug in een pashokje.
Met een jurkje aan. Lila-paarsig 70-ties gordijnmotiefje. Overslagmodelletje. Alsof je een kamerjas-kimono aantrekt, zeg maar. Maar die dan eenmaal aangetrokken, opeens op de juiste delen van het lichaam een wonderlijk slank-effect teweeg brengt. Althans, zo leek het in de spiegel.

En toen dacht ik: nah, voor de hele prijs zou ik het niet doen. Maar voor de helluft wil ik best wel een avontuurtje aan gaan.
Een kek t-shirtje was het hier hartgrondig mee eens, en sprong zo maar mijn tas in.

Daarna liep het gat in mijn hand doelgericht door naar de winkel met dé jurk voor een trouwerette. En kocht mijn door kortingstickers vertroebelde geest er en passant een hagelwitte sjaal met belletjes bij. Ik zeg: hoe toepasselijk en hoe-ontzettend-niet-handig-met-vieze-kinder-handjes. Maar mijn pinpas spinde zelfgenoegzaam.

Nog stuiptrekkend van de gedane inspanningen rekende mijn pinpas even later dé korte broek af. De korte broek waar deze hele expeditie tenslotte allemaal om te doen was.
Gewoon maatje 38 trouwens. Ja, daar wordt een mens heel opgewekt van.

Nahgoed.
Mijn pinpas en het zwarte gat in mijn hand zijn gister innige vrienden geworden, geloof ik.

6 opmerkingen:

Manou zei

Ha, heerlijk! Helemaal zoals het hoort. Dankuwel, ik heb volledig meegenoten, want zelf doen lukt momenteel niet met een buik van hier tot ergens ginder ver.

Cisca zei

Haha. Gelukkig is dit voor de vernadering weer eens helemaal niet herkenbaar. Helemaal niet.
Dat kan ook helemaal niet, want ik moet dozen uitpakken. Dus.

Mrs. T. zei

Hartstikke helemaal goed joh. Af en toe moet je gewoon heel erg goed voor jezelf zorgen!

prutsen zei

En achteraf voel je je supergoed met al die reuze aankopen.

Krista zei

Alleen de vonken snap ik nog niet helemaal.
Overigens ik zocht een handig rokje/broekje voor op een zeilboot en enpasant ook ik kreeg last van kortingstickers en afprijzingen bij kassa's: ook nog een bikini/spijkerrokje/3tshirtjes gekocht...

Annelies zei

Zaaaaaaaalig toch, zo shoppen? Ik ga vrijdag mijn gat in de hand hopelijk zeer tevreden stellen, samen met Ellis, in Amsterdam. Althans, ik heb grote plannen dus ik hoop dat het ook een succesvol dagje wordt, want anders wordt een mens flink chagerijnig... ;-).