zondag 4 januari 2009

Spiegelbeeld, vertel eens even...

Zo af en toe krijgen wij hier in huis een hele subtiele spiegel voorgehouden. Zo één die opduikt op onverwachte momenten en die je niet altijd even flatteus doet uitkomen. Zo een waarbij je denkt dat je in een lachspiegelpaleis terecht bent gekomen. Zo één waarvan je denkt ‘huh, zeg ik dat?!’ of ‘doe ik dat altijd zo?’.

Waar we die spiegel vandaan hebben? Nou, niet bij de IKEA, kan ik u vertellen. Wij hebben hier namelijk the greatest immitator on earth rondlopen, zoveel is duidelijk de laatste weken. Plotseling hoorden we namelijk bij de box een hoog zacht stemmetje: Ohh, niet huilen Danaë. Wat is er dan meisje? Ga maar lekker spelen hoor.

Het kan ook zijn dat hij zijn trainer-skills alvast oefent. Manlief wilde wat dennennaalden van de grond opzuigen (dat heb je wel eens in deze tijd van het jaar). Terwijl Manlief de stofzuiger in elkaar zet, staat David staat er naast als mental coach. Hij geeft hem een schouderklopje en zegt Goed gedaan hoor, papa.
Of deze: Manlief zet de kratjes met flessen voor de glasbak in de auto. David staat in de deuropening en vraagt: lukt het papa?

Of wat te denken van zijn charmeurskwaliteiten? David ligt al even in bed. Manlief loopt langs en David roept dat mama nog even moet langskomen. Zo gezegd, zo gedaan. Ik kom zijn kamer binnen, David strekt zijn armpjes uit en zegt Ohh mama, heb je zo mist. Wat kun je dan als moeder anders doen dan 'm helemaal platzoenen?

Geen opmerkingen: