De radioloog tegen mij...

...alsof het mijn kind was

Beste meneer de radioloog uit december.

Wat keurig dat u hebt gemeend een excuusbrief te moeten sturen aan onze huisarts. Een zeer ongebruikelijke stap, vertelde de huisarts mij vanmiddag.

Uw excuusbrief heeft ons vermoeden bevestigd.
We dachten het namelijk eigenlijk al een paar maanden. Dat u hebt zitten slapen.
Want. Hoe. Kunt. U. Het. Röntgenverslag. Van. Het. Allerliefste. Meisje. Ooit. Verwisselen?
Met dat van een ander kind?

Nou? Hoe? Hóe??

Met uw excuusbrief zijn voor ons wel een aantal zaken opgelost.
Zo zijn wij niet gek. Nee.
U wel. Of liever gezegd. U heeft ze op zijn minst niet allemáál op een rijtje.
Ondanks uw so-called goede nieuws uit december, bleven wij twijfels houden over de dikke dijen van onze dochter. En waren wij godzijdank zo vasthoudend om iedere keer weer die heupen te laten controleren.

Niet dat dát trouwens zoden aan de dijk heeft gezet. Only so much for Ortolani's test. Maar daarvoor zal ik mij wenden tot de kinderexperts van het consultatiebureau.

Daarnaast hoef ik mij niet meer 100x per dag af te vragen hoe het kan.
Dat heupen waar eerst niets mee aan de hand leek te zijn, 'opeens' ontzettend niet meer op hun plek blijken te staan.
Vond ik namelijk nogal een enge gedachte. Van die heupen die in een paar maanden tijd een compleet eigen leven zijn gaan leiden. k bedoel, straks heb ik een been in mijn hand als ik een luier verschoon.
Maar gelukkig: de heupen van onze dochter vertoonden altijd al grote afwijkingen. Een hele geruststelling.

Dan nog een vraagje: waarom de excuusbrief naar onze huisarts? Het gaat immers om onze dochter?
Menselijkerwijs zou het in de rede liggen om contact met ons op te nemen in plaats van met onze huisarts. Zouden we waarderen weet u. Onze adresgegevens heeft u. Of zijn die ook verwisseld?

In uw brief schrijft u zelf al dat u een grote misser hebt begaan. Deze conclusie kunnen wij uiteraard alleen maar van harte ondersteunen.

Wij blijven achter met een gevoel dat we in één klap 5-0 achter staan in een wedstrijd waarvan we niet eens wisten dat deze al begonnen was.
Of dat we 5 uur geleden een trein hebben gemist waarvan we niet wisten dat we die dringend moesten halen.
Ik bedoel: als we met 2 maanden met de behandeling waren begonnen, waren we nu misschien al bijna klaar...

Daarnaast vragen we ons af: loopt er nu een ander kindje al maanden in een spreidbroek? Of zijn die ouders al getuige geweest van een wonderbaarlijke genezing?

U begrijpt: wij beraden ons op een passende reactie van onze kant. Wij denken dat een dikke brief naar de klachtencommissie van uw ziekenhuis wel het minste is wat we voor onze dochter kunnen doen. Hopelijk kan de kinderorthopeed ons maandag geruststellen dat deze uitglijder uwerzijds geen blijvende nadelige gevolgen voor onze dochter heeft.

Meneer de radioloog. U hoort nog van ons.