Zondag de 13de

Sóms heb je van die dagen. En vandaag is er zo een. De korte samenvatting van de afgelopen 12 uur: 2x een ondergekotst bed en dito kind, een huisgenoot die ook midden in de nacht staat te brokkelen boven de plee én als daverend slot – althans, dat hoop ik, de dag is helaas nog niet voorbij – 2 tanden door 1 lip. Bij datzelfde kotsende kind. Zielig ja. De uitgebreide versie vindt u hieronder. Loggen werkt inderdaad heel therapeutisch.

Eindelijk hadden we een tweetal ongestoorde nachten achter de rug. Na 3 weken is het namelijk wel weer eens fijn om ’s ochtends je ogen open te doen en te concluderen dat je vannacht niet je bed bent uitgeweest. Hoopvol over weer zo’n ervaring, stapten wij dan ook gisteravond ons bed in. Huisgenoot E. mompelde nog iets over ‘last van buik’ en iets met ‘rillingen’. Maar daar had ik geen oor meer voor, ik sliep al.

Teleurgesteld slofte ik even over 12 naar een huilende David. Ik wil niet slapen, miemelde hij. Ferm sprak ik hem toe, van dat het nacht was en dat hij zijn kop moest houden weer lief moest gaan slapen. Demonstratief gooide hij nog een knuffel uit bed. Die ik na 5 minuten huilen – dat zal m leren – weer opraapte en bij hem terug in bed legde.

Een half uur later bereikte alarmerend gebrul ons oor. Huisgenoot E. stapte zo maar vanzelf, zonder te duwen, uit bed om polshoogte te nemen. Verheugd over zoveel teamwerk draaide ik mij weer om. Marij, kun je even komen, klonk het, tussen het gehuil door. Hij heeft zijn bed onder gekotst…

Mijn kinderen kotsen niet, vond ik altijd. Tot een zurige geur vermengd met wat zoete bananen-lucht in één klap het tegendeel bewees. Drie tellen later stond ik de schade op te nemen: bed, kind, lievelingsknuffel, slaapzak, pyjama, romper en vloerkleedje waren voorzien van een fijne laag maaginhoud. Huisgenoot E. bekommerde zich om het kind en ik om het verschonen van het bed en de wasmachine. Kwartiertje later was alles weer stil.

Tien minuten later kon ik nog net voorkomen dat David zijn hele dekbed onderkotste. Verder was de oogst ongeveer hetzelfde. Ik ben misselijk, piepte David. Net als Miene-Mienie. Belangstellend volgde hij de opruim-en-verschoon-sessie. Ik wil ook helpen, klonk het al weer ietsie monter. k Voel me ook niet zo lekker, prevelde huisgenoot. En hing nog net op tijd boven de plee. In zijn kielzog gevolgd door David, die daar wel het fijne van wilde weten. Wat doet papa nou?

Gelukkig keerde de rust daarna weer. En wekte het mannetje ons om half 9 met een vrolijke recital. Hij demonstreerde nog even zijn vaardigheden als stunt-springer op ons en ons bed, en wilde wel wat eten. Opgelucht maakten wij om 11 uur een laat ontbijt klaar.

En toen – wij snappen nog steeds niet hoe – maakte hij een bizarre schwalbe op de keukenvloer waarmee hij in 1x twee tanden door zijn lip bloedlipte. Met zijn lip die inmiddels 2x de normale grootte heeft aangenomen, sliste hij dat hij niet meer wilde eten en drinken. En dat er voorgelezen moest worden.
Nu ligt hij rustig te slapen, zijn knietjes en armpjes onder zich getrokken zodat zijn kontje aandoenlijk de lucht in steekt. Arm kind, hij heeft gewoon zijn dag niet…