The attack of the flying ants

Hij is het kwijt, denk ik. Ergens even onbeheerd achter gelaten ofzo, en nu zaten wij met de gebakken peren.

Meneer kan namelijk opeens niet meer zelfstandig even lekker spelen.
Komt met hele sprookjesboeken aanslepen, nèt op het moment dat ik handen tekort kom om de trappelende benen van een baby in bedwang te houden die op het punt staat een bruin voetje te halen. Een kakluier, inderdaad. Een baby die net heeft ontdekt dat ze spreidbroekloos nóg harder en sneller kan trappelen dan met.
Hangt als een blok beton aan m'n been als ik probeer te voorkomen dat een fruithap van bramen en aarbei door onhandig hanteren van een staafmixer een compleet nieuwe look aan onze keuken geeft.

Kortom, t komt even niet goed uit, dat-ie het kwijt is. Zeker niet als je er op zondagochtend alleen voor staat.
Huisgenoot was rond 6 uur vanochtend eindelijk uit-ge'Sensation'd en dook white van moeheid - geheel in stijl inderdaad - zijn bed in. Die mocht uitslapen dus.
En als je dan nog een goede nacht had gehad, dan kun je dat vast allemaal wel handelen. Zo'n peuter met hernieuwde ideeën over self-entertainment. Dat denk ik althans.

Maar nee.
Slaapkamertemperatuur van 27 graden. Een muf, plak, zweet dekbed en een moeder-radar die overuren draaide aangezien meneer die avond al 2x uit bed gelazerd was. Ja. Dan ga ik onbewust toch een beetje op de 3e keer liggen wachten, zeg maar.

En het fort bewaken. Dat deed ik ook nog vannacht. Want het leek huisgenoot handiger om geen sleutels mee te nemen naar the Wicked Wonderland. Ja, stel je voor zeg dat the White Rabbit op dat feest voorbij komt rennen en z'n sleutels meeneemt.
Dus bleef - sst, niet verder vertellen - de achterdeur open. Als in 'los' of van het slot. En dus lag ik ieder wakker moment te luisteren of geboefte ons domein betrad. Want die zou ik dan subiet weer de deur wijzen. De achterdeur inderdaad. Nja.

Oh. Waar die flying ants uit de titel blijven?
Nou, buiten. Daar zwermen ze plotseling bij bosjes in 't rond. Stelletje creeps. Als zombies in de Thriller-videoclip van Michael Jackson komen ze op 1 of 2 dagen in het jaar uit de grond zetten om dan zeer irritant rond te vliegen.

Heel vies is dat.
Zit je lekker buiten, te genieten van je middagrust, dan zie je er eerst eentje. Een verkenner ofzo.
Die vliegt terug naar de basis om de rest van z'n gevleugelde vriendjes te halen. En binnen een kwartier zijn ze zo vrijpostig dat ze copulerend tandemvliegend door je tuin vliegen en het terras in beslag hebben genomen. Of zich en masse in het zwembad bij de buren hebben gestort.
Als je besluit naar binnen te gaan - en dat doe je, geloof me -, laat je op weg naar de achterdeur een spoor van geplette lijkjes achter.

Heel vies dus. Maar wat is dan de relatie met het hele verhaal hierboven?
Nou goed. Die is er eigenlijk niet.
Alhoewel. Ik verdenk ze ervan dat ze stiekem mijn zoon's vermogen tot self-entertainment hebben meegenomen.
Obducted by flying ants. Jaha, t zal je maar gebeuren.