Een bekiekmie als beloning

Een beetje spierpijn. Niet teveel, ik kom nog gewoon de trap op en kan mijn beker thee nog optillen, maar wel het gevoel dat ik iets ‘gedaan’ heb. Prettig dus vooral, these days after.

Minder prettig was de constatering dat er maar liefst 6 kilo is blijven hangen. Thuis hebben we geen weegschaal. Dan zou ik namelijk om het uur kijken wat ik zou wegen. Na ieder koekje, wc-bezoek, maaltijd etc. Control freak dat ik ben. Heerlijk rustig dus, geen weegschaal.

Enniewee.
Na gedane sportieve arbeid, sprong ik woensdag een tikkeltje overmoedig op de weegschaal bij de sportfysiotherapeut. Dawasschrikken mensen.
6 kilo boven gewicht van voor zwangerschap! Zes. Nondeju. Da's niet best.
Waarom heeft die meid dat bij het verlaten van haar kamer niet gewoon meegenomen? Begint dat nou al? Mama mag de troep opruimen?

Had al wel het idee dat dat extra opgeslagen vet niet als sneeuw voor de zon verdwenen was. k Bedoel, heb een half jaar geprobeerd het er vanaf te kijken. Yeah, like that was going to happen. En mijn oude spijkerbroek kreeg krijg ik nog steeds niet dicht. Ook al tijden niet geprobeerd trouwens. Gewoon een nieuwe gekocht. Scheelt weer een depressie.

Meedogenloos hard drukte die sportschool-weegschaal mij dus met mijn neus op de feiten.

Zes. Kilo. Moet. Eraf.

Dan voel ik me vast weer letterlijk lekkerder in mijn vel. En zie ik er vast ook leuker uit, in die Marlies Dekkers bikini. Die ik uiteraard nog moet aanschaffen. Want dat wordt het: een bekiekmie als beloning. Want voor geen goud ga ik zo in september als een semi-walrus aan het strand Gardameer liggen.