zaterdag 31 januari 2009

Verbouwing

Wow… en nog eens wow… Met een mengeling van afgrijzen en verwondering zitten huisgenoot E en ik naar een documentaire van Louis Theroux te kijken, een stiff-upperlip Brit die deze keer de wereld van de plastische chirurgie van binnenuit bekijkt.

Een vrouw heeft zojuist billen, buik, borsten en hoofd laten ‘verbouwen’. Met tieten als meloenen, opgespoten Helwegen-lipjes en een taille die niet echt klopt met de rest van haar lichaam, staat ze voor de spiegel haar nieuwe ‘ik’ te bekijken. Ze moet even wennen. Wij ook. Ze ziet er – volgens ons – namelijk niet heel erg gelukkig uit. Huilend zegt ze 'very happy' te zijn dat ze eindelijk is toegetreden tot de wereld van de 'beautiful people'. Maar t is ook wel veel in één keer, geeft ze toe. Duh.

Ze ziet eruit alsof ze nieuwe kleren heeft gekregen, die niet echt bij haar passen. Beetje te groot, niet helemaal haar stijl. Nieuwe kleren die het toch niet helemaal zijn, kun je uit trekken. Maar je eigen lijf?

vrijdag 30 januari 2009

Spelen

Ik wil bij opa en oma B. spelen, zei David een paar weken geleden. Oh, zei ik wat verbaasd. Niet bij Merel? Nee, zei hij beslist. Bij opa en oma B.

Dus. Dat deden we vandaag. Kinderen gevoederd, aangekleed en in de Pinda geslingerd. Pinda volgeladen met Bugaboo, slaapzakken, luiers en flesjes (ja, er kan een hoop in) en – hop – naar opa en oma gereden. David ging los op de blokken en de auto’s en Danaë kirde op haar speelkleedje dat het een lieve lust was. Na een flinke middagdut en een fles keerden wij weer huiswaarts. Het was ons een dagje wel.

donderdag 29 januari 2009

7 kilo

Net iets meer zelfs. 7 kilo en 25 gram, om precies te zijn. 7. Kilo. En nog geen 4 maanden oud, dat kind.

Zaten wij er even naast zeg. Vanochtend hadden huisgenoot E. en ik een pooltje opgezet over de verwachte meterstanden van Danaë. Hij dacht zo’n 6 kilo. En ik 6,5. Maar 7… Nondeju…

Het verklaart trouwens wel waarom luiers de laatste tijd zo strak zitten, en bijna in het niet vallen rond haar kont. Ja, mevrouw heeft nogal dikke dijen en mollige babybillen, ja. En ruim voorzien van plooien. Kan zij ook niets aan doen, heeft ze gewoon van d’r moeder gekregen. And I’m proud of it.

Dat ze niet meer passen die luiers, kan natuurlijk ook liggen aan het feit dat het gewoon te kleine luiers zijn. Maatje 2, tot zo’n 6 kilo. Kwam huisgenoot E. vorige week mee aanzetten. Hij had zich even vergist. Geen probleem, kan gebeuren.

Dus als de sodemieter geprobeerd om bijna 60 luiers weg te werken, voordat het te laat is en ze ze helemaal niet meer aan kan. En met de huidige ‘oecumenische crisis’ moeten we natuurlijk wel efficiënt omgaan met de beschikbare resources. Blablabla.

Da’s nog een hele klus trouwens, zorgen dat die luiers op komen. We gebruiken er zo’n 5-6 per dag. Nee, t is niet zo’n schijterd. Gelukkig. En mevrouw groeit tegen de klippen op. Dus sinds 2 dagen pasten ze eigenlijk niet zo goed meer dicht, om die spek-beentjes van r. Maar nu begrijpen we het dus. 7 kilo. Best wel veel te groot voor maatje 2…

Oja, en 63 centimeter is ze. Ja, een grote meid. Maar niet te dik, haar lengte past goed bij haar gewicht, zeiden ze op het consternatiebureau. Dus maatje 68: here we come.

woensdag 28 januari 2009

Vredespijp

Ja, t is me er eentje… Zo’n muzikale jongen. Tssss. U begrijpt dat wij ondertussen onze schuur verbouwen tot geluidsdichte ruimte en ons voorbereiden op een drumstel of doedelzak. Ik hoop natuurlijk dat-ie kiest voor een leuker instrument, saxofoon ofzo. Maar ja, keuzevrijheid he...

De mensen die u op de achtergrond hoort in het filmpje van gister, zijn de moeder van Merel en Merel in hoogsteigen persoon. De laatste was de aanstichter van deze muzikale onemanshow.

Merel kwam namelijk even spelen (zónder moeder, hoe stoer!), en nam haar mondharmonica mee. Daar wilde David graag het fijne van weten. En vroeg vriendelijk Mag ik emme ook es? Alsjebieft? Merel, zo genereus als ze is, vond dat goed. En David deed een heel korte ‘Fffie’ op de mondharmonica. Hihihihi, giechelde Merel.

Noe jij, zei David. En hij stak de mondharmonica onder haar neus.
Merel pakte m over en blies tegen het ding. Fff, deed de mondharmonica. Lukt niet, zei Merel teleurgesteld. Nee, je moet ook je hele mond ertegen zetten. Oja. Nog een keer proberen. En ja hoor, een voorzichtige Ffiie was te horen.

Glunderend van trots zaten de twee peuters tegenover elkaar. Noe ikke, drong David aan. FFFIIE, blies hij. Hahaha, lachten ze. Noe jij weer, commandeerde David. Hij gaf de bekwijlde mondharmonica terug aan Merel. En zij blies weer een zachte Ffie. Hihihi, gniffelden ze samenzweerderig.

En zo deelden ze minutenlang de mondharmonica en elkaars speeksel alsof het een vredespijp was. Dikke kans dat Merel over een paar dagen ook verkouden is. Snot happens…

dinsdag 27 januari 2009

Music Maestro

Voor Gitaar, toets 1.
Voor Mondharmonica, Toots Tielemans...

maandag 26 januari 2009

Kinder-autopech

Na een brakke nacht (7x je bed uit vind ik althans een nominatie waardig), leek het vanochtend weer wat beter te gaan met het mannetje. Beetje zingen (ja, een klein beetje, maar toch), beetje eten en een beetje drinken. Ook kon-ie weer een beetje spelen in plaats van hangen.

