De baby en de basisschool

En, weet je al naar welke basisschool hij gaat? Ik verslikte me in mijn beschuit met muisjes. Niet echt een vraag die je verwacht als je je 6 weken oude zoon showt aan de buurvrouw.

Eh, nee. Maar hij is net nieuw. Ik heb de gebruiksaanwijzing nog niet eens gevonden, paniekte ik. Basisschool? We wonen hier net. Ik zou niet eens weten waar die zitten. Het hormonale zweet brak me uit toen bleek dat de buurvrouw geen grapje maakte maar het serieus meende.

Toen David 6 maanden was, kregen wij een brief van de gemeente. Of wij onze zoon al hadden ingeschreven bij een basisschool. Want anders zou het zo maar kunnen dat ons kind geen plekje had, tegen de tijd dat hij eindelijk 4 zou zijn.

En zo oriënteerden wij ik ons mij suf. Beetje raar, dat wel. Een basisschool kiezen voor een kind dat nog niet eens zelf kon zitten.
Toen bleek dat de hele straat naar een bepaalde school in de wijk ging. En dus besloten wij dat-ie ook maar naar die school zou gaan. Handig met halen en brengen bijvoorbeeld. En met vriendjes en vriendinnetjes.

Vandaag was de dag van het kennismakingsgesprek met de directeur. Huisgenoot had een papadag, en wilde wel eens met eigen ogen zien bij wat voor school ik 2 jaar geleden onze zoon had ingeschreven. En dus togen wij met heel het gezin naar school.

Terwijl David de ideale leerling uithing (hij was 3 kwartier stil; stel je voor zeg…), maakte de zalvende stem van de bovenmeester ons wegwijs in de wereld der basisschool.
En liet en passant de juf keihard van haar voetstuk donderen. Weet u bijvoorbeeld wie die schilderingen op de ramen maakt? De juf niet, leerden wij vandaag. Nee, dat doen ouders.
Verder leerden wij dat er meer dan 30 kinderen opgepropt kunnen worden in een lokaaltje. En dat er 125 kleuters tegelijk op het schoolplein kunnen spelen. En dat 800 kinderen bij een evacuatie-oefening in 3 minuten allemaal buiten staan. Op zich een veilig idee, ja. Maar, waar is die leuke, kleinschalige basisschool van weleer toch gebleven?

Om u alvast een antwoord op die vraag te geven: niet hier in de wijk in ieder geval. En verder was het niet zo erg als het nu lijkt. Ik bedoel, de directeur legde ons haar fijn uit hoe zij van de kinderen fijne mensen willen maken. Dat kan niet verkeerd zijn. En we zagen kleurrijke resultaten van een schoolbreed project.
Verder slechts 10 kleuterklassen. Maar wel een computer in de klas. Met een joekel van een monitor. En daarmee bedoel ik niet de grootte van de flatscreen.
Goed. Ik geef toe. Wij moeten nog even ontzettend wennen. En gelukkig hebben we daar nog dik een jaar voor…