Hoe ik opeens anderhalf uur kwijt was

Om 8 uur stond ik, volgens schema, onder de douche. Met mijn zoon. En dat laatste is dan weer bijzonder te noemen. Vaak genoeg gaan er namelijk scènes aan zijn douchesessies vooraf waarbij een sound designer van een horrorfilm in zijn handjes zou knijpen.

But not today. Nee. Vandaag besloot David, oh nee, Barbapapa dat hij geheel vrijwillig met mij onder de douche wilde. Danaë, oh nee, Doornroosje keek gevoed, aangekleed en kirrend toe vanuit haar wipper.

Toen de Zwitsal-gewassen-harenlucht was opgetrokken, wist ik het zeker. Die rare frons van zojuist, dat was geen poging tot gekke bekken trekken met grote broer. Nee. Het was haar befaamde poep-frons.

And that means shit, poeple*. Deep shit. Want poep-frons, al dan niet in combinatie met aanlopende V-snaargeluiden, gezeten in wipper of zitzak betekenen bijzonder overlopende luiers.
t Kan namelijk nergens heen, weet u. Maar op de een of andere manier weet de smurrie zich altijd een weg naar buiten te banen. Bij voorkeur tegen de wetten van de zwaartekracht, naar boven, zó haar romper in. Of, bij wijze van uitzondering, een broekspijp.

Haastig droogde ik mij af om Miss Chemobom te ontmantelen. En meldde David dat hij nog fijn wat langer onder de douche mocht spelen. Áls meneer namelijk eenmaal onder de douche staat, is-ie er normaalgesproken met geen 10 paarden weg te slepen.
Een verheugende mededeling leek me dus. Maar denk maar niet dat hij daar een rondedansje voor deed. Nee. Zodra hij rook woeha, weer zo’n giller dat zijn zusje aan de beurt was, wenste hij acuut aangekleed worden. Ja, sóms is-ie een pietsie beetje jaloers ja.

En in zo’n geval word ik praktisch hè. Die kak zit toch al all over the place. Reddeloos verloren. En geen zin om een peuter-tantrum te riskeren.
Dus besloot ik eerst de peuter aan te kleden. En beneden aan het kleuren te zetten. Om pas daarna de poeperette aan te pakken (die overigens nog steeds heel vrolijk in de badkamer zat te kraaien). Het uitgraven van een poepluier kost tijd, dat begrijpt u. En passant zette ik de wasmachine nog even aan, waanzinnig efficiënt als ik ben. Ondertussen blafte peuter beneden alvast zijn ontbijtbestelling door.

En zo was het opeens half 10. En had ik 2 kinderen van onder tot boven door de wasserette gehaald, (weer) leuk aangekleed én van voedsel voorzien.
En ikzelf? Eens kijken. Badjas, opgedroogd ongeföhnd haar, en nog niet ontbeten. Waarom dan toch het gevoel dat ik er al een hele dag op had zitten?

* Schreef ik nu poeple? Ja hè. t is toch wat. In de heat of the moment, en dan zulke spelfouten… No shit, Sherlock…