Om de virus-load wat te verdunnen, maakten we een ommetje naar de C1000. Ging best goed. David wilde zelfs in zo’n kinderauto-ding. U weet wel, van die zeeziek-makende apparaten, bij voorkeur vermomd als politieauto of helikopter waaruit kinder-lok-deuntjes schallen. Voorzien van knipperende lampjes als schele ogen en gebrandmerkt door sigarettenpeuken. Inclusief een ranzige laag achtergebleven kinderkots vermengd met opgedroogde cola (hoe naïef, t is vast bier of breezer-meuk) en modderschoenen van hangjeugd. Als u kinderen heeft, weet u ongetwijfeld wat ik bedoel: ze staan als hindernis bij de ingang van de supermarkt opgesteld om domme ouders geld afhandig te maken.

David heeft die dingen dus ontdekt. Ik had me er al een jaar onderuit weten te kletsen en ze slinks weten te omzeilen. In een vlaag van zwangerschaps-verstandsverbijstering heb ik een paar maanden geleden helaas het onderspit gedolven. Maar dan wel met een pedagogische deal: alleen na het winkelen mag David erin zitten, mits hij goed heeft geluisterd (of geholpen, what ever…). En hij moet doen alsof, want – hoe kan dat toch – die dingen zijn altijd stuk.

Met een beetje mazzel is het voertuig bij het verlaten van de winkel namelijk al bezet door een mini-hooligan die zijn moeder de Eland-proef laat zien. En ja, dan gaat het – helaas pindakaas – niet door. Volgende keer beter. Gelukkig zo ook vanochtend.

Thuisgekomen bleek trouwens de expeditie naar de C1000 iets te veel voor het mannetje te zijn geweest. Middagslaapje gemengd met nare dromen en ’s middags weer hangen op de bank. Wel met iets meer praatjes, dat wel. Net 39,5. Weer een paracetamolletje erin en hopen op een goede nacht. t Zal mij benieuwen: nu al 3x naar boven gerend wegens nare dromen…

zondag 25 januari 2009

Nergens voor nodig

Normaal gesproken begint David zingend aan zijn dag. Hele serenades brengt hij aan Sinterklazen, Kerstklokjes (ja, nog steeds…), Teletubbies, Kabouters Spillebeen, Helikopters en wat al niet meer, zodra hij zijn ogen open doet. Een ochtendhumeur (en überhaupt een ‘humeur’) is meneer vreemd. But not today...

Een zielig huiltje om kwart over 8 vanochtend. En een piep stemmetje. Ik wil er ui-huit. Een bleek jongetje met waterige oogjes strekt zijn armpjes naar me uit. Om me vervolgens de rest van de dag bijna niet meer te willen loslaten (uitgezonderd een tijdelijke opleving bij bezoek van opa en oma).
Geen grapjes, geen Lego-bouwsels, niet alle auto’s netjes file parkeren, niet drinken, niet eten. Alleen bij mama – of bij de gratie Gods, bij papa – hangen met Konijn en Kikker. Of op de bank achter een dvd’tje van Cars of Buurman&Buurman. En als-ie het dan allemaal niet meer weet, dan huilen, met dikke krokodil-achtige tranen over zijn wangen. Niet te troosten, want ‘ik wil gewoon even huilen mama’.

Conclusie: David is ziek. Verkouden, denken wij zelf gezien de hoeveelheid zakdoeken die we vanochtend nodig hadden om zijn loopneus te stelpen. En gezien de lucht die hij zuchtend uit zijn mond laat ontsnappen. Djiezus, da’s niet de lucht van een dood vogeltje, maar van een heel dood adelaarsnest. Zelf vindt-ie niet dat hij verkouden is. ‘Nee hoor, da’s nergens voor nolig’.

Edit 22.30 uur: Om kwart over 6 wilde meneer acuut naar bed. 'Ik hoef niet te eten. Ik wil stapen.' Om vervolgens 4x huilend wakker te worden, badend in het zweet. Temperatuur: 39.1. Dus een paracetamolletje erin, in de hoop dat we allemaal lekker kunnen slapen vannacht. Of ik nog wel even een vraag wilde beantwoorden: Mama, waarom ben ik ziek? Hoe komt dat? Tja, jongen... Je bent ergens héél kleine ziekmakende beestjes tegengekomen, en die zorgen ervoor dat jij nu ziek bent. Je werkt bij de infectieziektebestrijding of niet he? Beroepsdeformatie op Jip&Janneke niveau, sorry.

zaterdag 24 januari 2009

Dagje Madurodam

Ik zeg: Madurodam in je eigen huiskamer. Op je eigen laptop. Je hoeft de deur niet meer uit... London op z'n kleinst.



Bij haar kwam ik het tegen. Erg grappig en de moeite waard om het ook eens te proberen. Het heet Tilt Shift Photography. Juist ja. Komt erop neer dat je foto's zodanig bewerkt dat het net lijkt alsof je een miniatuurstad hebt gefotografeerd, of zo'n Märklin-treintjes-landschap natuurlijk, afhankelijk van je foto's.

Moeilijk? Neuh, zie hier een handige tutorial. Kind kan de was doen hmm, zou dat trouwens eens handig zijn...

vrijdag 23 januari 2009

Keukenprinses?

Het is gewoon niet zo mijn ding, koken. Vroeger, in ons kinderloze tijdperk, aten we laat. Laat, omdat huisgenoot E. eerst het halve land moest doorracen voordat-ie thuis was. En laat, omdat-ie thuisgekomen nog achter de potten en pannen dook. Na een paar ‘kookincidentjes’ mijnerzijds bleek het namelijk beter voor de volksgezondheid als hij kookte.

Ik heb er het geduld niet voor. Om een eenvoudige doch voedzame maaltijd te bereiden. Ik zeg: Hup, opschieten met die hap. Om half 7 moet onze peuter toch echt gegeten hebben. Da´s namelijk beter voor het leefklimaat hier in huis. Hebben we ook door wat incidentjes geleerd.
Helaas is huisgenoot E. rond ‘kooktijd’ nog niet thuis. Dus sta ik sinds anderhalf jaar toch weer achter t fornuis, doordeweeks. Ja mensen, een risico’tje per dag…

Ik weet niet hoe het met u zit, maar ik doe namelijk altijd meer dingen tegelijk. En zeker tijdens koken:

  • een beetje op de pannen letten (logisch),
  • Danaë entertainen (erg nodig om die tijd) of
  • Danaë naar bed brengen en nog een paar keer de trap op en af rennen om d’r te troosten,
  • 100-en-1 vragen van David beantwoorden (Sesamstraat en Buurman&Buurman zijn aanleiding voor de meest onverwachte vragen),
  • even meekijken met Sesamstraat of B&B vanwege die moeilijke vragen,
  • mail checken (laptop staat toch op tafel),
  • tafel dekken (handig, we gaan immers aanstonds eten),
  • en passant de krant lezen (niet direct nodig, maar veraangenaamd het koken wel aanzienlijk).
En ja, dan kán het wel eens gebeuren dat een slavink aan de buitenkant doet alsof-ie gaar is (lees: ‘iets’ te lang de pan heeft gezien). En eenmaal open gesneden op je bord zó van je bord afloopt. Of dat de aardappels - groente, rijst, pasta; boeit niet wat - al een tijdje staan droog te koken.

