vrijdag 17 april 2009

Pleintjesmoeder

Goed. Laat ik het maar eens zeggen. Ik ben niet zo’n pleintjesmoeder. Zo’n moeder die bij de speeltuin in de buurt makkelijk aanpapt met andere moeders. Op de een of andere manier zit dat niet zo in mij.
Nee. Ik ben een wat meer op-mezelf-type. Een achtertuin-type, om zo te zeggen.

En dat is soms wel onhandig. Zeker nu het zomer wordt en het leven zich bij ons in de straat vooral vóór afspeelt. Met bergen kinderen in de grote buurt-zandbak-glijbaan-speeltuin. En dus allemaal kletsende moeders op bankjes in die speeltuin. Of op de bankjes in hun voortuin grenzend aan die speeltuin.
In onze voortuin staat geen bankje. Nee. Daar groeien planten. Want ik hou van tuinieren. Maar dat terzijde.

David komt nu ook in de leeftijd dat de achtertuin niet altijd meer groot genoeg is. En wel eens in de grote zandbak wil spelen. Maar hij is nog niet groot genoeg om m daar ‘alleen’ los te laten, vind ik. En dus moet ik mee. En Danaë ook.

Het liefst zou ik mezelf dan met een tijdschrift lekker op een bankje in het zonnetje posteren. Af en toe iets lezen. Beetje helpen met op de glijbaan klimmen en zandtaartjes bakken als 't zo uitkomt. Maar vooral kijken hoe hij lekker aan het spelen is.

Maar ja, t is de búúrtspeeltuin en niemand zit daar op-zich-zelf te wezen. Dus deed ik vanmiddag een poging tot socializen. En kwam er achter dat er moeders zijn die alle (meer dan 20!) buitenspelende kinderen bij naam kennen. En precies weten hoeveel kinderen er niet zijn, of ‘nog onderweg’ zijn. Ze zitten kennelijk al een hele tijd op die bankjes.

Toen het gesprek dreigde af te dwalen naar de laatste straatroddels, kreeg ik opeens grote heimwee naar mijn eigen achtertuin. Waar het zomers overigens altijd heerlijk rustig is, want iedereen zit toch op straat…

6 opmerkingen:

Linda zei

Wij hebben niet echt een druk bevolkt pleintje volgens mij (eigenlijk ben ik daar alleen maar in de herfst geweest en toen was er niemand).
Maar als ik naar de kinderboerderij annex speeltuin rij, dan ben ik gewoon lekker op mezelf / met m'n kindje.
En dan consequent recht vooruit naar kindje kijken en vooral niet opzij naar die andere moeder die uit je ooghoek toch soort van oogcontact probeert te zoeken.
Zonnebril helpt ook wel.

Maar het is daar geen bestaande (roddel) groep. Het zijn gewoon allemaal losse moeders bij elkaar.

Alhoewel ik het trouwens soms ook wel gezellig vind om te kletsen.

Susan zei

Ja, ik heb dat dus ook. En ik heb geen achtertuin. Maar ik woon dan in Amsterdam. Parken genoeg om uit te kiezen. Niet echt zo'n ons-kent-ons-sfeer (of ik hoor daar niet bij, ook mogelijk). Dus ik zit altijd lekker op de rand van de zandbak of lig in het gras met een dekentje (meestal hobbel ik achter Janne aan "mama mee?"). Dat geklets van die moeders, ik kan dat ook niet. Gaat ook altijd fout. Ik zeg stomme dingen (omdat ik vind dat zij stomme dingen zeggen, maar ik wil dan beleefd blijven).
Maar wat ik er dus wel heel erg leuk aan vind, is Janne tussen de andere kindjes. En Janne van de glijbaan. En af en toe een praatje van "hoe oud is zij nou?" dat vind ik dan ook wel weer leuk.

Maar goed, ik leef met je mee. Gewoon negeren is in jouw geval waarschijnlijk not-done, het zijn toch je buren...?!

Lisette-Li zei

Wij wonen zelfs aan het pleintje. Best een groot pleintje, met een grasveld en een treintje/glijbaan/klimding en nog wat speeldingen en rondom zo'n 25 huizen. En dan horen de straatjes om erheen te rijden aan twee kanten er ook nog bij... En hier is dus een kliek-cultuur. Met ouders die het leuk vinden om eens per jaar iets te vieren en regelmatig met kopjes koffie zitten te beppen op de bankjes.... Brrr. Ik zit ook liever in mijn achtertuin! Maar heb dan ook het gevoel dat ik er toch bij moet gaan horen... Om er niet helemaal uit te liggen. Ik vind het vreselijk!!! En je ziet ook alles van elkaar. Hoe ieder met hun kinderen omgaan... En iedereen heeft een mening over de anderen.

MaMarije zei

@Linda: soms ga ik ook naar een speeltuintje verderop. Maar jammer genoeg hebben ze daar dan weer geen bankjes om even lekker in de zon te zitten. Ach, je kan niet alles hebben...

@Susan: ja, die toevallige praatjes met mede-moeders/-vaders, die zijn dan wel weer leuk!

@Lissette-Li: hier ook kliekjes, kopjes koffie, gezamenlijke parasols, avondmalen en, inderdaad, meningen...
En, heel herkenbaar, het gevoel dat je er wel aan mee moet doen om er niet helemaal uit te liggen...

Liane zei

Ja, ik kan helemaal met je meevoelen. Verkies ook de eigen achtertuin waar je lekker rustig met een tijdschrift kunt gaan zitten. Alhoewel hier in de buurt verschillende speeltuintjes zijn, is er niet specifiek 1 voor beppende moeders op bankjes. Het valt mij altijd op hoe weinig andere kleine kinderen ik met moeders (of vaders) tegenkom, misschien omdat ik niet-logische tijdstippen zoals tegen etenstijd uitkies (dat komt zo uit vaak), en met Jonathan van de ene naar de andere speeltuin zwerf (de een heeft een goeie glijbaan, de ander een fijne wip, meneertje is daar nogal rusteloos in). Toevallige praatjes bij ontmoetingen zijn prima wat mij betreft, als het maar ongedwongen is en er geen zweem van geroddel en 'sociale verplichtingen" omheen gaat hangen, brrrrr! Maar zoals gezegd: ik kom nauwelijks andere ouders tegen!

Toaske zei

Gelukkig hebben we hier voor het huis geen speeltuin! ;-)