En waar blijft mama?

Jij brengt David morgen naar de crèche hè?, herinnerde Huisgenoot E. mij behulpzaam, vlak voordat ik naar bed ging. Oeps… dat was inderdaad zo. Wegens ‘belangrijke dingen’ moest huisgenoot vanochtend ultravroeg aan zijn werk beginnen. En da’s op zich al een prestatie, want wij blinken hier niet uit in vroege activiteiten.

Dat van dat vroeg beginnen, dát had ik wel onthouden en was blij dat ik niet om half 6 mijn bed uit hoefde. Maar ik was even vergeten had verdrongen dat zijn matineuze actie logistieke consequenties voor mij had.

Ik organiseer wel vaker 2 kinderen 's ochtends in mijn eentje, van pyjama uit tot kleren aan en ontbijt erin. Dat gaat best, zo lang ik maar nergens op tijd hoef te zijn. Druk begon ik een to-do-lijstje per kind te bedenken, om te bepalen hoe laat ik mijn wekker moest zetten.

Wonderwel ging alles volgens plan. Ik had zelfs geen ingewikkelde overredingstactieken nodig om David aan te sporen op te staan. Boterhammetje erin (zonder korstjes, meneer buit zijn dikke lip op bijzonder doorzichtige manier uit). Bekertje melk erbij (met een rietje nog steeds, inderdaad). Danaë hield zich keurig koest tot haar fles van 8 uur. En dronk die – zoals altijd – in 10 minuutjes leeg.

En toen was het tijd om naar de crèche te vertrekken. Dacht ik. Totdat ik in de spiegel keek, en zag dat ik vergeten was om ook ‘persoonlijke verzorgingstijd’ in te plannen voor mijzelf...