Wat ik dan redelijk laat opmerk omdat ik eerst denk dat de lucht door David wordt veroorzaakt wegens acute diarree. En ik mij dus met weigerende peuter 'Nee heb niet poep' naar boven spoed om een luier te verschonen. Om dan halverwege tot de conclusie te komen dat die lucht inderdaad niet uit mijn kind komt. Maar uit één van de pannen beneden. Dusss.

Ieder zijn ding. Ik ben meer van de (hartige) taarten bakken of ovenschotels maken. Mits ik er dan wel aan denk om te kookwekker te zetten. Je kunt tenslotte niet alles hebben.

donderdag 22 januari 2009

30 minuten

Dat was wat huisgenoot E. ervoor nodig had om te ontdekken dat er een nieuwe plant van pak 'm beet 1.40 m hoog in de woonkamer stond. Nou hebben we niet zo'n grote woonkamer, en loop je er bij binnenkomst praktisch tegenaan, maar ik vond t toch best knap. Had namelijk zelf verwacht dat hij de relatieve make-over van de woonkamer pas zou zien als we op de bank zouden zijgen om Wie Is De Mol te kijken. Huisgenoot E. is namelijk niet altijd heel sterk in het opmerken van subtiele veranderingen aan mens dan wel interieur. Speaking of De Mol: het begint bijna, dus ik duik naast mijn eega op de bank. Wie zou er vandaag uit gaan? We hebben werkelijk waar nog geen idee...

woensdag 21 januari 2009

Hieperdepiep en een rol behang

32 jaar...



Jarig dus. Hoera! Vanochtend mijn laptop officieel in ontvangst genomen, helemaal feestelijk ingepakt. Verder ben ik verwend met nieuwe 'anti-slipzool-sokken' en een prachtige collage van foto's die straks in een mooie fotolijst mogen pronken. De fotolijst was zelf namelijk niet in de stad, had David mij gisteren al onder embargo toe vertrouwd terwijl we van de crèche naar huis liepen. En, last but certainly not least, een mega-feestmuts, helemaal zelf gekleurd door David en samen met de juf van de crèche in elkaar gezet.

Verder had ik ook graag nog een rol behang (of 2) kado willen krijgen. Ik had ze vandaag namelijk wegens hoogoplopende peuter-puberteit-crisis erg goed kunnen gebruiken. Djiezus kraist, wat een krijspartij zeg! En stug volhouden hè, een uur lang... En natuurlijk - heel klassiek - nét datgene willen wat ik niet wil (of juist wel, en andersom). Gék werd ik ervan.

Het begon met het opruimen van de dvd's. Die had-ie gezellig overhoop gehaald toen ik aan de telefoon was om te kletsen met vriendin A. Meneer wilde niet opruimen, en zijn moeder wilde dat hij dat wel deed. Ergo: conflict.

Meneer is tegenwoordig van het zelfmanagement, en riep ikke op de gang. Ik vond dat niet zo nodig want Wie Is Hier Nu De Baas?, en zei dat we naar boven gingen want: hoogste kinderbedtijd. En toen begon het dus, het welles-nietes-krijs-gedoe. Ik riep nog Moet ik nou echt boos worden? Ja, dom, k weet t. Niet meer doen, nee. JA, riep meneer obstinaat. Oh. Dus. Poeh. Nou. Dan moet je dus doen wat je belooft hè? Dat schijnt namelijk het hele eieren eten te zijn, van pedagoochelen. Boos worden dus.

Húp, naar boven. Neeeee, ikke zelf mopen. (lopen) Ik dacht t niet dus. Neeee, ik wil geen luier. Ik dacht t wel dus. 10 minuten, maaiende benen, een hoop gekrijs later heeft-ie eindelijk een schone luier aan. Neeeee, ik wil geen staappak aan. Prima, weltrusten, hup in bed. Boehoe, wahaaa, Ik wil wél een staappak aan. Tjongejonge, ff goed nadenken zeg. Nu kiezen David. Wel slaapzak aan? OK. Boehoehoe, hij moet ui-huit. Wil geen staappak aa-haan. Weet je joh, zoek het even uit. Ik ga gewoon naar beneden. Even niet luisteren. Even 'zennn' en een kopje thee drinken.
En dan een úur doorkrijsen he? Een uur, mensen. Daar word je niet erg 'zen' van. Althans, ik niet.

Verder was-ie best gezellig hoor, vandaag. Heeft gesmuld van een halve tompouce, 'kokoest', volgens hem. En beweerde dat ik mijn mooie feestmuts pas op mocht als papa een taart had gebakken. Now, I wonder when that's going to happen... Gelukkig mocht ik m op toen ik pannenkoeken ging bakken. Ik zeg: een verjaardag zonder pannenkoeken, is geen verjaardag. En dan nu, dé one and only FeestMuts.
Volgens mij zie ik daar, behalve een hard-to-miss-feestmuts (k laat even in het midden welke van de twee...), de eerste afgunstige blikken van Zus. Ja, en lach maar even flink naar de camera, Broer. Hahaha.

Zo, en nu ga ik met huisgenoot E. aan de after-party beginnen.

dinsdag 20 januari 2009

Ben benieuwd

Zou het inderdaad zo zijn? Dat het een ‘historische dag’ is vandaag? Als ik de tv en radio mag geloven, is het de hele week al ‘historische week’.
U weet wel, meneer Obama die gesolliciteerd heeft naar de – naar men zegt – de belangrijkste baan van de wereld. En nog is aangenomen ook. Bleef tijdens zijn sollicitatiegesprekken steeds maar roepen dat hij het kan, met de hulp van anderen. Hoop noemen ze dat, geloof ik. Of lef, dat kan ook. Hij voerde nog een hippe vrouw en wat schattige kindertjes ten tonele, en ‘hopsa’: he got the job.

En vandaag begint-ie aan zijn eerste werkdag. Straks wordt-ie nog even ingewerkt door meneer Struik en laat mevrouw Struik hem nog snel de achterkamertjes van het witte huis zien. Kan-ie alvast ruiken aan wat lijken in de kast. En daarna? Daarna mag-ie iedereen laten zien dat hij het kan.

Ben benieuwd. Of hij het inderdaad kan, en of vandaag inderdaad een historische dag blijkt te zijn geweest. Aan de andere kant: feitelijk is iedere dag aan het eind ervan ‘historisch’ geworden. Ben benieuwd naar morgen. 32 ja, ook een mijlpaal en een historische dag.

maandag 19 januari 2009

Wekker

3.30 uur: [Snik] Mamá, maaamááá. [nog meer snik] Mijn deken is niet goed.
Half slapend sta ik op en wandel zo loom mogelijk naar de kamer naast ons. Een deken goed doen. OK. Ik stel mijn hersens weer in op slapen. Mama, waar is kikker? Shit. Een deken goed leggen en snel weer in bed duiken om verder te slapen, is nog te doen. Maar om een knuffel te zoeken, moet ik toch nét iets wakkerder worden. Na even graaien vind ik de gedeserteerde kikker, ergens aan zijn voeteneind. Weltrusten jochie, tot morgen.

3.45 uur: Wat maakt die jongen een lawaai als-ie in slaap valt, zeg.
Luid hmm-hmm-hmm-geluiden makend en met zijn hoofd heen en weer wiegend, ligt David in bed. Doet-ie al sinds-ie een maand of 4 is. Dat wiegen is niet zo erg, maar die geluiden… Die worden steeds harder naar mate hij ouder wordt en meer stemvolume krijgt.

Ik kan er niet van slapen, ook al lig ik met mijn hoofd diep weggedoken onder mijn deken en mijn kussen. Toch irritant eigenlijk, dat ik sinds de geboorte van Danaë weer ben uitgerust met een ultrafijn afgestelde geluidjes-radar… Niet altijd even handig. Eens even aan ‘m vragen of t ook zonder geluid kan.

7.50 uur: [Snik] Mamá… Mijn deken is niet goed.
Djiezus, alweer? t Is vast nog midden in de nacht zeg, hartstikke donker, de regen valt op de ramen. Iedereen – behalve David – nog in diepe rust. Vastberaden om zo snel mogelijk mijn bed weer in te duiken, schuifel ik met één oog op de wekker van huisgenoot E. naar de kamer van David.
Wáááát? 10 voor 8 al? Hoe kan dat nou? Is de wekker kapot ofzo? Aaargh, daar gaat (voor de zoveelste keer) onze zorgvuldig opgestelde doordeweekse-ochtend-ritueel-planning-en-taakverdeling.

zondag 18 januari 2009

Over een dronken draak en een stokje

Daar zitten we dan. Een beetje saai te wezen. Komt vast door het weer. t Is weer voor foto’s inplakken of een hele middag gamen. Kinderen liggen in bed, en wij hebben dus even ‘vrij’. Dat u niet denkt dat wij niet met onze kinderen spelen.

Huisgenoot E. voelt meer voor gamen en doet - as we speak - verwoede pogingen om een überdraak sakè te voeren zodat-ie dronken wordt. De draak, mensen, lijkt me dat hij al genoeg alcohol heeft geroken dit weekend. En met een ferme streek van zijn digitale kaligrafeerpenseel laat hij de draak ter aarde storten. Vuurwerk, harp-riedeltjes, rinkelende belletjes en een groter zwaard zijn zijn deel. Ja, t is wat hè, met die Wii-games van tegenwoordig…

Dat vroegen we ons trouwens af, toen we vanochtend in bed een beetje lagen te mijmeren: als we later samen oud en grijs zijn, zijn we dan ook nog aan het loggen en gamen? Bestaan ze nu eigenlijk al, gamende 60-ers en 70-ers?

En vooruit, omdat we nu toch bezig zijn: foto’s inplakken. Ga ik zo doen, althans in digitale vorm. Maar er is in logjesland iets met het fenomeen ‘stokjes’. En nu gaat er een stokje rond, genaamd ‘de 4e van de 4e’. Dat wil zeggen: publiceer de 4e foto uit de 4e map op je computer. Zij heeft het al gedaan, en zij ook. Geen idee hoe dat werkt, zo’n stokje. Moet je ‘m doorgeven? Of kun je ‘m ook gewoon spontaan vangen?

Ik denk ‘doe gek’ en ik vang ‘m. Nieuwe laptop, geen foto’s erop, maar ik kan er wel bij op het netwerk. Ja, als je bent getrouwd met een IT-nerd dan zijn de ICT-facilities hier bijzonder goed geregeld… Eens kijken…
Foto uit mei 2005. Nét een digitale camera en daarmee een dag naar de Burger’s Zoo om daar alles te fotograferen wat los en vast zit. Vooral dieren dus. Lekker oefenen. Thuis natuurlijk alle mislukte foto’s gedelete (en dat waren er veel, herinner ik mij nog) en alleen de mooie overgehouden. Zie hier een tijger.

zaterdag 17 januari 2009

How people meet

Wastleuk?, mompelde ik slaapdronken vannacht, terwijl huisgenoot E. zich lichtelijk onhandig in bed liet storten. Het was een uur of drie, had ik net gezien op de wekker. Twazechtgewéldig, lispelde huisgenoot E. net iets te hard in mijn oor. Het volume en donkerbruine, ietwat schorre, timbre van zijn stem verried dat hij inderdaad een geweldige avond had gehad. Zo één waarop het bier rijkelijk gevloeid had. Een paar pogingen tot volzinnen later was maar één conclusie mogelijk: huisgenoot E. was ‘onmeunig sjikker’, oftewel toeterzat, kachel, knetterdronken. Welk woord u er maar aan wilt geven.

En dat is grappig, als huisgenoot E. in benevelde toestand is. Want dan verandert hij in een redelijke spraakwaterval. Niet altijd even handig om 3 uur ’s nachts, ik bedoel: een mens wil ook slapen. Maar wel altijd vermakelijk. Tijd dus voor een ‘goed’ gesprek.

Hoe was de voorstelling?, wilde ik weten. Aanleiding voor het zuipfestijn was namelijk een uitje met 2 vrienden naar het theater. Ja echt, wij zijn zó vreselijk cultureel verantwoord… Hheellleuk, zsekondenbesstgoedzsingen. Daarna, vertelde hij, daarna zsijn we naar n kroeg gegaan. En dawasookgeweldig. Weetje, vertrouwde hij mij toe, ik hebook gedansst. Nou mensen, als huisgenoot E. aan het dansen gaat, dan is-ie echt héél dronken. Dat u het even weet.

En heb je nog meer leuke dingen gedaan?, vroeg ik zo geïnteresseerd mogelijk als je om half 4 ’s nachts maar kunt zijn. Jha, murmelde hij, kheb t baltsgedrag van de menss bestudeerd… Isstoch wonderlijk, how people meet.

vrijdag 16 januari 2009

Vergelijkend warenonderzoek (2)

Het eerste ‘speeltje’ dat Broer kon vasthouden na de ontdekking van zijn handen, was Meneer Giraffe. Een soort kruising tussen een knuffel- en een knisperdoekje. Favoriet was het (maar dat kan misschien ook liggen aan het feit dat hij ook nog zijn spierballen moest trainen om wat zwaarders op te tillen...). Wekenlang heeft hij het aan grondige inspecties onderworpen, scheel kijkend bij de inspannende pogingen om het hoofd in zijn mond te stoppen.

Zus is nog volop bezig met de ontdekking van haar handen. Ze heeft inmiddels door dat er 'handige grijpers' aan haar armen zitten, maar ze is nog naarstig op zoek naar een feilloze bediening daarvan. Meneer Giraffe is - naast een labeldoekje - ook erg interessant. De eerste voorzichtige hapjes zijn intussen genomen.

Gisteren zat Broer op de crèche en was er dus tijd genoeg om eens wat mooie foto’s te maken van Zus. Zij zit tenminste nog enigszins stil. Vandaag geprobeerd van Broer nog wat mooie foto’s te maken, maar hij had er niet echt trek in… Of roepen Noe ikke en dan nog geen halve seconde stilzitten en mij vervolgens verwachtingsvol vragen of t een beetje gelukt is.


donderdag 15 januari 2009

Stront aan de knikker

Alle mannetjes van vanochtend weg (loodgieter voor de buitenkraan, ict-meneer voor rammelende laptop), knettermooi weer, dochter wakker, dus: wandelen! Even lekker een frisse neus halen.

Die frisse neus was zo weer vertrokken, toen ik 2 uur later mijn neus stootte tegen een muur doordringende putlucht in de hal. Wat een waanzinnige stank! Dat ik er ter plekke misselijk van werd.

Inspectie van de kruipruimte - écht, die lucht kan alleen maar uit dergelijk krochten komen, leek me - leverde niets op. En toen... toen bleek onze superhippe Bugaboo een berg stront mee te zeulen, ongelooflijk. De Bugaboo zelf ja, niet t kind dat erin vervoerd was; die lag al weer lekker voor Pampus in d'r eigen bed. Godzijdank heeft onze 4-wielaangedreven koets met vering demontabele wielen, want één wiel kwam voor acute amputatie in aanmerking. Een kwartier prutsen om het ding weer schoon te krijgen... Waarom moet de Rolls Royce onder kinderwagens in vredesnaam voorzien zijn van profielbanden waar een tractor jaloers op kan zijn?

woensdag 14 januari 2009

Stemoefeningen

Terwijl de één er lustig op los oefent met een Kabouter Spillebeen....


hangt de ander KungFu Baby uit. En eerlijk waar, we knijpen haar écht niet!

dinsdag 13 januari 2009

Callgirl

Goedemiddag. U belt met Dell Customer Service. Toets 1 voor Nederlands. Huh? Ok, dan.
Om u zo snel mogelijk te helpen, moet u een van de volgende mogelijkheden kiezen. Tuurlijk joh. Toets 1 voor het doen van een bestelling. Nope, seen that, been there, done that. Toets 2 voor de Technical Support Service. Hmm, zou wel eens kunnen.

[muzakje op de achtergrond]

GoedemiddagmetDellCustomerService. UspreektmetLinda. Magikuwservicetag? Service tag? Ohja, die code die onder mijn superhippe laptopje is geplakt. Juistdankuwel. Waarmeekanikuvandienstzijn? Nou, mijn laptop rammelt en ik wilde vra... Juist. Uwlaptoprammelt. IkverbindudoormetdeTechnicalService. Pliep. Huh?

[muzakje op de achtergrond]

Haalloo, met Dell Cussstomer Serrvisss. U spreeekt met Vinsss. Mag ik uw servisss tek? Tuurlijk mag jij mijn service tag. Waarmeeee kan ik u van dienssst zijnnn? Nou, mijn laptop rammelt. Owww, dat isss niet bessst. Nee, inderdaad. En hij is gloedje nieuw. Owww, dan verbind ik u eeeeven door met de Teknikal Servisss. Tuurlijk joh, ik wacht wel. Pliep.

[muzakje op de achtergrond]

Góedemorgen, nee, míddag. Met Dell Technical Service. U spréékt met Lionell. Mág ik uw service tag? Tjee, jij ook al? Je zou toch denken dat je collega die even doorgeeft. Dankuwel mevrouw. Waarméé kan ik ú van dienst zijn? Mijn gloednieuwe laptop rammelt. Dát hoort niet mevrouw. Nee, zou ik ook denken. Klinkt het als een fan die te hárd blaast? Wordt u laptop heel wárm? Ehh nee, hij rammelt. Als ik m dicht doe en op pak, hoor je er iets doorheen rollen. En als je m heen en weer beweegt, dan hoor je het ook. Dus hij zóemt niet? Nee, hij rammelt. Alsof je met een babyrammelaar speelt. En trust me, ik kan het weten, want wij struikelen hier thuis over die dingen. Ehh, ik móet even overleggen waar dát vandaan kan komen. Wat ik vragen wou, kunnen we zelf ni... Pliep.

[muzakje op de achtergrond]

Mevrouw, dáár ben ik weer. Wij mógen een monteur lángs sturen omdat het nog zo'n níeuwe computer betreft. Schikt het mórgen? Tuurlijk jongen, graag.

Uurtje later:
Goedemíddag mevrouw. U spréékt met Lionell van Dell Technical Service. Ik bel namens uw laptop. Huh? Namens mijn laptop? Die staat hier naast me, heb er net nog een goed gesprek mee gehad. Wij móeten eerst onderzoeken vóórdat wij een monteur langsstúren. Uiteraard. U moet de áchterkant van de laptop los schroeven om te kijken of er iets loszit. Fijn, dat wilde ik namelijk vragen. Of we het ding zelf mogen openschroeven van jullie, of dat dan de garantie vervalt. Nee, u mág dat zélf doen. En dan béllen we morgen om te vragen wat u hébt gevonden.

maandag 12 januari 2009

De Dellebel die blij was dat ze thuis was

Er zijn van die momenten waarop je blij bent dat je thuis bent. Bijvoorbeeld als de meneer van UPS voor de deur stopt. Om een vervroegd verjaardagskado af te leveren. Sinds 11 uur vanochtend is uw schrijfster namelijk een echte Dellebel! Een laptop mensen, een prachtige limoengroene! Nu kan ik überhip en helemaal in weblog-style aan de keukentafel mijn logjes schrijven. Tuurlijk, vanaf 21 januari pas...

Nog zo’n moment waarop je blij bent dat je thuis bent: je zit aan de keukentafel je nieuwe laptop te hacken. Nee, natuurlijk laat ik dat ding niet nog anderhalve week in de doos zitten. Ik bedoel, als ik ‘m er zelf niet uit haal, wordt-ie binnen 5 minuten na zijn thuiskomst wel door huisgenoot E. geconfisceerd. Dus kan ik het net zo goed zelf doen. Maar dat terzijde.

Ik zat dus aan de keukentafel, kinders rustig op bed. Op de achtergrond hoorde ik al een tijdje een soort ruisend geluid. Is de buurvrouw aan het stofzuigen met de deur open?, dacht ik. Of is iemand zijn tuintegels met een hogedrukspuit aan het bewerken? Na een minuut of 5 realiseerde ik me dat het wel erg ‘dichtbij’ klonk. Tijd dus voor een blik uit het keukenraam. En wat zien ik? Nou? Nou?

Een achtertuin die compleet gerestyled is. In één grote vijver, inclusief werkende fontein. Wat een verassing mensen! En nog behoorlijk onverwacht ook, ja. Binnen 3 seconden sta ik in de tuin, een wanhopige poging ondernemend om het buitenkraantje dicht te draaien. Wat niet lukt, zie ik, omdat deze finaal kapot is.

Oh fuck, wat nu? Hoofdkraan, hoofdkraan, waar zit dat ding ook al weer... Ik sprint naar de meterkast met de telefoon aan mijn oor om huisgenoot E. van dit onheil te verwittigen, en hoop van ganserharte dat de groene hendel inderdaad de hoofdkraan is. De fontein stopt, godzijdank.

Huisgenoot E. is niet te bereiken. Fijn... Een mannetje, ik moet een mannetje bellen. Maar wat voor mannetje? Misschien weet vriendin M. van een paar huizen verderop dit wel. Binnen 30 seconden staat ze op de stoep met het briljante idee dat we een loodgieter nodig hebben.
Collega I. spoort huisgenoot E. op. Hij denkt nog even dat-ie in de maling wordt genomen, maar neemt dan toch de moeite om even naar huis te bellen. Hij praat mij de kruipruimte in om het aftappunt naar de buitenkraan af te sluiten. Was dat niet het kraantje waar je het een week geleden over had dat-ie dicht moest?, vraag ik aan ‘m terwijl vriendin M. het spinrag uit mijn haar vist. Ehh, ja. Dat was inderdaad de bedoeling geweest...

Note to self: skinnyjeans en bergschoenen is niet het meest handige outfit om makkelijk in en uit een kruipruimte te komen.

zondag 11 januari 2009

Zelfopvoedend vermogen

In tegenstelling tot wat de spotjes uit de campagne voor pleegouders beweren, kan ons kind het kennelijk wel?! Huh?

David laat per ongeluk (of expres, weet ik veel) zijn Donald Duck op de grond vallen. En roept direct Ikke op de gang. Hij rent naar de gang toe en doet netjes de deur achter 'm dicht (zooo goed opgevoed, dat jongetje). Waarom sta je op de gang?, wil huisgenoot E. weten. Omdat ik met mijn Donald Duck heb gegooid.
Dusss. Ons kind voedt zichzelf wel op. Wij nemen even vrij.

Wintersport

Eén, drrrie, actie, loeide David gistermiddag. Eén, twee, vier, actie, riep zijn grote vriendin. En onder luid gejoel van Jip & Janneke trok de vader van Janneke (a.k.a. Merel) het stel op de slee over het ijs. Spannend en leuk tegelijk!
Terwijl de mannen elkaar hun jeugdzonden opbiechten, namen de moeders de laatste dorpsroddels even door. Je moet tenslotte het nuttige met het aangename verenigen, tijdens zo’n wandeling op het ijs. Na 15 minuten vond David het welletjes en wenste hij stante pede huiswaarts te keren. Niet gek, als je ijskoude benen hebt gekregen omdat je moeder je geen maillot heeft aangetrokken…

Vanochtend een herkansing: driedubbel dik aangekleed David nog maar een keertje de ijzers onder gebonden. Nu kan het nog. Wie weet is de eerst volgende serieuze mogelijkheid pas weer als-ie 12 is ofzo. Ditmaal niet naar een of ander idyllisch en pittoresk natuurgebied, maar gewoon op de grote vijver in de wijk. Meer dan een uur ijspret: op de slee zitten, liggen of – OK, heel even dan – op de schaats.


En tot slot nog een filmpje van dierenvriend David. t Is immers winter, en de vogels moeten gevoerd.

zaterdag 10 januari 2009

Bezoek

Wie is u ,‘de bezoeker’, eigenlijk allemaal? Een maandje loggen heeft toe nu toe 400 bezoekjes en meer dan 60 unieke bezoekers opgeleverd. En aan de statistieken te zien komt u allen regelmatig even langs. Leuk hoor!
En u komt ook lang niet allemaal uit Nederland. Nee, u bent een best wel internationaal publiek, u komt uit Engeland of België bijvoorbeeld. Of uit Australië. Ik vraag me toch af wat die ene Mongool uit Ulaanbaatar op deze site te zoeken heeft gehad. Was het een beetje te volgen?, vraag ik me dan af.

U bent ook wel eens langsgekomen als u niets vermoedend had gegoogled op bijv. de excellent brownies van de AH. Of kleurplaten van kerstkabouters. Of, zeer recent, krabbelschaatsjes. Waarschijnlijk heeft u toen niet gevonden waar u naar op zoek was, maar misschien wel een leuke tijd gehad?

Ik log ondertussen gewoon lekker verder. Komt u vooral weer langs, nodig eens wat vrienden uit of laat eens een berichtje achter. Lijkt me gezellig ;-)

vrijdag 9 januari 2009

Even uit

Even geen tijd om te bloggen. Deze moeder is namelijk uit geweest. Meteen een vuurdoop 'kinderen achterlaten', want huisgenoot E. was ook van de partij*. Alhoewel, 'kinderen achterlaten'... David bleef thuis om op het huis te passen, uiteraard voorzien van intercom-systeem naar een paar huizen verderop. Danaë hebben we, samen met de ontvanger van dat intercom-systeem, ter bewaring afgegeven bij datzelfde huis van een paar huizen verderop. Anders vonden we het zo zielig, een klein meisje van 3 maanden helemaal alleen thuis met haar grote broer...

Inmiddels weer thuis, en iedereen maakt het goed. David slaapt als een roos, Danaë lurkt tevreden haar flesje leeg en wij hebben prettig gelachen. Everybody happy!

* Eigenlijk zou huisgenoot E. thuisblijven zodat ik samen met een vriendin het theater onveilig kon maken, maar dat ging helaas niet door. Vandaar dus de vuurdoop kinderen achterlaten.

donderdag 8 januari 2009

Boos

Nou. Daar. Word. Ik. Dus. Heel. Erg. Boos. Van.

Boos? En hoe komt dat dan? Vertel… Nou, dat zat zo: we waren vanochtend weer bij babyknedenmassage. Was weer leuk. Danaë lag te genieten. En ik ook (lekker kliederen met olie, altijd fijn). Eigenlijk hadden we er samen al een hele ochtend op zitten. Twee kinderen oppoetsen, aankleden, flessen/voeren, David naar de crèche brengen (huisgenoot E. moest serieus vroeg naar zijn werk, vandaar). Afijn, u kent dat wel, ochtendstress in je eentje. Maar daar gaat het eigenlijk niet om, die ochtendstress.

Danaë had nogal weinig geslapen, die ochtend. Om maar gewoon te zeggen, niet, sinds haar 1e fles om 8.15. En na zo’n heerlijke massage van je moeder word je errug moe, weet u wel. Met van die enorme rode konen. Zo van: stop mij maar lekker in bed hoor. Maar ja, je bent Danaë en wilt alles zien en meemaken. Dus ook het verhaaltje van de juf en de yoga-oefeningen voor moeders. Nou, dan val je dus niet in slaap. Neehee, dan ga je even lekker huilen. Is niet erg, dat begrijp ik wel. Dan maar lekker knuffelen bij mama. Ook leuk. Maar ja, die slaap hè… Daar vocht mevrouw een heel gevecht mee uit. Nog rodere wangen, nog meer huilen.

Maar waarom was je dan boos? Komt-ie: de borstvoeding-op-verzoek-gevende theemuts die naast ons zit (met haar overigens quite adorable dochtertje), kijkt wat meewarig naar ons. En zegt: heeft ze geen honger? Volgens mij wil ze eten hoor. Ontzettende muts, nou moet je even goed opletten. Wie is hier nou de moeder? Mijn kind is MOE. Geen honger. Dat kan niet, want ze is nog geen 2 uur geleden afgetankt met een enorme fles Power-melk van meneer Friso. Ik zeg: daar kan geen slagroom tegen op. En nou stil zijn, want mijn dochter wil graag slapen.

En als we dan toch bezig zijn: hier volgt een waarschuwing voor alle mensen die in de Appie of waar-dan-ook ongevraagd aan mijn kind willen zitten. Niet. Doen. Afblijven. Daar word ik namelijk ook Heel Erg Boos van. De volgende keer bijt ik uw vinger eraf.

En Nee, mevrouw die ongevraagd mijn kind bepotelde: natuurlijk wil mijn dochter niet ruilen tegen uw 21-jarige ongetwijfeld nog puist-puberende zoon. Bent u niet goed bij uw hoofd ofzo?

woensdag 7 januari 2009

Pfffrrssst

Het ondersteunend beeldmateriaal van gisteren. Houdt u uw paraplu bij de hand?

dinsdag 6 januari 2009

3 maanden

Precies 3 maanden oud vandaag. Een nieuwe dag, een nieuw geluid, moet Danaë gedacht hebben, want opeens is ze de hele dag aan het spuugbellen blazen. Had ik wat ondersteunend beeldmateriaal bij bedacht, maar kennelijk is de hele wereld vanavond filmpjes aan het uploaden. Dat houdt u nog van me te goed. Dan maar een filmpje van gister waarin er nog fijn gekraaid wordt.



Verder zijn handjes helemaal da bomb. Friemelen, achterin je keel steken of er gewoon heel scheel naar kijken... Een heerlijk tijdverdrijf en 'altijd bij de hand'.

maandag 5 januari 2009

Hersengymnastiek

Vanochtend mijn hersens maar weer eens uit de kast gehaald en afgestoft. Want er moest een soort van gewerkt worden vandaag. Mijn GGD (die van A. en omstreken) is namelijk sinds 1 januari ‘gefusilleerd door’, pardon: samen gegaan met die van Z. en omstreken. Nieuw jaar, nieuwe rondes, nieuwe kansen moet men gedacht hebben. Dus was vandaag de dag om eens fijn over een nieuw IZB-team na te denken.

Zo’n 12 kilo geleden was ik ook actief lid van de ene helft van het nieuwe IZB-team-to-be. En als het over mijn werk gaat hè, nou, dan ben ik er als de kippen bij. Dus.
Werk? Werk? Wat was dat ook al weer? Eerst maar eens kijken hoeveel nieuwe collega’s ik erbij heb gekregen. En dus ontdooide ik vanochtend mijn Pinda. Krabde ik de laag ijs van mijn voorruit en dankte God op mijn blote knieën dat hij de lading sneeuw pas in Brabant had laten vallen.

Mijn hersens lijken het wonderwel nog redelijk te doen. Althans, niet ernstig vastgeroest ofzo, wel een beetje een afwijking naar de softe kant. Luiers, flesjes en baby’s borrelden voortdurend naar de oppervlakte van mijn hersenpan…
Verdere conclusie: best leuk om even na te denken over grote-mensen-dingen. Maar na een ochtend met bijna 20 man (alhoewel, t zijn hoofdzakelijk vrouwen) duizelt mijn hoofd van alle ‘belangrijke’ zaken die bij een fusie van 2 teams komen kijken. Gelukkig heb ik weer een zachte landing gemaakt in de wereld van de Pampers, babygeluidjes en peuterstreken. Even bijkomen...

In de rui

Haar op je hoofd is zóóó 2008…
Plotseling laat ik overal haren achter. Je kunt mij zo á la Hans & Grietje opsporen hier in huis (en daar buiten ook ja; moet je wel iets beter kijken).

zondag 4 januari 2009

Spiegelbeeld, vertel eens even...

Zo af en toe krijgen wij hier in huis een hele subtiele spiegel voorgehouden. Zo één die opduikt op onverwachte momenten en die je niet altijd even flatteus doet uitkomen. Zo een waarbij je denkt dat je in een lachspiegelpaleis terecht bent gekomen. Zo één waarvan je denkt ‘huh, zeg ik dat?!’ of ‘doe ik dat altijd zo?’.

