Ja, want zo ben ik tegenwoordig hè. Als iets mij ergert, dan denk ik. Logje. Nu. Meteen. Dat laatste dan weer niet. Want ik kom er nu pas mee.
Enniewee. Het gaat over de stoep.
Ergens in september moest de hele stoep open. Want er moest glasvezel gelegd. Graafmachientjes, mannetjes, scheppen. De hele reut kwam langs. Ze deden van graaf-graaf-graaf. En van kabel-kabel. En toen legden ze nog een lijntje naar ons huis en gooiden ze de hele zut weer dicht. Tegels er weer overheen. Hopsakee.
En toen ging het regenen. En was er opeens een heul grote plas voor ons huis. Niet netjes dicht gemaakt nee.
Een dikke vette kuil hadden ze ervan gemaakt. Die bij regenval ervoor zorgt dat David alleen met zwemvliezen en snorkel naar buiten mag.
Bel de gemeente nou, maande huisgenoot E. mij al tijden. Dan kunnen ze die kuil dicht gooien. Maar ja, drukdrukdruk: baby, flesjes, slaapjes, peuter-dingen. Nog niet gebeld dus.
En toen stonden daar gisteren opeens weer de glasvezel-jongens in de straat. En ze keken ontzettend bedenkelijk naar ons huis. En onze stoep. En toen legden ze de boel opeens weer open. Hoera, dacht ik. Want dan zie ik kansen hè.
Ik deed de voordeur open en
Die kabel boeit me niet, vrind, als jij die beerput straks maar weer kuil-loos dicht pleurt.
Bij terugkomst van ons ‘uitje’ naar de bakker, zag ik dat ik beter thuis had kunnen blijven. Want een niet al te snuggere collega van de import-Pool had de kuil alweer grotendeels betegeld. En ik kan u vertellen, het was geen verbetering.
Of-ie alsjeblieft die 5 tegels opnieuw wilde leggen, met wat meer zand eronder, vroeg ik op mijn allerliefst. Niet-begrijpend keek hij mij aan. Ik wees hem op de kuil waarin zich inmiddels een plasje regenwater had verzameld.
Hij schudde zijn hoofd. Neuj, dat kon niet. Want hij was al begonnen. En om 4 uur had hij weekend… Minor detail dat het op dat moment 12 uur was.
De tegelkneuter wilde nog wel graag weten wat voor ‘bloemetjes’ ik in mijn voortuin had staan. Want hij had vroeger in een tuincentrum gewerkt.
Nou, die ‘bloemetjes’, meneer. Dat zijn kerstrozen. Helleborussen ook wel.
Oja, ze kwamen hem ook al zo bekend voor, snuggerde hij. Hij zuchtte nog eens diep en ging weer verder met kuilen betegelen.
Naja. Ik denk dus dat ik de gemeente maar ga bellen. Volgend jaar ofzo.