Mijlpaal: eerste 'werkdag'

Tja… Zo was het nog eind augustus en werd ik door mijn collega’s feestelijk uitgezwaaid omdat ze eindelijk verlost waren van mijn zwangerschapsdemente praatjes ik met zwangerschapsverlof ging. Zo was het nog begin oktober en lag ik na te stuiteren van een supervlotte bevalling van het mooiste meisje ever. En zo is opeens vandaag officieel mijn zwangerschapsverlof afgelopen…

Vandaag zou mijn eerste werkdag weer zijn. Gelukkig hoef ik nog niet, en heb ik vandaag officieel kerstvakantie. Hoera! En na de kerstvakantie begint mijn ouderschapsverlof. Nog meer hoera!
Mijn hoofd staat echt nog totaal niet naar werk. En vandaag nog minder dan anders, want Danaë is nu toch echt een beetje ziekig van al het slijm in haar longen. Beetje verhoging, vooral heel veel gereutel en af en toe wat hoesten. Nog wel in voor een beetje lachen, maar toch niet zo sprankelend als anders. Nee, gek he? Als je ademhaling klinkt alsof je een luchtbed aan het oppompen bent.

En, hoor ik u denken, raak je er niet op uitgekeken? Op dagen vol peuterpuberteit, luiers en flesjes? Eerlijk gezegd, nee. Ja, die vieze poepluiers wel. Holy crap, wat een volwassen luchten kunnen er uit die kleintjes komen zeg. Vroeger nooit gedacht van mezelf, maar ik vind het heerlijk. Ik lach me slap om hoe David de wereld naar zijn hand zet: “Ja, jij mag met deze keujrrren. Nee, die is toorrj ikke”. Vooral interessant hoe we nu soms onszelf terughoren. “Nee, jij moet nog even hachten. Eérrrjst nog even aflezen, en dan kom ik hoorrrrj.”

Maar, wat doe je dan zoal op Davidloze dins- en donderdagen? Nou, vooral rustig aan. Lekker knuffelen, kletsen en heel veel lange wandelingen maken. En bijvoorbeeld een cursus babyknedenmassage doen. Ook fijn!

Voorlopig nog niet aan het werk dus? Nou nee, dank u wel. Ik blijf nog lekker even thuis. Ik kom 31 maart wel weer eens kijken.