Waar we die spiegel vandaan hebben? Nou, niet bij de IKEA, kan ik u vertellen. Wij hebben hier namelijk the greatest immitator on earth rondlopen, zoveel is duidelijk de laatste weken. Plotseling hoorden we namelijk bij de box een hoog zacht stemmetje: Ohh, niet huilen Danaë. Wat is er dan meisje? Ga maar lekker spelen hoor.

Het kan ook zijn dat hij zijn trainer-skills alvast oefent. Manlief wilde wat dennennaalden van de grond opzuigen (dat heb je wel eens in deze tijd van het jaar). Terwijl Manlief de stofzuiger in elkaar zet, staat David staat er naast als mental coach. Hij geeft hem een schouderklopje en zegt Goed gedaan hoor, papa.
Of deze: Manlief zet de kratjes met flessen voor de glasbak in de auto. David staat in de deuropening en vraagt: lukt het papa?

Of wat te denken van zijn charmeurskwaliteiten? David ligt al even in bed. Manlief loopt langs en David roept dat mama nog even moet langskomen. Zo gezegd, zo gedaan. Ik kom zijn kamer binnen, David strekt zijn armpjes uit en zegt Ohh mama, heb je zo mist. Wat kun je dan als moeder anders doen dan 'm helemaal platzoenen?

zaterdag 3 januari 2009

De pot op

Sinds een week of twee is David de trotse bezitter van een mooie appelgroene pot. Met uiterste zorgvuldigheid door hemzelf uitgezocht, bij de IKEA. De eerste maal besteeg hij het ding als ware het zijn paard. Dat zijn broek nog uit moest en zijn luier ook, dat was een kleine bijkomstigheid. Voor een kleine minuut wilde hij er wel even op zitten. Het zat best lekker, zei hij. Da’s mooi, zeiden wij. En dan gaan we vanaf nu een aantal keer per dag met blote billen erop zitten, en kijken of jij er ook een plasje in kunt doen.

Daar dacht David heel anders over. 10 seconden erop zitten, met blote kont, is de max. Zelfs een boek voorlezen met motiverende geluid van een lopende kraan op de achtergrond, zet de poorten van zijn blaas niet open. En dat terwijl hij onder de douche op eigen commando de ene na de andere zeikstraal in zijn watermolen laat klateren.

Op de pot zitten? Da’s voor grote jongens, vindt hij. En dat is David nog niet, zo meldde hij vandaag. Waarom is David nog geen grote jongen dan?, vroegen wij geïnteresseerd. Tote jommes mogen tilee eten*. En dat mag David nog niet, toch.

Papa en mama kunnen dus de pot op. Voorlopig gebruikt David de pot voor allerhande zaken, behalve waarvoor het ding ontworpen is. Een pot is volgens David heel handig, bijvoorbeeld als speelgoed-verzamel-object, wastobbe/auto voor de knuffels en als hek om de deur op een kier te houden.

* Grote jongens mogen filet americain eten.
Spul dat ik bijna 3 maanden na bevalling nog steeds per infuus naar binnen kan werken. Zaaaalig! In het kraampakket van een vriendin dat ik binnen een paar uur na de bevalling kreeg, zat zo’n heerlijk doosje met van dat rauwe rode goud. Woeha, zij wist wat ik 9 maanden node gemist had, hulde!

vrijdag 2 januari 2009

En het eindcijfer…

Hebben we een keer een godsvermogen uitgegeven aan een lotje (OK, een half lotje dan)…
Met het mooiste eindcijfer van 2008 (een 6, inderdaad hoe raadt u het)…
Kijken we om kwart voor één ’ s nachts verwachtingsvol naar de uitslag, want: in the winning mood, al de hele avond…

Zijn alle eindcijfers goed, behálve – hoe is het toch mogelijk – die van ons. Tjee, weer geen multimiljonair…

En dan nog de quote van de dag: Mama, zegt David. Mag ik meisjesmelk? Anijsmelk, u weet wel die "heerlijk warme drank die een ieder op een koude winterdag goed doet..."

donderdag 1 januari 2009

And a new year begins

Een jaar geleden was het ook 1 januari. Tuurlijk, what else? Een jaar geleden was onze running gag ‘Nog eentje doen?’ als David een (zeldzame) nervous breakdown had en we elkaar vragend aankeken over hoe we het mannetje het beste konden ‘be-pedagogelen’. Nog vaker zaten we te mijmeren over hoe het zou zijn, een baby erbij. Wat voor een mensje het zou zijn, anders dan David of juist niet. En hoe David het zou vinden.

Nu is het weer 1 januari, en ligt er een klein meisje van bijna 3 maanden in haar bedje te pruttelen. Ja, vanwege haar verkoudheid, maar ook omdat ze vindt dat ze recht heeft op een fles. En daar heeft ze helemaal gelijk in. Manlief heeft het gepruttel ook gehoord en staat beneden al een fles te klutsen. Dat u niet denkt dat ik mijn kind laat verhongeren.
Ongelooflijk hoe snel 2008 voorbij is gevlogen. En ongelooflijk hoe snel iedereen zijn draai heeft gevonden in ons ‘nieuwe’ gezin. David vindt Danaë met de dag interessanter, komt vaak even een knuffel geven of gaat op zijn manier een verhaaltje voorlezen aan haar. Danaë vindt David best leuk om naar te kijken, maar is momenteel vooral bezig haar rode paardje van de boxmobiel te verleiden met hoge kreetjes. En het friemelen met haar handjes, niet te vergeten. Dit is het stel gisteravond:

Oh, u wilt nog weten hoe we Oud&Nieuw hebben gevierd dit jaar? Lekker thuis, met z’n 4-en. David maakte voor het eerst bewust het vuurwerk mee. Gisteravond om 7 uur samen met papa sterretjes afgestoken in de tuin. Theatraal huilend zei hij, toen de stokjes uit waren, Oh mama, ik ga huilen, is zo mooi!. Vannacht om 12 uur met z’n 3-en vanuit onze ‘skybox’ naar het vuurwerk gekeken. Voor 3 minuten vond David het zeer mooi en indrukwekkend, zoveel knallen en kleuren. Toen wilde hij weer graag naar bed: Is noeg, mama. Ik wil weer stapen.

Tot slot nog de eerste grappige uitspraak van David van dit nieuwe jaar: ik vraag David wat hij wil drinken. Bier zegt Erik. Nee zegt David, enigszins verschrikt. Dat mag toch niet. We kijken hem vragend aan. Daar ben ik toch nog te jong voor, licht David toe.
Ben benieuwd wat 2009 nog meer gaat brengen, let a new year begin!